Er zijn een paar technieken die ik in mijn gedichten gebruik die mij redelijk eigen zijn naar mijn idee. De skrying techniek is er zo eentje, het nomadische schrijven – met andere woorden op een plek gaan wonen en middels het land, de planten en paddenstoelen poezie schrijven (ik kijk heel goed naar wat op mijn pad komt hier, maar onderzoek ook wat voor bloemen en planten bijv. in de gedichten van rosalia de castro een belangrijke rol spelen, en hoe ze dat doen, vanuit welke benamingen en taal. Dat is een manier van poezie schrijven die tegelijk heel erg modern is (de digitale nomade is een recent fenomeen) en anderzijds juist diep verankerd zit in traditie, hoewel het traditie is zoals de gehersenspoelden deze niet meer kennen – divinatie door verbinding met het land.

Om een klein voorbeeld te geven van een vrij absurde techniek – ik schrijf deze bundel compleet met de hand in dit notitieboek dat ik in Geldrop kocht. Er staat een ooievaar op en wat jasmijnachtige bloemetjes.

Maar dat is me niet precies genoeg, dus ik heb de getekende bloemetjes door een identificatieapp gehaald en daar kwamen twee kandidaten uit: prachtrozenkrans en wilde bertram. En die komen dus zo ook weer in mijn gedichten terug, gedichten die ik in het boek schreef. Een soort concrete divinatie, dus. De ooievaar, de jasmijn – alles krijgt een bijzondere plaats.

Het zegt mensen die zich hun hele leven enkel in een mobieltje hebben zitten kromstaren misschien weinig.

Maar ook hun ouders. die zich een leven lang in de televisie kromstaarden.

Of hun betovergrootouders met die verdomde olielamp.

Maar ik gebruik dus uiterst moderne middelen om tot mijn gedichten te komen. De bundel gaat ook een schilderwerk bevatten wat ik middels artificial intelligence heb gemaakt. Ik heb daarmee veel werken gemaakt, maar het is voor deze bundel effectiever karigheid van beeld te betrachten. Ik ben nu aan het laatste deel bezig, Maan van Jasmijn, waar ik de komende weken zoet mee zal wezen.

Martinus 18-11-2022