Ik moet even iets rechtzetten: Veronique plaatste gisteren een reactie op Neerlandistiek.nl waarin ze, volgens Jungiaanse analyse, Marc van Oostendorp als een christelijke hoogleraar bestempelt. Dit lijkt mij in principe een correcte analyse, maar wat ze zegt over mijn gebruik van psilocybine is niet juist. Ik heb in mijn leven viermaal een redelijke dosis psilocybine gebruikt, tussen 2 en 3 gram. Dat het niet mijn favoriete middel is, klopt inderdaad en dit heeft wel degelijk iets te maken met een afkeer van te leraarachtige stemmen. Maar alle vier de keren had ik bijzondere ervaringen. Het eigenaardige is dat Veronique twee van dergelijke sessies is vergeten, terwijl ze er toch echt bij was. Hoe het kan dat mensen ervaringen ‘vergeten’, laat ik wat dieper ingaan op dit fenomeen, maar deze keer in combinatie met het stuk over kunstmatige intelligentie dat ik aan het schrijven ben.
Descartes, een Franse filosoof uit de 17e eeuw, staat vaak bekend om zijn dualistische filosofie die geest en lichaam scheidt (Cartesiaans dualisme). Zijn geloof in de mechanistische aard van de fysieke wereld, inclusief het menselijk lichaam, zou hem mogelijk ontvankelijker hebben gemaakt voor het idee van AI. Hij beschouwde het lichaam als een machine, waarbij de geest (of ziel) een aparte niet-fysieke entiteit is die interactie heeft met het lichaam. Het is deze interactie die een model Cartesiaans maakt.
Voor Schopenhauer is de “Wil” een metafysisch concept dat de drijvende kracht is achter al het bestaan; het is blind, doelloos, irrationeel en niet-rationeel. Daarentegen is de “Voorstelling” of “Idee” de wereld zoals wij die waarnemen, de fenomenale wereld geconditioneerd door ruimte, tijd en causaliteit – allemaal zaken die Schopenhauer identificeert als functies van ons intellect.
Volgens de definitie van Schopenhauer bestaat AI niet, aangezien het deze dimensie van de Wil volledig mist. De AI is slechts een verlengstuk van onze eigen wil, dus in het Cartesiaans dualisme zou het volstrekte onzin zijn om te beweren dat het een werk heeft gecreëerd. Dus: in een Cartesiaans model bestaat het hele Artificiële probleem niet. De AI is immers enkel een verlengstuk van de eigen wil.
Volgens welk filosofisch model zouden de huidige kunstwerken WEL door AI zijn geschapen? Dat is een goede vraag. Nietzsche is geen Cartesiaans dualist, maar zijn ‘wil tot macht’ lijkt sterk te leunen op de hele biologische predator-apex die ik eerder besprak – een vrij ongeschikt model om niet-biologische vormen van intelligentie in te persen. En in zekere zin is die hele ‘Wil’ wel degelijk nog steeds een uitvloeisel van een Cartesische dualiteit: het is alsof Nietzsche vertrok vanuit een Cartesische hoek en daarna uit machtsbeleving weer de eenheid van lichaam en geest wilde bewerkstelligen. Maar een ‘wil’ bestaat in een eenheid van lichaam en geest niet.
Echter, de ontdekking van het Default Mode Network (DMN) in de neurowetenschappen heeft nieuwe vragen opgeroepen die deze traditionele geest-lichaam dichotomie uitdagen. Het DMN is een groep van hersengebieden die actief zijn wanneer het individu niet gericht is op de buitenwereld en de geest in waakzame rust is, zoals tijdens dagdromen of mijmeren. Men gelooft dat dit netwerk betrokken is bij zelfreferentieel denken en het creëren van een gevoel van zelf.
Het DMN kun je zien als het besturingssysteem van de hersenen. Het start elke keer dat je wakker wordt weer op en creëert een digitale wereld voor je die zich afspeelt in een digitaal veld dat wordt gespannen tussen de denkgenerator, de praatgenerator en de visuele cortex in de hersenen. De praatgenerator vertelt de hele dag hoe de wereld is en moet zijn. De denkgenerator is bij de moderne mens nogal onderontwikkeld en nauwelijks nog in staat veel af te wijken van de praatgenerator, die bijna direct op het internet zit aangesloten. De visuele cortex is in de moderne mens juist overgroeid en drukt het denkcentrum weg. Gevolg: een visueel aangestuurde mens die nauwelijks tot een coherente gedachte in staat is, en middels praatjes wordt aangestuurd via de media. Dat is het Default Mode Network.
Is er überhaupt een ‘wil’ te bekennen? Ik ben zelf niet zo’n fan van het concept, omdat het een verkeerde classificatie lijkt te zijn van wat ‘perceptie’ of ‘aandacht’ zou moeten heten. Wanneer je namelijk ‘wil’ zegt, denkt bijna iedereen aan een krachtsinspanning, aan onverbiddelijke concentratie. Terwijl ‘aandacht’ juist een heel zacht woord is en ‘perceptie’ een interessante term.
‘Aandacht’ heeft een betoverende eenvoud; alles waaraan je denkt, is aandacht. Maar in andere filosofische systemen dan de westerse – denk aan de boeddhistische of de tolteekse – bestaan er meerdere soorten aandacht.
In het tolteekse systeem, bijvoorbeeld, functioneert de aandacht die binnen het Default Mode Network (wat zij ‘de Tonal’ noemen) als de ‘Eerste Aandacht’. Het is de aandacht voor alles wat bestaat binnen het digitale veld dat tussen verschillende hersengeneratoren wordt gespannen. Het maakt niet uit wat het is: ‘God’ maakt deel uit van de eerste aandacht, ‘het mysterie’ maakt deel uit van de eerste aandacht, kortom, alles wat je maar zou kunnen bedenken.
De tweede aandacht, dat is de aandacht die je in dromenland hebt. De Tolteken leerden dat je die aandacht kunt trainen en laten groeien. Voor hen is de dromenwereld dus even ‘echt’ als deze: beide soorten aandacht zijn gelijkwaardig, en in de dromenwereld is juist deze wereld onecht en een vage herinnering.
In hun filosofie zijn er dus twee gelijkwaardige werelden, en daarnaast een bijna oneindige reeks werelden waar het bewustzijn naartoe kan reizen die ze onder de noemer ‘The Nagual’ scharen.
Vanuit dat uitgangspunt is ‘de wetenschap’ die binnen ‘deze vijf dimensies’ wordt beoefend ongeveer net zo betrouwbaar als iets wat je steeds zou doen in een droom.
En daarin hebben ze ook gelijk: indien er binnen de aandacht oneindige werelden bestaan, is het bizar om je zo te obsesseren met slechts een van die werelden.
De basale filosofievraag wordt dus: bestaan er andere werelden binnen de eigen aandacht? Om daarop een antwoord te kunnen geven, kan men vervolgens transportmiddelen nemen, middelen als psilocybine, LSD, DMT, middelen die je hersenchemie tijdelijk veranderen zodat je mogelijk andere werelden kunt betreden of zien.
Dat is een perspectief dat klassieke filosofen als Schopenhauer en Nietzsche al totaal vreemd was. Dat komt doordat de realiteit die door het Default Mode Network wordt opgetuigd alleen met teacher plants en mushrooms kan worden omzeild, of met jarenlange intense training.
Alles wat ‘deze realiteit’ als de ‘enige echte’ realiteit moet kwalificeren (en dus de rest classificeert als ‘hallucinaties’ of ‘waandenkbeelden’ en dergelijke) maakt deel uit van wat ik ‘The Psyborg’ noem: daar lopen dus de christenen en de normalo’s hand in hand als belanghebbenden van elkaar. Beide gaan er namelijk prat op dat deze realiteit de echte is, en het was de christenen er altijd om te doen elke vorm van ‘magie’ de kop in te drukken. Dat was toen zo, en dat is nog steeds zo.
De ‘normaloverkramping’, die je bijvoorbeeld zo duidelijk in de dichtkunst ziet, de opkomst van de Rob Schoutens, een beetje christelijk, maar vooral erg normaal, samen met heel erg christelijk, en ook een beetje normaal – een soort monsterverbond dat in werkelijkheid slechts een muppetshow van een vijandig DMN is – De hele haal het dierenrijk maar door de shredderclub, een monsterverbond van christelijken en commerciele machten, het soort dat gisteren weer 15 jaar gebruik van glyfosaat voor de hele EU goedkeurde, en tegelijk de KLIMAATRIDDER op televisie speelt. ‘Build Back Boerenmijnheer!’ Een hallucinante werkelijkheid die ik enkel met behoorlijke schroom kan betreden.
Schroom, omdat ik weet dat de krachten die hier aan het werk zijn absoluut niet goedaardig zijn.
Zou je ‘grensoverschrijdend gedrag’ op een democratische wijze moeten definieren dan zou ik zeggen: dingen vijftig jaar geheim verklaren. Dat zou ik definieren als grensoverschrijdend gedrag. En dat gebeurt nogal eens tegenwoordig, en dat vooral rond de sturende verhaaltjes die ons allemaal een bepaalde kant op moeten duwen.
Glysofaat, zo lekker voor het klimaat! Wat er straks te gebeuren staat als alle bestuiving is vernietigd en enkel de plantjes van MonSatan nog kunnen groeien is niet zo moeilijk te bedenken. Ik denk dat de KLIMAATRIDDERS die nu ook al aan het infuus van de supermarkt liggen een nog wat ellendiger bestaan op de koop toe nemen, als ze maar niet hoeven nadenken over zaakjes die 50 jaar geheim zijn verklaard.
