Mijn dochter Mavi is nu 14 geworden. Ik vond het van het grootste belang haar te laten zien dat vader zich niet aan de dystopische lethargie overgeeft maar een hele hoop landsgrenzen weet te slechten om haar te kunnen bereiken – noodgedwongen, natuurlijk, want schijnbaar hebben overheden het recht je het vliegen te belemmeren als je niet mee wilt doen met een leuk medisch experiment. Dan maar met de auto, een hele rit, zeker met al die landgrenzen in de Balkan. ‘HELLO MR BENDERS COVID 19!!’zei de Albanese grenswachter joviaal en sarcastisch. YES YES!! Antwoorde ik al even joviaal terug, wijzend op mijn mobiel, en weer doorrijden maar.
Dat overheden het recht hebben mij twee jaar lang te frustreren in het zien van mijn dochter is hun eigen mening. Helaas blijkt er iets grondig mis te zijn met ons rechtssysteem – wat tot uitdrukking kwam in een recent artikel waarin een rechtbank te kennen gaf dat het ‘sinds de toeslagencrisis’ duidelijk was geworden dat ‘de overheid niet altijd te vertrouwen was’ – en het enige wat ik kon denken was: zootje amateurs. Het uitgangspunt dient nooit ‘vertrouwen’ te zijn, dat is al een corrupte insteek. Het kan dus niet anders dan de hele boel opnieuw opzetten, ditmaal met wel een goede Trias Politica.
Nog iets wat je met een dochter doet, haar mooie herinneringen geven. Mavi is groot fan van de Harry Potter reeks (ik heb de hele Aardzee trilogie voor haar gekocht, maar tot dusverre vergeefs!) en dus leek het me wel wat om de door ons gevonden alruin te gaan uitgraven, die immers ook in de Potterfilms voorkomt.
Dat viel overigens nog niet mee, zo’n alruin uitgraven. Ruim een uur hebben we met mes en lepel aan de voet van de plant zitten graven, en het lukte niet de wortel er ongeschonden uit te krijgen. Afgebroken, dus, maar ik moet er wel bij zeggen dat de geur van verse alruin me lang bij zal blijven, zelden een geur geroken die zo zuiver medicinaal lekker ruikt.
We bevinden ons hier op heilige grond. Ik ben niet erg bijgelovig, bijgelovige mensen zouden het ook wel nalaten zo’n
plant uit de grond te halen denk ik. Het bergbeklimmen erna verliep vlekkeloos. Wel schoot er dezelfde dag een hond voor de auto de weg op, en beleefde ik ‘s nachts voor het eerst in mijn leven een aardbeving, hoewel ik toch 10 jaar in aardbevingsgebied heb gewoond – en dat is toch op zijn minst merkwaardig te noemen, dat je precies op de dag dat je de alruin uitgraaft een aardbeving voor de kiezen krijgt.
Dat is overigens een bijzonder onaangenaam gevoel, weet ik nu. Je denkt voor een kort moment dat je je verstand kwijt bent, tot je beseft dat inderdaad alles aan het bewegen is geslagen.
Maar ik blijf niet erg bijgelovig. Het zou immers ook kunnen zijn dat die aardbeving juist veroorzaakt werd doordat iemand me na een schitterende dag zo’n lauw papgedichtje van Heytze meende te moeten appen, zo van kijk eens ik weet dat je een fijne dag had maar de lauwe papgedichtjes bestaan ook nog:
Ik doe mijn best om dat wereldje te mijden, maar je blijft mensen houden die menen dat ik gewezen wens worden op het bestaan van lauwe papgedichten om het bestaan van die lauwe papgedichten zelf.
Daar krijg je juist aardbevingen van, lijkt me. Maar al met al een hele mooie dag, die zelfs papgedichten en aardbevingen niet kunnen verknollen, en dat onverknolbare, ja jongens en meisjes, daar moeten we de magie van het bestaan zoeken.
