Mijn vader zat de laatste vijfentwintig jaar van zijn leven vast in iets wat ik een ‘PVV verkramping’ zou willen noemen. Ik vind dat dat erkend zou moeten worden als een serieuze hersenziekte. Het wordt gekenmerkt door uitbarstingen van ongegeneerde xenofobie, door een de onderbuik zal nu wel eens aan de beurt komen achtig sentiment – wat een verschrikkelijke biologische belediging is voor de echte onderbuik, waar juist prachtige processen zich afspelen.
Hij stuurde me ongeveer vier keer per week een pseudo-racistisch appje, terwijl hij donders goed wist dat ik daar bepaald niet van was gediend. Ik zag het altijd maar als een soort roep om aandacht, en dat was het natuurlijk ook. Maar als je Twitter opent, dan zie je zoveel van dit soort mensen dat je denkt, dit is een openluchtkliniek.
Het enge aan dit soort hersenziektes is dat ze de norm kunnen worden. En dat lijkt te zijn gebeurd, want als ik de kleutertweets van de heersende politici bekijk denk ik: wat een kinderachtig gedoe. Goed, ik had dus gelijk in mijn boeken waarin ik deze versnelde hersenaftakeling die al 3000 jaar gaande is filosofisch bespreek. Maar gelijk hebben is niet per se ook aangenaam.
Ik werd gister op X voor nazi uitgescholden door een PVV’er omdat ik protesteerde tegen een genocide. Ik had inmiddels al begrepen dat je een antisemiet bent als je tegen deze genocide protesteert, maar in dit ziektebeeld evolueert alles pijlsnel, net als in de verkoudheid waartegen men halstarring middels DNA manipulatie poogde wereldvaccineren. Leuk experiment! Helaas lijkt een van mijn oude helden, Steve Albini, er een slachtoffer van geworden.
Never anything to do in this town
Lived here my whole life
Steve was een van de grootste promoters van vaccins in de muziekwereld. Ik neem hem dat niet kwalijk: ik begrijp wel waarom links welke traditioneel altijd de kant van de wetenschap koos dat ook nu deed: dat is hoe je bent geconditioneerd: je staat aan de kant van de wetenschap en je bent tegen de broodjes-aap-verhalen. Maar in dit geval lag het allemaal helaas net wat ingewikkelder. Maar hier komt dan echte emphatie om de hoek kijken: als je niet kunt zien dat deze man aan de zijde van vaccinpromoters ging staan omdat hij zo graag wil spelen, omdat hij van de muziek houdt – ja, als je dat niet in je overweging mee kunt wegen dan ontbreekt er iets in jou wat wel aanwezig zou moeten zijn.
En dat zie ik in het antikamp helaas veel te vaak ontbreken. Ik ken zoveel mensen die zwaar gechanteerd werden om dit vaccin te moeten nemen. Je mag niet reizen, behalve met prik. De eerste keer in de geschiedenis dat denkbeeldige landgrenzen een virus zouden gaan stoppen. Allemaal gewoon een symptoom van de hersenziekte die ik in mijn boeken bespreek, maar dankzij die hersenziekte is ook in het lezen van boeken stevig de klad gekomen.
Ik heb om die reden ook mijn verzet tegen de immer dalende kwaliteit van de literatuur gestaakt: immers, die mensen kunnen er niets aan doen dat deze processen gaande zijn.
Ondertussen zat ik al 2 dagen te frustmasteren op dit nummer. Dit nummer was ontzettend lastig te masteren om 2 redenen: 1. Blaaspartijen 2. Erg veel lagen
Ik had aanvankelijk een opzet gemaakt waarin ik veel plugins gebruikt heb en die uiteindelijk gewoon niet goed klonk. En dan kun je een hele dag weggooien aan pogen ontdekken waar het aan ligt, maar opnieuw beginnen is dan vaak een snellere oplossing.
Blaaspartijen zijn lastig omdat ze (in dit geval) in één laag zitten en teveel compressie al heel snel de zuiverheid van de partij aantast. Er zijn niet veel papieren dichters die op hun 53e nog een serieuze poging wagen als toaster, sterker nog, ik denk zo’n beetje de enige te zijn. Het is ook een zoektocht naar een nieuw soort poezie.
Berry Lee Berry & the Benders return with one more multidimensional, trippy root dub track. Are you a dubtrekkie? Vocals by Veronique Hogervorst and Martijn Benders does the toasting. The band is working on an album that has an important role for the Tuba, uncommon in reggae circles. This track is a good example of the sound we are trying to develop. I guess you could also say I am looking for a new kind of poetry – there are not a whole lot of paper poets that try to become toasters at 53 years of age, probably with good reason, but I happen to find that direction interesting. Some would call this ‘nonsense poetry’ but I disgress: I don’t believe it is a coincidence that the words ‘travel’ and ‘truffel’ are so simular.
Roddely Minewod!
De publieksresponse op nummers van Berry Lee Berry is bemoedigend te noemen. Veel hartjes en likes. Hoewel er ook reggaepuristen bestaan die dit allemaal maar niks vinden. Die zijn er best veel zelfs, maar dat soort mensen zijn ook van alle tijden. Ik heb geen haast met het uiteindelijke album – ik werk als Prince, alles zelf spelen waar het kan, en heel veel nummers maken en dan kun je uiteindelijk een album vol goede nummers selecteren.
Oh ja, stop alle genocides: in Gaza, in Jemen, in Syrie. Ik heb toch echt bij elke mijn mond open gedaan, rechtse kwaakbrigade. Groetepoet van,
Martijn Benders
