Een stukje onvervalst (N) Eo-conproza uit het hart van wat zich als de progressive gemeente in Amsterdam maskeert:
Jaja, Jeroen van Rooij, zowat de spil waar Perdu om draait. Dit nadat we al getrakteerd werden op een soort religieuze variant van ‘Koppie-Creeley’ met een debuutbundel die door een medewerker van Perdu de VSB poëzieprijs kreeg toegekend: de eendagsvlieg Joost Baars. Het lijkt erop dat alles daar aan de Kloveniersburgwal 86 zeer stichtelijk toegaat.
Gelukkig maar dat de boekhandel tegenwoordig niet meer claimt de meest complete poëziewinkel van Nederland te zijn (en zonder ook maar enig werk van mij in huis te hebben); tegenwoordig spreekt men van een ‘gecureerd aanbod’. Gecureerd is het zeker. Het is grappig hoe dat woord naar de geneeskunst verwijst. De banden tussen ziekte en massa-religie behoren tot de innigste in de menselijke geschiedenis. Geen wonder dat de geestelijken massaal de poëzie bezetten.
Ik werk momenteel aan de Nederlandse versie van de elektronische opera ‘De P van Winterslaap’. De vijandigheid die ik rond dat boek ervoer, kan waarschijnlijk verklaard worden door termen als ‘Hoerenpaaszee’ – de gelovige types zijn niet zo van dergelijke ‘blasfemische taal’, hoezeer ze ook hun best doen vooruitstrevend te lijken. In werkelijkheid wordt talent natuurlijk zo snel mogelijk de deur uit gewerkt – en nee, ik heb het niet over mezelf. Ik chat af en toe met een zeer getalenteerde kerel, Arden Wezenberg, die buitengezet werd door deze vrome leiding.
Wie is een engel voor jou? Door dergelijke vragen eerlijk te beantwoorden, blijk je ongelooflijk actueel te zijn. Maar ik neem het slechts ter kennisgeving aan, want ik weet helemaal niet wie een engel is en wie niet. Daarvoor moet je bij Jeroen van Rooij zijn, de stichtelijke roerganger bij Perdu, curator van al uw ziekelijke versjes.
Wat is er eigenlijk geworden van de andere curator, de Turingcommunist? Mijn hemel, ik ben zijn naam kwijt. Jaar in, jaar uit selecteerde hij gedichten uit de grote hoop bij de Turingwedstrijd op basis van hun correcte inhoud, meestal zwaarbeladen vadergedichten. Dat je de Turingwedstrijd kunt veranderen in een soort communistisch bastion is op zichzelf een soort magie – zouden ze hem de deur hebben gewezen? Ik weet nog dat de post-cynische net-niet-relie Chretien Breukers een grondige afkeer van de jongen had. Gluiperige energie, zo noemde Chretien dat.
Maar dat is toch ook een leerling van Jos J.? Ja, maar een afvallige. Och, de Nederlandse literatuur. Ik vermijd het, net zoals ik Nederlandse series op televisie en Nederlandse muziek die de oren Europapaat mijdt. Och, die jongen is een weesje. The lowest common denominator is in de Lage Landen het heiligste huis.
‘De Gemene Deler’ lijkt me een mooie titel voor een heel inclusief boek waarin elk talent ontbreekt.
Ik vroeg Dall-E 3 om een illustratie te maken die ‘inclusiviteit’ perfect weergeeft. En inderdaad, deze satanische lege schedel in het midden toont perfect aan waar het deze nihilistische formule om te doen is. Mag ik het de Cultuur van de Dood noemen, of hebben de Palestijnen het alleenrecht op de Franstimmermansterm?
