Weer zo’n gedicht waar je een boek over vol zou kunnen schrijven: ‘een bekentenis’ van Czesław Miłosz, hier vertolkt in mijn caravan door Menno Wigman die de moeite nam 4 uur te reizen om op mijn feestje te komen ondanks dat hij al vrij stevig ziek was op dat moment. Hij ging zelfs een keer vol onderuit met zijn snufferd op de caravanvloer, hij heeft ook wel wat gedronken, maar veel mocht het niet meer zijn. Bij mij nog wel, ik zat nog middenin mijn alcoholische periode. De reden dat ik een zonnebril op heb is dat ik geen normale bril meer had die had ik per ongeluk in de magnetron gestopt en die was gesmolten. Menno wou die gesmolten bril nog als souvenir meenemen.

Ik krijg steeds als ik deze video post van Willem Thies smeekbedes om deze te verwijderen, omdat hij in dit filmpje mijn hand zit te kussen. Ik ben de kwaadste niet dus deed dat tot dusverre, maar het is het enige filmpje dat ik heb van Wigman in mijn caravan en het is niet mijn schuld dat Thies na drie biertjes al stomdronken is.

Ik heb toen ik vorig jaar in Krakau was een hoop boeken ingeslagen waaronder een reeks essayboeken van Milosz. Die lezende begon ik te begrijpen hoe de vork in de steel zat: zonder Milosz zou Gombrovicz geen voet aan de grond hebben gekregen, want die lag in de clinch met zo goed als de voltallige ‘Poolse literatuur’ met zijn provocatieve persoonlijkheid. Het is ook een bizar schouwspel, wat bijvoorbeeld nu op dit moment in de Nederlandse literatuur zich beklaagd over de middelmaat dat is zelf (niet eens) die middelmaat: en zij beklagen zich in werkelijkheid niet over de middelmaat, maar over het bar slechte.

Nee, middelmaat dat zijn mensen als Hermans, Reve, Mulisch. Internationaal bezien staan ze laag op de ladder, het zijn middelmatige schrijvers, en dat is helemaal niet erg, immers niet iedereen kan een Tjechov of een Gombrovicz zijn. Maar dan. De lagen daar weer onder. En de lagen daar weer onder. Allemaal menen ze aan de top van de Pyramide te staan en dat de lagen onder hen ‘de middelmaat’ vertegenwoordigen. Het is een grappig schouwspel, dat als klucht nooit een einde heeft. Wat een verslavende soapserie, ik kan er met moeite afscheid van nemen. Maar die degeneratieve beweging naar steeds slechter, die parasitaire hersenkrimp, die heeft dus alles te maken met het verwijderen van paddenstoelen uit het dieet en aangezien ik van goede natuur ben en het beste voor heb met de mens ga ik in mijn SHHHHHHROOM boek onthullen hoe je die hersenkrimp bij jezelf kunt omkeren.

Bondgenoten

En dat verhaal draait deels inderdaad ook om bondgenoten. En iedereen weet het al: alcohol is een hele slechte bondgenoot. De slechtst denkbare bondgenoot, en er is een reden dat men de Waardstoel met deze rotte drank heeft omgewisseld. Dat gebeurde doelbewust en jullie supermarktschappen getuigen van een heel verkeerde nadruk.

In een utopische samenleving behandel je sadisten, psychopaten en racisten met psychedelica.

In de samenleving waar wij in leven behandelen we de mensen die zich niet goed voelen in
de wereld die bovenstaande mensen schiepen.

We maken ze wijs dat ze ‘zieke hersenen’ hebben omdat ze geen zin hebben in deze afgrijselijke rattenrace. Ze pompen kinderen vol met drugs die hun hersenen vernietigen.

Dat tij dient gekeerd te worden, en snel ook. Het is mij in elk geval gelukt in mezelf het tij
te keren, en mijn paddenstoelendieet zal heel veel mensen gaan helpen om hun essentie in deze wereld weer tot compleet herstel te brengen. Get Roomy, Get Shroomy!

Sage Martinus