Of de westerse term ‘canon’ van het Latijn afstamt of van het Mexicaans, daar zullen mensen verschillend over denken. Mijn mening als expert (de dichter is de taalexpert bij uitstek) is dat de Mexicaanse oorsprong de juiste is en dat het woord ‘cañon’ duidt op De Kloof, De Afgrond. Het Engelse woord ‘canyon’ is een andere afgeleide, en dus heeft de term betrekking op, ik schreef het gisteren al, de geestelijke bergketen door de eeuwen heen, de afgrond tussen ‘briljant’ en ‘goed’.

In de echte canon mogen dus enkel werken staan die briljant zijn. Dat wordt als het Nederland betreft een wel heel kleine canon. Ik vind eigenlijk enkel Karel van de Woestijne in aanmerking komen en Paul Snoek. En die staan niet eens in die rare leraartjescanon! Nee, wie een Rancho Grande wil scheppen (ik verwijs hier naar een boekenkast) kan beter in den vreemde zijn neus ophalen.

Dat ga ik dan ook vanaf volgende week weer doen. Adiós! En veel plezier met de platte psyborglijstjes uit het land vol allesweters waar niemand nog boeken leest.

De tocht gaat dit keer naar Galicia. Daar ga ik aan mijn paddenstoelenboek werken, en daar gaat Veronique haar vlindertarot afmaken (die echt fenomenaal aan het worden is). Hopelijk lukt het
iets te vinden dat we voor langere tijd kunnen huren. We leven sinds enkele jaren nomadisch, dus
zonder thuis, een leven dat zowel avontuurlijk als zwaar als intens kan zijn.

Een cañon is ook iets wat je kan scheppen tussen jezelf en je cultuur. Let op het Tilde, een zeer belangrijk en inderdaad ook uit het Spaans-gallisch afkomstig grafeem. Het tilde, een keltisch-slangachtig grafeem dat de kracht heeft een suf praatje over een kerksnoer te wijzigen in een prachtige groothoedige canyon.
Cañon! Cañon!!!

La piedra es una frente donde los sueños gimen
sin tener agua curva ni cipreses helados.
La piedra es una espalda para llevar al tiempo
con árboles de lágrimas y cintas y planetas.

Als laatste woordje: het is heel boeiend, maar het woord ‘canon’ is als je de Romeinse taalhoax voor lief neemt etymologisch ook al verwant aan het woord ‘kaneel’ – via het Latijnse canna, dat weer teruggaat op het Griekse kanna, dat ‘rietstok’ betekent. En laat het Griekse woord weer een Semitisch leenwoord zijn. Zo’n ‘rietje’ leverde talloze ideeën: een kaneel(pijpje), een rechte staaf waar je mee kunt meten (lineaal), of een maatstaf (bijv. Gal. 6:16), ook in figuurlijk gebruik (een ‘canon’). En dus ook een kanon: een holle buis waar je een kogel in stopt.

Maar, maar? Kanna? Dat is toch Sceletium tortuosum, een soort plantaardige XTC die je kunt snuiven en in veel smartwinkels kunt kopen? En Kalmoes, dat is toch de wortel van een rietplant waarop indianen kauwen voor een rustgevend en scherp gevoel, ook wel de cocaine van het noorden genaamd?

High worden, dus. Kom je even in mijn canon? Wat is taal toch magisch. Maar in Nederland spreken we dus voortaan uitsluitend van een cañon. En in die cañon staan twee Vlaamse dichters elkaar tot in den eeuwigheid in extase te vlooien.