De demonische commode

Twintig jaar lang lunchte hij de sterren van de hemel, onder de goedkeurende blik van Wilma de Rek, de chef boeken die later ook de krant verrijkte met boekenexpert Matthijs van de Nieuwkerk als alleenheerser over de letteren. Want de oudere broer van Adam Curry was geknipt om de schevepetjesbrigade van de moderne literatuur nog wat verder te verjingelen. Leuk!

Het verstrekte Lunchman ruim baan om het spalletje wat de literatuur is in de gezapige lerarenkamer van de letteren in Nijmegen voort te zetten. Het pseudoniem ‘Evi Aarens’ ontstond precies een paar weken na zijn ontslag bij de Volkskrant, waarna de aap natuurlijk uit de mouw kwam: de bemiddelaar bemiddelde om uiteindelijk zelf de beroemdheid te worden, de eigenlijk al op voorhand geflopte dichtbundel Belvedère moest zo nodig na Lunchmaggedon nog het licht zien.

Beeld je een oubollige commode in die met veel gehijg, geduw en getrek een krassend geluid maakt op een ouderwets muffe lineoleumvloer: de dichtbundel was (hoe voorspelbaar) ongeveer even hip en muzikaal als zijn kringloopjasjes en zijn bassiekapsel.

Is het erg dat al deze bemiddelende mannetjes uiteindelijk voor de roem gaan? Tja, is het erg dat je op sommige dingen je horloge gelijk kunt zetten? Maar de uitkomst was al even voorspelbaar, en dus ook het verkropte ongenoegen, ja, het enorme ressentiment dat volgde: hier moet een spalletje aan te pas komen met een sokpop, want dat is pas waarlijk literair.

En zo werd Evi Aarens geboren die, huup huup barbatruc, gedichten schrijft die PRECIES HETZELFDE COMMODEGELUID OP PRECIES DEZELFDE VLOER produceren. Vervolgens blijkt in dat oerlelijke gebouw in Nijmegen, waar drie kalende mannen zich het centrum van de literatuur wanen en de hele Neerlandistiek naar een lesje suffe maatschappijleer wisten omvormen – ja, in dat kamertje, daar scoort Lunchman zijn grote hit! Daar houden ze wel van een literair spalletje!

Twee nieuwe pseudoniemen

Maar toch is Lunchman niet tevreden, zijn oude publiek was gewoon breder. Dat bedompte hok in Nijmegen met die drie kalende mannen…ze dansen naar zijn pijpen, maar het bevredigt hem niet. Hoe stond het laatst ook alweer in de Revisor? Een giraf is net een eiffeltoren! Het moet genialer!

Hoe lang zou het duren voor de kamerbreed tapijt brigade die een stijf universitair plassertje krijgen van een lijst referenties door hebben dat… schhrrrrchhhhhhhh schrrrrchhhhhhhh… gut daar hoor ik dat geluid weer…dat afgrijselijke geluid….die commode….ja, het zijn de gedichten van Ditmar Bakker! Een onbekende figuur uit…Leiden, de stad waar het lunchen zo’n beetje is uitgevonden. SCCCRRRRCCHHHHHHHHH SCRCHHHHHHHHHHH mijn hemel LUNCHMAN, hou toch op, en die kilometer aan CHAT GPT tekst
krijgt alleen Jossie… arrrrggggh.

Peppelenbos de Profeet

Het was de oplettende profeet Coen Peppelenbos, de bescheiden leraar uit Groningen die dankzij een bescheiden oeuvre zijn vinger aan de pols van de Nederlandse letteren weet houden die het andere nieuwe pseudoniem van Lunchman ontdekte: sccchrrrrccccccch scrchhhhhhhhhhh arrghhh….Clovis van Wijk….Fucking Clovis. Ditmar en Clovis!

En de leraartjes maar schuddebuiken van het lachen. Wat een leuk spalletje!

Ondertussen is echter de literatuur de pineut. Alle aandacht die naar deze demonische commodekast ging had immers ook ten goede kunnen komen aan echte literatuur.

Maar op dat lerarenvod doen ze na 100 jaar nog steeds alsof uiterst middelmatige gedichtjes van reli en kastnazi(1) Nijhoff de leidraad zijn waar wij ons allen toe zouden moeten richten.

Kinderreich.

Martinus 13-01-2023

Dit postje betreft dit stuk op neerlandistiek.nl

(Uno) – behalve dat Nijhoff net als Hitler op 20 april is geboren en zijn zoon zo snel als hij kon alle brieven van zijn vader heeft verbrand na zijn dood vergat men echter in het gezapige boek met brieven aan zijn vrouw het gejuich te wissen van Nijhoff toen de Duitsers Denemarken binnenvielen. Oops, foutje. Wat een geschikte vent om na de oorlog de commissie wie er fout waren in de oorlog te gaan voorzitten!