Bij een subsidieaanvraag moest ik de ‘urgentie’ van mijn eigen werk duiden. Dat is altijd mijn favoriete vakje. “De urgentie ligt zeer hoog. Zonder het licht van mijn gedichten zullen mijn lezers creperen en verschrompelen. Dat wilt u hen niet aandoen.” schreef ik. En ik maakte voorts deze achterzijde voor mijn nieuwe boek, want ook dat moest al bestaan. Bij deze dan!
Maar even zonder dollen: wie gelooft er nu dat een dichter zijn eigen urgentie zou moeten duiden? Is dat een normaloverkramping, of is het een soort psyborghemel, waar iedereen zo belangrijk is als hij zichzelf mag gaan zitten wanen? Mijn werk is bizar urgent! Ik ben de dichter die deze maatschappij nodig heeft, want ik heb genoeg stikstofpunten weten scoren op mijn subsidieformulier. Precies dat – men doet alsof men zit te wachten tot het westen een of ander beloningssysteem naar Chinees model zal invoeren, maar dat model is er allang en breed: waarom zou anders een schrijver zijn eigen urgentie moeten bepalen? Wie zijn deze mensen dat ze een geldwaarde koppelen aan ‘urgentie’ want wat je hier werkelijk zegt is: jij moet je onderwerpen aan het idee dat je gedichten (onze) politieke waarde moeten hebben, en anders word je buitengesloten.
En daar hebben we Geert Buelens weer. Geert Buelens wordt hier een ‘wetenschapper’ genoemd, maar dat is de man natuurlijk helemaal niet. Het is iemand die een stoel bezet heeft en vanaf die stoel het dichtertje gaat spelen, terwijl hij ook nog eens de literaire wereld mag aansturen als onderwijs, want dat is ‘normaal’. Yup, daar hebben we hem weer. De normaloverkramping!
Geert weet wie er wel en niet een prijs nodig hebben
‘Het onderwijs is geschikt om de literatuur aan te sturen met beloningen’ is weer zo’n typisch stukje normaloverkramping. Een bizar stukje consensus dat nergens op slaat, en zoals u in mijn Piranhaboek kunt lezen is het zelfs een kwaadaardige constructie, omdat de literatuur juist bedoeld is als concurrent van het onderwijs, en je dus iets zijn eigen concurrentie laat bepalen.
Geen wonder dat je op den duur opgezadeld zit met allerlei hoogleraren die ook nog eens geweldige dichters blijken, en overal in de besturen zitten, en zichzelf tot de jury benoemen, en vervolgens het boek waarin hun corruptie wordt aangekaart afserveren op denkbeeldige spelfouten.
Corrupte hoogleraren zijn de norm
Ondertussen zijn het zijn weer de christenvrienden die met de grote prijzen gaan lopen. Nadat Tijl Nuyts voor zijn religieuze vul-mijn-gat gedichtjes de Vlaamse Herman de Coninckprijs kreeg wint in Nederland de christelijke Roelof ten Napel. Wat is (deze) religie toch verschrikkelijk populair in de literaire wereld! Elke keer ben je weer blij dat je niet zo dom was in te zenden.(1)
‘You have lost your reason and taken the wrong path. You have taken lies for truth, and hideousness for beauty. You would marvel if, owing to strange events of some sorts, frogs and lizards suddenly grew on apple and orange trees instead of fruit, or if roses began to smell like a sweating horse; so I marvel at you who exchange heaven for earth. I don’t want to understand you.’ – Anton Chekhov
Deze hoogleraar bleek gewoon direct op de loonlijst van de belastingdienst zelf te staan:
Hoogleraar op loonlijst belastingdienst
School, public, state. It’s all the fucking same. Dit liedje luisterde ik op mijn walkman op school en het vertelde precies wat ik voelde. Dit waren Vlaamse jongens, ik geloof dat ze pas 16 of 17 waren toen ze de plaat maakten. Ik had van Willy Wokka zijn Heibeltrui gekregen met konijnen erop.
Gister ontdekte ik deze plaat, wat een wonderbaarlijk gegeven is dat eigenlijk dat je nog steeds platen weet ontdekken uit de tijd toen je zelf opgroeide die geweldig zijn en destijds niet aan de bak kwamen:
Eigenlijk was dat hele ‘punk’ ook een raar soort verkramping. Ik herinner me vrij levendig hoe ik in de Bunker in Eindhoven (nee, niet die studentenbunker,de echte bunker, de gekraakte) als jonge jongen felle discussies had met medepunkster Ilse Mooren, en dan ging het erover dat volgens haar de mensen die hier binnen zaten net zo goed in een normaloverkramping zaten en alleen maar deden alsof ze alternatief waren.
Ik geloofde destijds in de punkerigheid, maar nu zou ik haar het volle gelijk geven. Die verkramping is universeel, en is voorts de enige echte psychische ziekte. Zeg ik dat omdat ik iets als de depressie wil ontkennen? O zeker wil ik dat. Want in tegenstelling tot alcoholisme waar herkenning juist de norm moet zijn is bij de depressie de eerste stap er van los te komen het verschil tussen ‘ik ben depressief’ naar ‘ik heb een depressie’ en dan weer de volgende stap: ‘ik heb een defecte praatgenerator die de hele dag depressief lult’. En wat is die defecte generator? Juist, een onderdeel van die normaloverkramping.
(Een): Nederland heeft van oudsher helaas nooit een Trias Politica gekend – was dat wel zo geweest dan was secularisme de basis geweest van het systeem en had het openbaar ministerie niet onder de directe controle van de politiek gestaan maar was het onafhankelijk. Hoe de boel nu is opgezet is als het je om rechtvaardigheid te doen is niet serieus te nemen (statements als: ‘we wisten niet dat de staat niet te vertrouwen is’ zijn volslagen bizar), vandaar ook dat ik steeds met lede ogen bekijk hoe mensen bij de rechter hun gelijk pogen halen, wat volstrekt onmogelijk of tenminste enorm onwaarschijnlijk is onder deze condities. Vergeet het, vrienden. Dat systeem is ‘rigged’, zoals de Engelsen het zeggen, het volk wat zich in dat kunstje ultiem wist te bekwamen.
