Thierry Baudet, de kruideniersdandy, de Lord Byron met maaltijdboxen – dat kan toch alleen een Nederlands product zijn? Als ik zie hoe bij de Albert Heijn een levensgrote foto van een of andere grutter als een soort heilige staat afgebeeld en wanneer je bedenkt dat Rutte zelf een Unilever product is – de man die van geschiedenisstudent naar HR manager bij Unilever ging alsof dat een logische beweging zou betreffen – een landje vol grutterdandy’s, die allemaal ‘groots’ willen leven maar dat betekent in grutterland Calve pindakaas op tafel ipv merkloze. Nu ja, geld hebben ze genoeg.
En Wilders, vergis je niet, dat lijkt een wandelende WC borstel maar het is wel degelijk bedoeld als dandy. Aan zijn pols werd een Rolex horloge van 10.000 euro gespot door mensen die ietwat minder onder de indruk waren van zijn gewone man imago.
Wilders draagt een Rolex Submariner van ongeveer 10.000 euro.
In Nederland kan dit allemaal, vraag me niet hoe, maar het kan. Ik denk dat het iets te maken heeft met de grote liefde die men er heeft voor de kluchtvorm. Je ziet bijna nooit Nederlandse toneelstukken of films die serieuze dimensies hebben – als het al drama is, dan is het drama in kluchtvorm. En dat is zo’n normalodandy met peperduur horloge natuurlijk ook – het kan alleen een persiflage op zichzelf zijn.
Ter linkerzijde is men wat meer bescheiden. Emile Roemer draagt bijvoorbeeld een povere Armani aan de pols.
Ik sprak gister een jonge zwarte dichteres op Threads en die zei dat ze bijna voortdurend erotische gedichten krijgt toegestuurd van oude mannen. Het gedicht als dickpic, dus, een fenomeen dat ik verwant vind aan bovenstaande, want ook al die grijze, saaie, kalende mannen wanen zich een dandy, die bij een jonge vrouw kunnen gaan scoren met een vreselijk slecht en klef gedichtje. Wat schort er precies aan bij deze mensen? Een totaal gebrek aan inlevingsvermogen. Geen enkel gevoel voor verhoudingen. Ze denken niet eerst: wat zou ik er zelf van vinden als ik door allerlei oma’s van 40 jaar ouder met ‘erotische gedichten’ over mezelf wordt bestookt? Welnee. De gedachte komt niet eens bij ze op. Hun zelfbeeld is een kapitalistisch zelfbeeld van een onverschrokken dandy: kijk ze toch eens leven, daar in dat kantoorkamertje. Ze scoren nooit wat, maar ook dat valt ze nauwelijks op.
Lang leve de Poëzie! Martin Bosma leest elke dag een ander kneuter-dandy gedichtje voor, voor dat ene momentje van kruideniersintellectualisme. De bezinning, bekend uit de massareligies, hand in hand met de apartheid, maar dan in moderner, draaglijker vormen. Want het constant bombarderen van een concentratiekamp is geen apartheid voor deze mensen, maar jezelf verdedigen. En jouw gedichtjes mogen dienen om daar het dandysausje bij te zijn, dat ene kleine momentje van bezinning.
Brrr. Gelukkig maar dat ik een Writers Writers Writer ben. Ik loop geen risico een heilige te worden in kiloknallersland. En een dandy ben ik ook al niet – hoewel een journalist die me laatst interviewde beweert dat ik er jong uitzie voor mijn leeftijd. Ik heb altijd een pesthekel aan horloges gehad en droeg er nog nooit eentje. Ik kreeg wel bij mijn Turkse bruiloft een gouden horloge cadeau van mijn Turkse schoonouders. Ik heb geen flauw idee waar dat ding is gebleven.
De enige ietwat geloofwaardige dandy in Nederland was een behoorlijk schuchter mens: Menno Wigman. Die had in Amsterdam allerlei verhalen opgevangen over hoe ik met een steenrijke Turkse was getrouwd als geluksvogel en het me daarom kon veroorloven in Istanbul te gaan wonen. Dat ik alles met eigen arbeid met mijn webdesignbureau had bekostigd kwam bij deze liederlijke rijtjeshuisdandy’s nooit ook maar als gedachte op. Ook ik was van nature zo’n dandy, die dankzij wat geluk aan de andere febodandy’s wist te ontkomen. Natuurlijk, jongens.
Toen ik Martin Koolhoven zo’n je weet toch ook niet wat er in een frikandel zit postje afkomstig van dezelfde vergadertafel waar ze ook functie elders verzonnen zag delen dacht ik: wat is het eigenlijk merkwaardig dat mensen menen dat China een goed voorbeeld is van een sociaal kredietsysteem maar instagram, facebook, twitter – dat zien ze niet als sociale kredietsystemen, terwijl je postjes er op politieke wenselijkheid worden gesorteerd. Men doet alsof dat gewoon de normaalste zaak van de wereld is – een telefoonmaatschappij die zich bemoeit met de gesprekken en disclaimers invoegt als je iets zegt wat ze niet wenselijk achten.
Zo leerden we onze jeugd de afgelopen twintig jaar dat je alleen succes kan hebben door op een bepaalde manier je lichaam te laten zien op instagram. Mijn eigen dochter heeft voornamelijk een pikzwarte foto als profielfoto, en zei tegen me toen ze veertien was: ik wil niet bekend worden want dan ben je je vrijheid kwijt.
Maar kijk ze eens bekend zijn, al die dandy’s op twitter en instagram en facebook. Zo bekend dat ze best even hun mond willen houden als er onrecht voorbij komt welke niet bij de agenda van de geldschieter past. Maar des te vuriger klinken de moraalridders weer zodra er een stukje onrecht voorbij komt dat past in de neoconlinkse agenda. Navalny, klinkt het dan in koor, onze grote Held, die immigranten uit de Kaukasus voor kakkerlakken uitmaakte, maar dat als terzijde.
Dat het helemaal niet in Poetins belang is dat de man nu dood neervalt is ook al
een samenzweringstheorie. Zozo, lekker ding, heb jij de gedichtjes van Martin Bosma al gelezen?
Martinus 18-02-2024