Vandaag gaan we leuk meedoen met een schrijfopdracht. De website heet ‘schrijvenonline.org’ en we zitten klaarblijkelijk al aan opdracht 460. Ik lees voor:
Iedere week kun je aan de slag met een nieuwe inspirerende schrijfopdracht. De opdrachten worden om en om uitgeschreven door schrijfcoaches Frank Noë, Yvette Hazebroek, Lizette van Geene, Johanna Müller, Nadine van de Sande, Rachel Kabelaar, Odile Schmidt, Marc Kerkhofs en Mili van Veegh, Anna Strijbos en Martijn Breeman. Iedereen kan meedoen!
Dat IEDEREEN MEE KAN DOEN na een opsomming van 100 schrijfsportleraren is geen bemoedigend perspectief. Je worstelt je eerst die lange lijst met kriebelfitnessfiguren door, om dan als een mokerslag in je gezicht te krijgen dat niet alleen jij mee mag doen, nee, jij bent niets bijzonders, jij bent alleen maar een beetje divers.
Goed. Waarom meedoen met deze ‘schrijfopdracht’? Wat een afgrijselijk woord trouwens, ‘schrijfopdracht’. Schrijfopdracht. Schrijfopdracht.
We lezen verder:
‘Lees hieronder de 460e opdracht, ga naar het forum van Schrijven Online en plaats je verhaal om gratis feedback te ontvangen.’
Gratis anglicisme. Wat schort er eigenlijk aan het woord terugkoppeling? Maar goed, ik lees verder. Een hachelijke situatie:
Opdracht #460 – Een hachelijke situatie
Door Johanna Müller
Het nieuws over de onderzeeër Titan was te vergelijken met een spannend kort verhaal. Een situatieschets die tot de verbeelding sprak, de verschillende personages, … De media zorgde voor nog meer spanning door de aflopende zuurstofmeter te delen, de race tegen de tijd… Het gebonk dat men uit de diepe oceaan opving… Zal de reddingsactie lukken of niet?
Misschien beeldde jij je net als ik in ‘Wat zouden die mensen nu denken, of tegen elkaar zeggen’, ingeblikt in een te kleine ruimte. ‘Blijven ze rustig of is er een conflict?’
De opdracht van deze week is: schrijf een spannend, hachelijk verhaal. Laat de betrokkenen (zij die het meemaken of naasten) ook spreken. Een verhaal met emoties dus waarvoor je max. 500 woorden mag gebruiken.
Goed, we mogen dus de betrokkenen ook laten spreken, een aanwijzing dat er nog meer spreekkoren in het verhaal spelen.
We krijgen 500 woorden van Frau Müller. Daar gaan we:
Zeg Frits, hoe voelt het om onderdeel te zijn van een spannend verhaal dat net lijkt op een nieuwsbericht?
Eerlijk gezegd, Karel, het voelt eigenlijk precies als het oplezen van zo’n nieuwbericht: ik voel de adrenaline door mijn aderen stromen.
Zeg Frits, had je dit al op je bucketlist van je schrijfsportleraar?
Hou je klep, Karel, ik word emotioneel. In dit koekblik zitten is een soort emotionele fitness wat me alweer doet denken aan zo’n spannend verhaal dat lijkt op een spannend nieuwsbericht.
Nou zeg, je lijkt net op die kale dwerg die gister steeds in het nieuws was, die
gremlin die Poetin van de troon ging stoten, man, je ogen puilen op precies dezelfde wijze uit hun kassen.
*SPLATSCHHHH*
Is dit verhaal hachelijk? Daar blijf ik dan als schrijver meestal op haken. Ik dien een ‘hachelijk verhaal’ te schrijven, wat zou Frau Müller daarmee bedoelen? Een van de definities van hachelijk is ‘gevaarlijk en met een groot risico’. Ik dien dus een gevaarlijk verhaal te schrijven waarmee ik enorm veel risico neem.
Dat verhaal dient dus zo saai mogelijk te zijn. Een groter risico kan een schrijver immers niet nemen. Dat stripboekachtige SPLATSCCHH einde voldeed dus uitstekend, hoewel een Disney-achtige redding door de schrijfsportleraar met zijn lekkere schrijfsportspieren je bucketkotsemmer helemaal zou kunnen doen overlopen.
Ik lees een random stukje van de verguisde Antwerpse schrijver Roger van de Velde, zojuist mooi uitgegeven door Uitgeverij Vrijdag, om deze schrijfopdracht zo irrelevant mogelijk te beëindigen:
Wellicht zou dit gezapige leven in pais en vrede tot het einde van onze dagen geduurd hebben en dan ware dit boek nooit geschreven, indien die vervloekte fabriek zich niet als een splijtzwam in ons bescheiden geluk had gekankerd.
Scheiding van Goederen, Uitgeverij Vrijdag. Bij elke boekhandel te verkrijgen.
