Psychopaten omringen zich altijd met kluchtfiguren, met wie ze een symbiotische relatie hebben. De reden dat ze zich zo misbruikend kunnen gedragen, grote hoeveelheden belastinggeld kunnen binnenharken en jonge meisjes onder grote druk kunnen, tja hoe noem je dat in een angstcultuur? Beminnen? Beindrukken? Bestempelen? Kies uw angstcultuureufemisme zelf, want ik zie in zulke eufemismen juist het probleem zelf: waar dit soort eufemismen floreren leeft de angstcultuur als nooit tevoren.

Toen ik mijn entree maakte in de ‘literaire wereld’ kreeg ik een recensie van Erik Lindner. Daarin schreef hij dat hij mijn dichtbundel ‘woedend in de hoek’ had gesmeten. Later zag ik Ilja Pfeijffer een gelijksoortig statement maken: hij had de roman van een collega schrijver ‘woedend en groen van jaloezie’ in de hoek van de kamer gesmeten.

Een echt schrijver WIL echter niets liever dan literatuur die beter is dan hij zelf is, dus woedende en jaloerse reacties zijn uitermate verdacht – ik heb nog nooit een boek dat ik goed vond kwaad in een hoek gesmeten. Wie dat wel doet geeft eigenlijk te kennen in de entertainment-modus te leven waar het allemaal om leedvermaak draait en superioriteit over anderen. Je wilt je kunnen verkneukelen aan de minderwaardigheid of domheid van anderen, en daarom al die domme quizjes.

Ik wist dus meteen al dat er iets faliekant mis is in de literatuurwereld als de voornaamste recensenten te kennen geven dat echte literatuur hen piswoest maakt. Toen later bleek dat de literaire wereld voor een groot deel uit psychopaten bestaat (van de Kale Boekenboer tot De Pokdalige tot De Boekenexpert) waardoor sadisme en misbruik floreren en allerlei aan het pederaste grenzende misbruik wordt genormaliseerd – ik dacht: ja hoor, daar heb je het weer, die typisch symbiotische relatie tussen psychopaat en kluchtfiguur.

Een echte schrijver is een intellectueel. Een intellectueel is iemand die in een open debat gelooft, waar de sterkste argumenten en dus ook de sterkste intellectueel de boventoon mag voeren.

In Nederland zien we iets heel anders. We zien een psychopaat, en naast de psychopaat iemand die via een landelijke krant een pieliemisch oorlogje begint voeren tegen Driek van Wisse. Met andere woorden, een kluchtfiguur. Hoe kwam die figuur bij de krant terecht? Via connecties bij zijn studie in Leiden. Via het trauma van het ontgroeningsritueel wordt een kunstmatige maar effectieve band tussen mensen gesmeed die psychopatie door onzichtbare verbanden mogelijk maakt. Mensonterende ontgroeningsrituelen scheppen een traumatische band die enkel met een heroische inspanning
te doorbreken zou zijn, ware het niet dat de band je ook nog eens uiterst chantabel maakt.

Zie ik dus een ‘Grote Schrijver’ die zijn hele leven lang cynisch netjes de overheidsbanding volgt en is die schrijver afkomstig uit een omgeving waar het traumatisch scheppen van bindingen aan de orde van de dag is en zie ik hand in hand met die ‘Grote Schrijver’ een psychopaat zijn lusten botvieren en geld tanken dan weet ik: goh, we zijn weer in Amsterdam. Of in Leiden. Of op de parkeerplaats aan de Noordzee, kies opnieuw zelf uw eufemistische plaatsbeschrijving van de Psyborgcentrale uit.

Wanneer je enkel de psychopaat aanpakt en niet de kluchtfiguren krijg je dat in het gat dat de psychopaat achterlaat heel eenvoudig weer een andere psychopaat gaat zitten, die zich met de bestaande kluchtfiguren kan omringen en staande houden.

Nee, haal juist de kluchtfiguren weg. Zonder kluchtfiguren kunnen psychopaten zich niet verstoppen.
Echte schrijvers zijn veel te kritisch en accepteren psychopatengedrag naast zich niet.

Martinus Benders, 30-11-2022