Wat vooraf ging: gisten kun je trainen om onbekende verslavende varianten van bestaande drugs te scheppen. Bij navraag aan Foodwatch blijken er geen wetten te bestaan over dit soort technologie:
een fabrikant kan zo getrainde gisten in een product stoppen die het product ultiem verslavend
maken zonder dat hij daarmee een wet breekt, want die wetten bestaan niet.
Ach kijk, daar hebben we onze vrienden van het RIVM weer. Vijftig jaar na de introductie van allerlei
nieuwe drugs die ze lang abusievelijk ‘geneesmiddelen’ noemden – vijftig jaar na de massale introductie van die harddrugs gaan ze eens onderzoeken of die drugs invloed hebben op dieren die in het oppervlaktewater leven.
Jongens, dat moet toch echt ANDERSOM. Eerst onderzoeken, en daarna op de markt gooien.
Wat blijkt, goh, die diertjes raken onder invloed en gaan zich anders gedragen. Nee maar, wat een verrassing. En een nog fijnere verrassing is dat dat water op mensen helemaal geen invloed heeft, zo weten die geniale wetenschappers te melden zonder daar ook weer enig onderzoek naar te doen.
Tuurlijk, jongens. Kunnen deze figuren zo spoedig als het enigszins kan vervangen worden door een Chatbot? Dan heb je wellicht dezelfde van bovenaf opgelegde censuur, maar hoef je je niet zo te ergeren aan het gebrek aan ruggengraat en het bijzonder dystopische taalgebruik: er zou een RISICO voor het waterleven bestaan dankzij deze harddrugs in hun water.
Een risico op wat? Wat is dat voor een eigenaardig taaltje? Mijn god, 50 jaar de boel op zijn beloop laten zonder enig onderzoek. De centjes hebben weer gesmaakt, natuurlijk.
En wat de ambtenaartjes weer eens niet onderzoeken is wat voor gevolgen al deze chemicaliën hebben op het menselijke DNA. En is het niet DANKZIJ het RIVM, dat jaarlijks aan de regering rapporteert dat paddenstoelen geen geneeskracht bezitten zodat ze verboden mogen blijven – is het niet dankzij deze ambtenaren dat mensen met psychische problemen zijn aangewezen op deze harddrugs?
Het antwoord is een onverdroten JA. Goed, vijftig jaar, de overbekende termijn. Laten we eens flink teruggaan in de tijd. In de jaren 50 van vorige eeuw vond een genocide plaats waar je weinig over hoort.
Honderduizenden mensen met geestelijke problemen werd met een mesje in het hoofd geboord, waarna men enkele draaibewegingen maakte en alle probleempjes voorbij waren dankzij de wetenschap.
De uitvinder van dat mesje kreeg er begin jaren 50 nog de Nobelprijs voor. Wat een goede oplossing hebben de wetenschappers toch voor lastige mensen verzonnen.
Maar het meest typische was nog wel dat er maar één wetenschapper was die vocht tegen deze afschuwelijke praktijk. De rest hield zijn mond of deed alsof het hier wetenschap betrof.
Niet zo gek dus dat Nietzsche wetenschappers omschreef als schapen.
For Walter Freeman, a neurologist and psychiatrist who practiced in Washington for 28 years, it was easy. He kept record of 3,439 lobotomies he performed during his career. His technique of trans-orbital lobotomy was such a breeze that he could teach it in a day or two to state-hospital psychiatrists who, like himself, had no certification in surgery. Freeman gave lobotomies to children, adults, old people, and people with depression, manic-depression, schizophrenia, obsessive-compulsive disorder and a variety of undiagnosed psychiatric illnesses. He believed in lobotomy, defended it, promoted it and demonstrated it during psychosurgical road trips he took to more than 55 hospitals in 23 states. He felt certain that lobotomy could return psychologically disabled people, many of whom had no other prospect of effective medical treatment and who lived in oppressive psychiatric wards, to useful lives.
“Lobotomy gets them home” was his motto.
Freeman’s enthusiasm for lobotomy, which developed through his work with his colleague James Watts at George Washington University Hospital, began a wave of psychiatric surgery that was used on 40,000 to 50,000 Americans between 1936 and the late 1950s.
Het waren er in werkelijkheid veel meer – bovendien werd het wereldwijd toegepast, dus het werkelijke aantal loopt in de miljoenen, een genocide in naam van de wetenschap. Hoe is dat mogelijk?
Er moet iets structureel mis zijn met de manier waarop de wetenschap is opgezet om zulke wandaden, zulke angstcultuur, zulke misdaden mogelijk te maken. Miljoenen hulpeloze mensen tot zombies gemaakt, wat ze daarna dan met hun drugs nog eens overdeden. Waardoor de hele planeet nu gedrogeerd door het leven moet. Nou, indrukkend staaltje wetenschap, jongens.
Er is iets mis met deze cultuur als Foucault een proefschrift kan uitbrengen waar uit psychiatrische hoek nooit een antwoord op komt. Je kunt niet EN wetenschap bedrijven EN doen of een deel van het universum niet bestaat en mag worden verzwegen. Dan ben je als intellectueel al af. Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start.
De plek waar als je het mij vraagt onze vrienden van de 50 jaar termijn thuishoren.
Een doorsneemens zal waarschijnlijk denken als ik aanhaal dat men sinds de zeventiger jaren van alles en nog wat vol bakkergist stopt, producten waarin helemaal geen gist nodig is – en als ik er dan bovendien op wijs dat men bezig is met gisten die opiaten produceren en andere bedwelmende drugs en dat er geen wetten bestaan die voorkomen dat multinationals deze in voeding stoppen – een doorsnee mens zal denken, ach, maar ik ben toch helemaal niet *high*? Nee, maar je bent wel afgestompt. En die afstomping, dat beperken van je gevoelsleven tot een klein stukje, dat beperken van je neus tot deze nauwelijks nog functioneert – kijk, daar is de winst te behalen voor de profiteurs, niet in jouw geluksgevoelens. Dat iets een drug is betekent niet per se dat je er high van gaat worden: een bepaald type drugs is juist van een mistige, verdoezelende soort. Veel mensen klagen over ‘hersenmist’. De oorzaak heeft niemand het over, of zou liggen bij de infectie door een verkoudheid.
Wie was die enige man die tegen lobotomie vocht? Dat was de fantastische Peter Breggin. Hier met twee andere heel intelligente mensen in discussie: Fuelmich, de advocaat die een rechtszaak tegen Deutsche Bank wist winnen, en Naomi Klein, de links-intellectuele activiste:
