Wat vooraf ging: plots manifesteert zich een ‘discussie’ over vrijheid tot een pedofiel narratief in de Nederlandse literatuur. Mijn analyse van dit fenomeen begon hier en onderstaand stuk is hier een transfiguratief vervolg op. Omdat ik druk ben met een aantal ambitieuze projecten is dit voorlopig mijn laatste bijdrage aan dit weblog.

Er zijn duizenden kannibalen onder de mensen, maar ze zijn nooit gearresteerd voor het eten van mensen, omdat ze tot een machtige sekte behoorden. Ze leken te verdwijnen na hun ontdekking. Tien jaar later verschijnen in de literatuur allerlei verhalen over de geneugten van mensenvlees.

Dat heet de normalisering van een taboe-praktijk.. Na verloop van tijd accepteren mensen meer dingen die ooit als taboe werden beschouwd, zoals kannibalisme, naarmate ze er meer vertrouwd mee raken. Dit normaliseringsproces kan worden versneld door de invloed van de media en de populaire cultuur, die de publieke opinie en de houding tegenover kannibalisme kunnen helpen vormen.

Dat mensen die een zwaar crimineel verleden hebben (een mens opeten is zo’n beetje de ergste misdaad denkbaar, net als een kind verkrachten) interesse hebben om op een verborgen wijze het narratief te gaan controleren mag hopelijk niet ter kijf staan.

Er was geen enkele goede reden om die duizenden kannibalen niet te vervolgen: en nu er allerlei verhalen opduiken over de geneugten van het eten van mensenvlees dient de discussie niet te gaan over literaire vrijheid. De discussie dient te gaan over de kannibalen, en hoe we die achter slot en grendel krijgen, waar misdadigers thuishoren.

Dat de literatuur kan dienen om dingen mee te normaliseren is een bekend gegeven. Dat je 2000 namen in de krant kunt zetten voor 20.000 euro ook. Dat veel namen niet betekent meer gelijk maar een populistisch mechanisme is (argumentum ad populum) doet niets af aan de werkelijke strekking van het fenomeen: de slecht geschreven pedofiel-verheerlijkende verhaaltjes hoorden niet in een literair tijdschrift thuis: mening vunzig pornoblaadje zou er zijn neus voor hebben opgehaald.

De verdwenen kannibalen en de opduikende verhalen zijn een reden voor zorg en onderzoek. De plotseling wel heel prominente interesse in de ‘ontlezing’ bij jonge kinderen trekt mensen aan die wellicht andere motieven hebben om zo dicht bij kinderen te willen zijn.

Dit jaar leerden we dat een substantieel groot deel van de literaire aansturing in Nederland uit Psychopaten bestaat. Psychopaten die het veld niet ruimden na de onthulligen maar gewoon op hun plek bleven zitten. Nu is plots de hele literaire wereld vervuld van de pedofiele vrijheden.

Nee, ik zie de bedreigingen hier echt niet als het voornaamste probleem:

1. In 2021 blijkt dat soms minderjarige meisjes bepaalde ‘beroemde nederlanders’ moesten pijpen op schrijfkamp. Er lijkt geen vervolging plaats te vinden.

2. In 2022 blijkt dat de aansturing van de literaire wereld goeddeels door een psychopaat gebeurt (Volkskrant). De psychopaat blijft gewoon zitten.

3. In 2022 blijkt dat een ‘populaire televisiejongen’ een misbruikende psychopaat is die, opnieuw, zich vaak opdringt aan meisjes in een machtsverhouding die 40 jaar jonger zijn.

4. Begin 2023 begint een massacampagne om pedofilie te normaliseren, en allerlei psyborgs lopen er massaal in hallalujah achteraan om hun ‘literaire vrijheid’ te verdedigen.

Nee, het spijt me, maar wie tussen deze zaken geen lijntjes kan trekken hoort eenvoudigweg niet op het intellectuele podium thuis.

Mijn persoonlijke ervaring

Zelf heb ik gelukkig geen ervaring met pedofielen, maar mijn beste vriend op de middelbare school had dat wel. Hij werd vanaf jonge leeftijd, ik denk een jaar of acht, constant benaderd met brieven door een man die erg graag een intieme band met hem wou. Die man was doortrapt en speelde het allemaal heel persoonlijk, met uiteraard als uiteindelijk doel ontmoetingen waar ook seksuele handelingen plaats hadden.

Mijn vriend leek het als een min of meer normaal onderdeel van zijn jeugd te beschouwen. Toch vond ik het persoonlijk alarmerend, wetende dat pedofielen bijna altijd mensen zijn die zelf ooit slachtoffer van zo’n praktijk werden – mijn jeugdvriend’s grote ideaal was in het onderwijs gaan werken met jonge kinderen met een beperking.

En dan denk ik: waar komt dat grote ideaal vandaan? Ik heb zelf nog nooit met jonge kinderen willen werken. Sterker nog, ik heb een behoorlijke hekel aan de parasitaire religies die hun best doen om zo jong mogelijk een zo groot mogelijke stempel op een kind te drukken. Dat is een mechanisme dat een soort hersenbeschadiging veroorzaakt, een beschadiging van dien aard dat het een soort golem oplevert, en je ziet dan ook dat zulke mensen slechts met een fenomenale inspanning zo’n ‘geloof’ weer kunnen verlaten.

Mij stoorde het altijd dat mijn vriend die ervaring als iets normaals beschouwde. Bedenk hoeveel slachtoffers de bekende sekte maakte: alleen al in Frankrijk waren dat 300.000 kinderen, door naar schatting 10-15.000 pedofiele priesters.

Zonder vervolging.

En dan vraag ik: waar zijn die mensen nu, en waar houden die 300.000 slachtoffers zich mee bezig?
De truc van het tijdrekken is inmiddels zo ‘gangbaar’ dat ik het ergste vrees. Alles blijft 50 jaar geheim,
tot er niemand meer leeft die verantwoordelijk wordt gehouden. En het was toch niet zo lang geleden in Amsterdam dat er honderden zo niet duizenden kinderen werden verkracht? En ik moet geloven dat dat
een incident was? Nee, het spijt me, maar wie kennis van zaken heeft weet dat we hier met een structureel probleem te kampen hebben. Een probleem wat veel en veel ernstiger is dan wat emotionele uitingen op internet tegen een derderangs schrijver die Ted van Lieshout nadoet.

Laurens Buijs gecanceld

Een prettig gesprek met Laurens Buijs, die gecensureerd wordt door – tja. wat moet je het noemen? Ik geloof zelf eerlijk gezegd niet in die ‘Woke’ beweging – ik geloof niet dat die beweging authentiek is van oorsprong, beter gezegd. Ik geloof dat er iets anders achter schuilgaat. En wat Laurens signaleert is heel zinnig, bijvoorbeeld over transseksuelen die helemaal onder de voet gelopen worden. Zelf heb ik bepaalde meningen over dit onderwerp -allereerst dat iedereen vrij is zijn eigen seksualiteit te beleven hoe ze dat willen, maar dat je ‘niet in het juiste lichaam geboren bent’ suggereert sterk een geloof in reïncarnatie en – dat was altijd mijn idee in deze: als ik als acteur een bepaald gezicht krijg toebedeeld dan kan ik gaan klagen dat dat gezicht niet bij mijn gevoelens past, maar daar wordt ik absoluut geen beter acteur van. Ik heb me nooit zo geïdentificeerd met het man-zijn, ik herinner me een bepaalde incarnatie als vrouw, een incarnatie die nogal de neiging heeft door te sijpelen, maar voor mij is dat geen reden in een ander lijf te willen zitten. Maar ook niet om anderen te dicteren wat wel of niet te mogen doen.

Maar dat deze man op Universitair niveau het veld moest ruimen omdat hij er wat wetenschappelijke meningen op nahield is meer dan zorgelijk. Het is funest voor de intellectuele en wetenschappelijke cultuur.

Gaslighting vanuit de gevestigde orde

Wat is ‘gaslighting’? Het is dat je mensen laat geloven dat ze gek zijn omdat ze verbanden waarnemen tussen zaken waar misschien geen verbanden tussen zijn. Zo zou je gerust kunnen redeneren dat die pedofiel in een kinderdagverblijf in Amsterdam geen netwerk had dat hem hielp, maar gewoon een soort abnormaliteit is in een anderszins volslagen normale samenleving.

Er is één klein probleempje met die gedachtegang: als we in een normaal rechtssysteem leven, waarom dan al die misdadigers niet vervolgen? Niet alleen de fictieve kannibalen, maar duizenden kinderverkrachters – sterker nog, het hele waardeloze onderzoek gaven we in handen van een Sektelid (Deetman) en als gevolg van dit onderzoek heeft geen enkele arrestatie of zelfs maar verandering in de hele opzet van deze sekte plaats gevonden.

Nee, in een normaal rechtssysteem laat je zulke zaken niet hun beloop, en in een normaal rechtssysteem maak je geen sektelid hoofd van het onderzoek naar het misbruik maar een enorm bataljon rechercheurs.

Dat gebeurde echter niet. En dan krijg je te maken met enkele zeer vervelende premissen. Een groot netwerk van criminelen die er alle belang bij hebben zoveel mogelijk andere mensen in hun praktijken te betrekken: hoe meer pedofielen, hoe minder kans dat je er zelf ooit bestraft voor zult worden.

Uiterst alarmerend

Kortom, het is juist uiterst alarmerend dat we nu zagen dat nadat vorig jaar een groot deel van de literaire aansturing psychopatisch bleek maar niet opstapte we nu plotseling een massale campagne krijgen voor het normaliseren van pedofiel gedrag.

En dit is een fenomeen dat iedereen met het blote oog kon waarnemen: de mensen die zo vlot in de houding sprongen om dit ‘vrijheidsnarratief’ te volgen waren PRECIES DEZELFDE MENSEN die ook zo militant het coronanarratief hebben gepromoot.

Dit militante Alle Neuzen Dezelfde Kant op Syndroom is een gevolg van een hersenziekte.
In mijn komende boeken ga ik verder op die ziekte in, en laat ik jullie ook zien hoe je
persoonlijk zorg kunt dragen dat je zelf geen deel gaat uitmaken van die kudde lemmingen die, geloof mij maar, gezamenlijk op een hele diepe duistere afgrond af stevenen.

De Nederlandse literatuur

Wie de Nederlandstalige literatuur onderzoekt in de twintigste eeuw bemerkt dat deze niet in de pas loopt bij de ontwikkelingen in de maatschappij: waar de maatschappij juist sterk ontkerkelijkte en steeds minder mensen het christelijk narratief volgden is in de literatuur een abnormale christelijke aanwezigheid waar te nemen: een groot deel van de sturende hoogleraren is christelijk, de enige krant die nog poezie bespreekt is christelijk, etc, etc. Wie zich afvraagt waarom de middelmatige dichter Nijhoff 100 jaar later nog steeds als een soort genie wordt aanbeden vind het antwoord niet in argumenten: sterker nog, er is helemaal geen narratief over bovenstaande problematiek, men doet enkel ‘alsof’ het niet bestaat, en dat is dus precies wat we tegenwoordig gaslighting noemen.

Persoonlijk beschouw ik de literatuur al als verloren. Als je je belangrijkste dichter moet doodzwijgen heb je bepaald geen cultuur om trots op te mogen zijn – maar in dat wereldje doen ze al vijftien jaar lang alsof ik weliswaar geweldig kan dichten maar verder mijn mond moet houden, want ik zou ze zien vliegen. Ik mag de beste recensies scoren, maar de omslagen zijn gereserveerd voor…hele vrome jongens en meisjes.

Gedichten om te Lezen in het Donker

Het is geen toeval dat juist ik een van de weinige mensen ben die wél over zijn tijd schrijft, over de oversterfte, en over de Gender ideologie die goeddeels afkomstig is van een Amerikaanse pedofiel genaamd John Money.

Ik schreef er een duister gedicht over, getiteld: Do not go Gendered into that Good Night.

Wie geen geld heeft voor dichtbundels, de bundel is gratis te downloaden van deze website. Ga naar de homepage en je ziet het vanzelf.

Dat we zo weinig horen over deze wel heel dubieuze oorsprong van de gender ideologie is te wijten aan de netwerken die deze ‘woke’ ideologie hebben omarmd als het ideale narratief om hun politieke programma mee uit te voeren. Het verwarren van kinderen over hun seksualiteit, wie zou dat ten goede komen? Precies.

Maar naast deze zaken bevat de bundel ook veel andere politieke gedichten die niet uit de ‘sigaar uit eigen doos’ hoek komen – ik onderzocht de dood van beroemde kunstenaars en dichters, en ontdekte dat de verhalen niet kloppen, en dat merkwaardig vaak hoogleraren aan de basis staan van wat enkel misbruik en mishandeling van grote talenten kan worden genoemd.

Een van de voorbeelden uit de bundel is de behandeling van Slauerhoff door de hoogleraar Donker, een episode in de Nederlandse literatuurgeschiedenis die veel vragen oproept die allang en breed beantwoord hadden moeten zijn. Waarom is er nog altijd geen Wikipedia vermelding over het omitteren van het toneelstuk over Coens?

Ook bevat de bundel een lang gedicht van de notoir antifascistische dichteres Edna St. Vincent Millay en een gedicht over de hele foute start van de Nederlandse geschiedenis: het mishandelen van Anna van Saksen, die eenzaam werd opgesloten in een kamer zonder ramen tot krankzinnigheid en de dood volgden.

Misschien klinkt dat niet als een prettige dichtbundel. Toch denk ik dat het ook een hele mooie dichtbundel is, ik heb over de downloads niet te klagen, maar het moet me wel van het hart dat de papieren versie zoveel mooier is. Ik heb de bundel naar alle mij bekende recensieadressen gestuurd in december – geen enkele respons. Het psyborgnet lijkt zich dus te sluiten: het alle neuzen dezelfde kant op syndroom zal over niet al te lange tijd weer een stevige genocide gaan inluiden, waar mensen met ijzig klikkende hakken hun morele plicht doen als kortgesloten kleinburgers.

Neplinks en de pedofilie

Om een standpunt over pedofilie te kunnen innemen moet je het eerst eens zijn over wat pedofilie nu eigenlijk is. Daarover bestaan primair twee gezichtspunten, waarvan eentje niet de mijne is, en ik zal je ook uitleggen waarom.

Het eerste gezichtspunt is dat pedofilie een geaardheid is. Mijn mening daarover is dat het niet wetenschappelijk is en dat het impliceert dat je het recht hebt op seks met kinderen. Immers, een geaardheid duidt op een zekere onschuld: je kunt zelf niet helpen dat je zo bent, en hebt dus alle universele recht je seksualiteit te beleven en uit te oefenen.

Het tweede gezichtspunt is het mijne: pedofilie is geen geaardheid maar resultaat van een traumatische hersenbeschadiging die vaak in de jonge jaren wordt opgedaan, een zogenaamd zelfreplicerend trauma.

Zoals mijn oude schoolvriend zich vreemd geroepen voelde om met jonge, onweerbare kinderen te gaan werken – uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat ongeveer 35% van de kinderen die slachtoffer van pedofilie waren in hun jeugd (en dus beschadigde hersenen hebben) zelf ook een pederaste predator wordt in zijn latere leven. Ik geloof zelf dat dat aantal nog hoger ligt, juist omdat die jonge kinderjaren zich heel diep in ongebruikte zones van de hersenen hebben genesteld.

Bedenk eens wat dit betekent: als er zoals in Frankrijk 300.000 kinderen zijn misbruikt gaan minstens 110.000 daarvan weer als pedofiel op jacht naar nieuwe slachtoffers. Het is dus (helaas) een exponentieel fenomeen. Immers, elke pedofiel hoeft maar 2 slachtoffers te maken om een groei van 100% te verwezenlijken, een groei waar ze ook nog enorm politiek belang bij hebben.

Het is dus met name een ziekte die aangepakt dient te worden. En zoals we hierboven hebben gezien, dat is precies wat er niet gebeurde.

De maatschappij als een mensenboerderij met genocide-generatoren

Wie denkt dat het toeval is dat het christendom wat het liefst aan zo jong mogelijke kinderen propagandeert / hersenschade toebrengt een pedofielenbolwerk is en tevens de voornaamste steunpilaar is van…de bioindustrie – die heeft enorme oogkleppen op, die ik in mijn book SHHHHHHROOM zal verwijderen. De vleesindustrie zit nauw verknoopt met deze parasitaire sekte, en dat is niet zonder reden.
Jaar in jaar uit worden honderden miljoenen levende wezens door de shredder gehaald, nee, niet voor vleesconsumptie: enkel en alleen omdat ze een griepje hadden.

Die verschrikkelijke, laag bij de grondse genocide-energie dient als voeding voor een bepaalde parasiet, en
de religie en het kindermisbruik zijn wezenlijk slechts extensies van precies diezelfde energie. Kwaadaardig. Een kwaadaardige, planeetvernietigende constructie die in sneltempo alles kapot maakt.
Maar gelukkig, u heeft het te druk met het klimaat.

Alle woorden ten spijt zijn mensen in de afgelopen 30 jaar vegetarische/vegan strijd geen grammetje minder vlees gaan eten, terwijl de natuur zienderogen achteruit gaat. De natuur, en ook de menselijke hersenen en het onderwijs. Hier wordt het interessant de Duitse filosoof Günther Anders aan te halen:

Onderwijsniveau bewust verlagen

In 1956 deed de Duitse filosoof Günther Anders een voorspelling die luidde als volgt:

“Om elk potentieel verzet bij voorbaat de kop in te drukken, moet je dit niet op een gewelddadige manier aanpakken. Ouderwetse methoden zoals die van Hitler zijn achterhaald. Het volstaat om een collectieve conditionering te creëren door het niveau en de kwaliteit van het onderwijs drastisch te verlagen en het te herleiden tot een vorm van beroepsintegratie.

“Een persoon zonder scholing heeft slechts een beperkte blik op de wereld en hoe meer zijn gedachten beperkt zijn tot materiële, middelmatige zorgen, hoe minder hij in staat is om in opstand te komen. We moeten ervoor zorgen dat de toegang tot kennis steeds moeilijker en elitairder wordt gemaakt… dat de kloof tussen mensen en wetenschap groter wordt, dat informatie voor het grote publiek ontdaan wordt van alle subversieve inhoud.

“Ook hier moeten we overtuigingskracht gebruiken en geen direct geweld: we zullen massaal amusement uitzenden op televisie dat altijd emotioneel en instinctief flatteert. We zullen de geesten bezighouden met zinloze en speelse zaken. Door middel van babbelarij en constante muziek voorkomen we dat de geest zich gaat afvragen en nadenken.

“Seksualiteit zal bovenaan de lijst van menselijke belangen worden geplaatst. Als sociale verdoving is er niets beters. Over het algemeen zullen we ervoor zorgen dat de ernst van het bestaan wordt verbannen, alles wat waardevol is, wordt gebagatelliseerd; zodat de euforie van reclame en consumptie het menselijk geluk bepaalt en het model wordt van de vrijheid.”

Dit citaat is afkomstig uit Günther Anders’ werk “De veroudering van de mens” uit 1956.

Daar hebben we ze weer, de schoolmeesters. De machtige kale mannen die zorg dragen dat de juiste progressieve agenda wordt uitgevoerd, een agenda die we kordaat kunnen samenvatten: Woke met Jezus. Beetje klimaat, beetje Nijhoff. En verder alles wegdrukken, want dat Woke origineert bij de pedofiel John Money interesseert ons geen fluit, we willen slechts….als goede herders jonge kindertjes helpen boekjes te lezen met de juiste informatie.

De literatuurkritiek smoren en in plaats daarvan met kinderliteratuur bezig gaan

Wie de jurysamenstellingen van afgelopen tien jaar goed bestudeerde zag daarin een kalende pedanterik die zwaaiend met een geheimhoudingscontract vijf kinderboekenschrijfsters die op hun geslacht waren geselecteerd de les las over wat nou echt literatuur was: Woke en Jezus.

Dat ene opperhoofd van de Nederlandse Letteren, laten we hem Terugtrekkende Haarlijn noemen, die zichzelf zo hoog acht dat hij in zowel 99% van de besturen als 99% van de literaire juries zit – Terugtrekkende Haarlijn die met een geheimhoudingscontract staat te zwaaien tegenover vijf kinderboekenschrijfsters is natuurlijk al het eindpunt van Kinderreich, niet zozeer het begin.

Alle autoriteiten zijn weggezuiverd, of hebben zich vol minachting van het jurywerk afgekeerd, dat zou ook kunnen. Maar weggezuiverd ligt dichter bij de waarheid: de reden dat er geen enkele grote dichter meer in literaire jury’s zit is simpelweg dat zulke dichters nooit meer gevraagd worden. Waarom? Het antwoord staat hierboven al: Terugtrekkende Haarlijn heeft het te druk met het imponeren van de literatuurgeschiedenis. En ik besprak het eerder al in dit artikel:

Dropout in het systeem

Het onderwijs en de literatuur concurrenten? Huh? Nou, laat ik het even uitleggen. Wie geboren wordt als arme sukkelaar in Kamtsjatka* wiens familie niet in staat is onderwijs te betalen heeft één route die hij af kan leggen om te laten zien dat hij bovengemiddeld intelligent is: een boek schrijven. Of wie bovengemiddeld begaafd is en dus hoogstwaarschijnlijk een dropout wordt in ons systeem omdat de lage lat die er gehanteerd wordt enkel een kwelling is – geen diploma, dus idem dito.

Ga je vervolgens de hogepriesters van die schoolorde ook nog eens de scepter over de literatuur laten zwaaien dan krijg je dezelfde middelmatige norm die over beide gebieden heer en meester speelt. In Nederland is precies dit het geval: door de jaartjes heen verdwenen alle dichters en schrijvers uit de juries, en werden deze opgevuld door academici en politici en bovendien nog dichtgetimmerd met geheimhoudingscontracten ook. Gevolg: armoede, hoogbegaafdheid, uitzonderingen: ze verdwijnen als sneeuw voor de zon, en alles wordt overgoten met hetzelfde lauwe papje van het gemakzuchtige ideaal (‘het heeft het juiste vinkje’) en andersoortige middelmatigheid.

Zie: De Grote Popi Jopi Lerarencanon deel 2

Het ‘moralisme’ argument

Een van de ergste argumenten tegen de normalisering van pedofilie door literatuur is de oprisping dat wie daar geen trek in heeft een moraalridder zou zijn.

Het tegendeel is natuurlijk juist waar: deze Woke met Jezus orde is een moraalridderorde, die middels oneigenlijke middelen en machtsmisbruik schaamteloos het narratief heeft gekaapt.

Een van de meest frappante fragmenten uit de voltallige Nederlandse literatuurgeschiedenis is dit fragment waarin Gerard Reve geconfronteerd wordt met zijn oude schoolmeester:

Wat we hier zien wordt door bipshoofdigen graag gepresenteerd als een moralistische schoolmeester, omdat zulke figuren simpelweg niet bekend zijn met het fenomeen grootheid. In een egalistische wereld, waar alles klein en gelijk is – ja, daar is alle mogelijke kritiek een moralistische. Maar in werkelijkheid is hier iets heel anders gaande: Meester Kuijlenburg is juist een goede schoolmeester, die weet wat voor grote schrijver er in Reve huist, en die de pedofielenverhaaltjes die Reve aan de lopende band bleef schrijven nadat bleek dat ze bijna synoniem waren aan literair succes – Meester Kuijlenburg begrijpt hoe pathetisch deze hele constructie is.

En dat is het ook – het is een triest gezicht. Wie latere documentaires met Reve bekijkt (ik denk aan een van de laatste interviews) ziet dat hij energetisch als twee druppels water op Paus Ratzinger ging lijken – hij straalt precies dezelfde kwaadaardige energie uit.

Wie echter beweert dat dat een moralistisch construct is doet alsof het hier niet zou gaan om het verloren gaan van grootheid, maar om kleinzielige gedragscorrectie. Meester Kuijlenburg zit daar niet als iemand die zich superieur voelt ten opzichte van Reve. Hij zit er als iemand die medelijden voelt met een groot schrijver die door een vreemde orde wordt gedwongen tot inferieure flauwekulproducten.

Interlude: Op neerlandistiek.nl staat een ons welbekende ‘heugleraar’ op Frank Boeijen te schelden. Ik schreef er dit stukje over – niet om het weer over de AVROBODE te hebben, maar omdat juist de good cop in de good cop bad cop constructie irritatie oproept wanneer het je echt ernst is met het omvormen van een systeem en ik wou mijn lezers even verduidelijken waarom iemand die eerst zo stond jubelen plots 180 graden is gedraaid. De rol van de Good Cop is het geweten van de Bad Cop sussen. Zij censureren, hij prijst aan. Die constructie is niet acceptabel, en had ik mijn techniek niet toegepast dan had ik tot het
einde van mijn leven die vreemde Kantlvergadering in spirit mogen bijzitten.

Nu naar het werkelijke kunststukje: Lucebert

Men doet in de literaire wereld net alsof het als een grote verrassing kwam dat men vlak na de Tweede Wereldoorlog een nazi op een schild hees en deze tot ‘de Keizer van de Nederlandse Poëzie’ kroonde.
Een wel heel onsmakelijk tafereel, en de enige dichter die zich in de Tweede Wereldoorlog NIET bij de Kulturkammer had ingeschreven maar was ondergedoken in Friesland, Bertus Aafjes – die kon meteen de ware toedracht vertellen.

En wij moeten nu geloven dat iemand die uit AMSTERDAM kwam, uit de roddelgordels daar, die zonder enige schaamte naar Duitsland ging om zich bij de SS aan te sluiten, en daarover talloze brieven naar het thuisfront schreef – wij moeten geloven dat Amsterdammers dat na de oorlog nicht gewusst haben? Wat een baarlijke nonsens. Natuurlijk wist men dat al te goed, en werd deze figuur doelbewust een schild op gehesen. De werkelijkheid is namelijk dat in geen enkel land zoveel joden werden afgevoerd, en dat is zo omdat er in geen enkel land zoveel mensen gedwee met de nazi’s meewerkten als in dit land.

Geen enkel land.

En als men dan na de oorlog een SS’er op een schild hijst en de enige dichter die is ondergedoken briest dan ‘De SS komt de poëzie binnenmarcheren’ en wordt – let op! – wordt op BASIS DAARVAN uitgesloten, gecancelled, zo zwart gemaakt dat hij moest stoppen met dichten – kunnen we inmiddels de lijntjes al trekken? Men wist natuurlijk al te goed waar men mee bezig was: in het saaie brievenboek dat Nijhof schreef vol brieven aan zijn vrouw juicht hij als de Duitsers Denemarken binnenvallen. Het is een klein stukje dat men over het hoofd zag: na de dood van Nijhof zijn pijlsnel al zijn brieven verbrand, en we mogen slechts raden waarom.

Niemand schijnbaar die zich afvroeg: waarom komt er met die hele zestiger jaren plots een enorme lading pedofilie mee? Men deed alsof men ‘de bevrijding’ vierde van de kerkvaderen, maar dat doe je toch niet door hun voornaamste hobby te gaan promoten? Daar klopt natuurlijk iets niet.

In de jaren zestig werd iets zichtbaar dat voorheen verborgen was gebleven. Maar men schoof dat fenomeen de hippies in de schoenen, men gebruikte die beweging om te beginnen met een normalisatieprogramma: kijk, dit is progressief, kijk, iedereen doet het.

Daar moeten de eerste hechte banden gesmeed zijn voor Woke met Jezus. Jullie krijgen je communisme, wij krijgen wat wij willen. Zoiets. Zoals Graeber al opmerkte in zijn boek Fragments of an Anarchist Anthropology – er is iets helemaal niet in de haak met de manier waarop Universiteiten worden ingevuld.
Echt links, dat is, anarchistisch links – het krijgt er geen enkele representatie.

Desinformatie verspreiden

Voor mensen die zo zijn begaan met het verspreiden van desinformatie gaan de psyborgs wel erg uit hun dak bij de geboorte van deze chatmachine. Het is alsof ze het achtste wereldwonder mochten zien – maar kijk eens wat de intelligentie me over mijzelf te vertellen had. Ik ben al in 2018 overleden:

Je moet dan eens bedenken wat er gaat gebeuren als het generale publiek dit als een zoekmachine begint gebruiken. Waar Google en Wikipedia al een flinke stap achteruit representeerden in informatievoorziening is dit een beetje de kers op de psyborgtaart: wat je zelf bedenkt is gewoon waar, want de intelligentie zegt het. Je fabriceert gewoon je eigen werkelijkheid, en de rest blokkeer je.

Je zit als het ware eerst enkele jaren een nihilistische KANTL vergadering bij over de Nobelprijs, en jaren later blijk je ineens een fervent liefhebber van Nooteboom. De realiteit schep je gewoon zelf. Maar natuurlijk wel veilig vanuit de frontale cortex. Aan de volgorde kun je meestal herkennen hoe psyborg iemand is geworden: zit hij eerst met zijn bipshoofd in allerlei juries jouw genomineerde boek af te keuren en heeft hij drie jaar later nooit van je gehoord(1), dan weet je: hier zien we een echte fan van Google. Of Augustinus. Of de schimmel-entiteit die het van zulke helden moet hebben.

Ondertussen is het duidelijk dat Woke met Jezus ofwel neplinks hun bekende riedeltjes tot in den treure herhalen. Ik ben nooit ‘rechts’ geweest, zit eerder aan de extreem progressieve kant met mijn ideetjes, maar me met Woke met Jesus identificeren is toch echt wat teveel gevraagd voor me. Maar zouden die lieden praatjes over me beginnen verspreiden dat ik een foute rechtserd ben – welnee, ik zit als vanouds in de Links-libertijns-anarchistische hoek. Maar wat ik energetisch achter Woke met Jezus zie bewegen vind ik zulke nare energie dat het echt het laatste zou zijn waarop ik zou stemmen.

Geen actieve herinnering aan is de kernslogan van elke psyborg. De psyborg beweging begon geenszins met Rutte – al in 2006 merkte ik op dat de het Balkenende model teveel haperingen vertoonde, evenals de Gerrit Zalm, trial en error en Rutte was een 3.0 model dat bijzonder geschikt bleek. Maar wil je dus een psyborg betrappen, geen aktieve herinnering aan is een 99% gegarandeerde tell.

Verborgen orde van satanische pedofielen?

Is bovenstaande dan een pleidooi dat onze maatschappij in de grip verkeerd van een verborgen orde van satanistische pedofielen? Nee, ook die vertekening komt uit een religie die de mijne niet is. Ik geloof niet in Satan en ik denk dat we hier te maken hebben met een corruptiefenomeen: door traumatische replicatie begint een belang te prevaleren, het belang niet ontdekt te worden, en dat belang krijgt steeds meer voorrang. Wat krijg je dan uiteindelijk?

Juist, een politiemacht die het veel te druk heeft. Een rechterlijke macht die het veel te druk heeft en die op verjaring drijft. En waar hebben ze het allemaal zo druk mee? Let op: verboden drugs. Terwijl in de apotheek dezelfde drugs (ADHD=speed) aan kinderen wordt verstrekt. En wie vond die oorlog tegen drugs ook alweer uit? De racist Nixon.

De Netflix documentaire Grass Is Greener laat prima zien dat de oorsprong van onze drugswetten een racistische is. Zonder enige twijfel! En terwijl ze in de USA die abjecte wetten in sneltempo aan het veranderen zijn doen wij in Europa nog steeds alsof we dat niet weten.

Waarom moet onze politiemacht en onze rechtelijke macht door deze onzin in beslag worden genomen? Wie heeft daar baat bij? Mensen die op verjaring hopen, wellicht?

Bedenk wat het primaire belang is van een oplichter. Stel bijvoorbeeld ik zou honderden miljoenen hebben verdiend door een bepaalde kwakmiddeltjes voor een coronaverkoudheid te slijten die helemaal niet goed getest waren. Wat wordt vanuit die positie mijn belang?

De conclusie is helder. Zulke mensen hebben belang bij een rechtstaat die het echt heel, heel druk heeft.
Zulke mensen hebben belang bij geheimhoudingscontracten. Zulke mensen hebben belang bij COVFEFE.

Waar sprake is van zaakjes 50 jaar geheim mogen verklaren zou een normale politieagent ogenblikkelijk de oren spitsen.

Naschrift: Wie denkt dat bovenstaande ‘achterhaalde’ informatie betreft over hele oude problemen: de week waarin ik dit stuk publiceerde was het nog in het nieuws: Franse Kardinaal (maw heel hoog op de ladder) die 13 jarig meisje heeft aangerand wordt ‘om onduidelijke reden’ niet vervolgd:

https://nos.nl/artikel/2465274-geen-vervolging-voor-misbruik-13-jarig-meisje-door-franse-kardinaal

Om onduidelijke reden. Nou, wie de strekking van bovenstaand betoog kan vatten weet dat het allemaal helemaal niet zo onduidelijk is. We hebben een maatschappelijk probleem, en wie dat ontkent hoort wat mij betreft bijna per definitie al in een verdacht kamp thuis. Hiermee sluit ik mijn bijdrage aan dit debat af – ik wou maar even gezegd hebben hoe ik het allemaal bezie, en ik hoop dat er wat meer mensen de volslagen absurditeit van pedofiele als een geaardheid gaan bestuderen.