De brief waarop ik reageer is hier te lezen.

Waarde Ivo,

Je hebt geen idee hoeveel deugd het me doet te horen dat mijn Piranha een opbeurend effect op je heeft. Het is de derde reactie die ik in die zin krijg, dit boek heeft een opbeurend effect op mensen om verschillende redenen denk ik. Ariadne Verstegen liet me bijvoorbeeld in een eerdere briefwisseling al weten dat het boek verlichtend op haar werkte omdat ze plots begreep dat het keurslijf waarbinnen ze werd geboren, de kooi der verwachtingen waarin je als Nederlander zit – die kooi van ‘beschaving’ vereist dat je constant doet alsof middelmatige kunst hele goede kunst is. Dat kost enorm veel energie. En dat is energie die je veel en veel beter aan iets anders kunt besteden, aan het schrijven van geweldige boeken bijvoorbeeld, ik noem maar wat. Dat jij dus Waarover de Piranha droomt in de limonadesloot gaat lezen als Sombermans aan de deur staat vind ik een geweldig compliment.

We worden allemaal zonder uitzondering in de parasitaire dystopie geboren die een schier oneindig aantal scripts voor ons klaar heeft gezet. Jij bent in het script ‘schrijver’ getrapt. Je vrouw had in een Maserati rondgereden als jij niet al je centjes had gestoken in middelmatige boeken, om te kunnen zeggen welk boek van Grunberg zijn enige goede boek is. Dus aankloppen bij het letterenfonds voor een nieuwe auto, Ivo, ik zou je vrouw een prachtige gloednieuwe Jaguar gunnen, maar kijk waar de lekken zitten! Want zo’n dystopie heeft maar één enkel doel: van jouw wezen een gatenkaas maken die constant energie naar de parasiet lekt.

Het dichten van al die gaten is een bijna onmogelijk karwei. Het zijn er zoveel en de valstrikken zijn zo geraffineerd dat de slagingskans voor een normaal persoon bijna nihil is. Daarom kun je mensen niets verwijten – ik werk nu aan de biografie van Ingrid Jonker die bij de Kaneelfabriek gaat verschijnen, en wat mij opvalt is dat ze constant in de armen van de Parasiet loopt – ze wordt misbruikt door de Parasiet net als Jeroen Brouwers – mijn hemel, Ivo, je moet je eens inbeelden, die Brouwers eerst als kind een jappenkamp, daarna seksueel misbruikt door pedofiele paters en daarna als een soldaat boekjes pennen tegen Henk Spaan tot je op je zeventigste weer een representant van de Academia over de vloer krijgt met een gebakje en…een gewillig handje onder tafel…Nee Ivo, voor de tweede keer…gatverdamme, wat zijn dat….en dat zo’n Gwennie daarna, als je eindelijk je laatste adem uit weet blazen, meteen aanpapt met de ‘hoogleraar’ die verantwoordelijk was voor het blokkeren van je belangrijkste prijs…O mijnheer Buelens wat bent u toch erudiet….mijn god, wat een nachtmerrie. Maar dat krijg je Ivo want het enige alternatief voor deze ellende is het krijgerschap.

Ik kan zo’n rol niet spelen. Ik heb verantwoordelijkheid genomen voor elk aspect van mijn bestaan. Ik ben absoluut geen slachtoffer maar eerder een verschrikkelijke dader. Je hoeft maar een poëziefestivalletje in Heutemekneut te bezoeken of het loopt er over van de slachtoffers van Martinus Benders, die aan elkaar hun gekneusde en gekwetste therapeutische werkjes voordragen. Door bovenstaand stukje te schrijven waarin ik mijn bedenkingen uit over het soort Academisch Niveau waarin gebakjes en handjes onder tafel als de normaalste zaak van de wereld bij elkaar horen – hop, daar staat weer een gekwetste ziel, hup weer een vijandige koffiejuffrouw voor het leven. Maar het boeit me niet, Ivo, ik krijg er alleen maar een nog beter humeur van. Ligt dat aan mijn geweldige huwelijk? Nou, Veronique is zonder enige twijfel een fantastische vrouw, maar het ligt eerst en vooral aan het dichten van die gaten waardoor je het Universum begint waar te nemen in haar energetische vorm.

En als je dat Universum op die wijze begint waar te nemen, een wijze die je al sinds de wieg door de parasiet is ontnomen – Ivo, laat me je vertellen, je weet echt niet wat je ziet. Waar je eerst die ‘succesvolle schrijver’ zag die eigenlijk maar één goed boek schreef zie je nu….ja nee…een kwijlende hyena…op een berg zombies en skeletten…en dan denk ik ho ho ho, Ivo, wat kan het mij eigenlijk schelen dat die kwijlende hyena ooit een mooi hertje wist vangen?

En dat hij op zo’n dichtgebonden kast zit hijgen waarin god weet welke lijken geborgen liggen, jouw lijk, Ivo, die kwijlende hyena doet toch al zijn hele leven…alsof hij je niet kent? In zo’n piepklein landje? Waar je in twee klikken alles gelezen hebt? Ivo, open je ogen. Je ben gecancelled, je was altijd al gecancelled. Het is onmogelijk dat deze kwijlende narcist die 50 keer per dag zijn eigen naam googelt zittend achter de toonbank van zijn broodjeswinkel in new york…met Timmerfrans hijgend meelezend over zijn schouder…ja Benders die heeft wel eens ooit een mooi hertje.. Ivo, je weet toch niet hoe mooi alle gecancelde hertjes waren?

Kijk die vieze dikke pad daar midden in de kweekvijver. Ja maar, die heeft ooit een hele mooie vlieg gevangen. Snap je mijn probleem, Ivo? Het kan mij helemaal niets schelen dat Grunberg ooit een mooi boek schreef. Je weet immers niet hoeveel schrijvers hij gesnufft heeft die veel mooier boeken schreven. Ik wil een open vijver, en dat vereist dat deze pokdalige poepkikker niet langer zwijgt. Over Ivo. Want denk je nu echt dat Grunberg je niet kent? Kansloos. In dat bedompte hok kent iedereen iedereen. Maar het is een cancellandje, en er werd al ruim en breed gecancelled toen nog niemand van dat woord had gehoord.

Ik werd mijn hele leven lang al gecancelled, Ivo. Letterlijk van het moment dat ik mijn kop uit de schede van mijn moeder stak. Helmond, Ivo. Kun je je daar iets bij inbeelden, bij zo’n noodlottige gebeurtenis? Ik denk het eigenlijk niet. Alleen echte Helmonders herkennen dit maar zwijgen er als het graf over. Gecancelled tot en met, dus je geweeklaag dat je in de literaire wereld nergens meer welkom zou zijn maar dat die kwijlende hyena wel ooit een mooi boek schreef – waarde Ivo, ik hoop dat je niet van me gaat verwachten dat ik Grunberg daadwerkelijk ga lezen. Ik leef toch niet eeuwig?

Want je moet eeuwig leven om tijd te hebben voor zo’n figuur. Snap je waarom dat het geval is? Wie de lat op fatsoenlijk niveau legt heeft hooguit tijd de 200 beste schrijvers ter wereld goed te lezen. De kans dat daar een Nederlandse schrijver tussen zit is al te verwaarlozen, dus een rationeel mens zou Grunberg nooit lezen. Of er moet iemand met een wel verdomd goed fragment aan komen zetten, een fragment dat mij uit de sokken blaast. Dus ga je gang, kom met dat fragment. Ik geloof niet in geniale schrijvers met slaapverwekkende fragmenten, zoals ze dat wel doen in het Nederlands onderwijs, met de gebakjes en de friemelende handjes.

Chrétien Breukers liet in de meest recente podcast van de Nieuwe Contrabas weten dat Frank Keizer een gluiperd is. Die man staat op het randje van de energetische waarneming, hij heeft zichzelf weten verheffen met literatuur en dat is knap van hem. En daarom lukt het hem nu om die gluipenergie waar te nemen waar andere leuke toffe vriendelijke Frank zien, die met allerlei vliegtuigen de hele wereld rondvliegt om overal zijn vreselijke misbaksels over ‘roofkapitalisme’ ten gehore te brengen met milieubelasting waar zelfs Musk enkel van zou kunnen dromen. Dat soort entiteiten weet een ziener gewoon te mijden, maar de parasiet bakt ze bij de vleet. (1)

En Ivo, je moet je dan eens inbeelden dat je jong bent, en je op schrijfkamp van Das Mag hebt ingeschreven als jong meisje van een welgestelde familie, want zo hoort het, zo doen we de dingen hier. En dan kom je daar met je kladblokje om te noteren wat de beroemde schrijver Ali B allemaal te vertellen heeft over succes…en voor je het weet ben je 70 en zit te trillend aan tafel met een gebakje en komt onder tafel….Ivo, krijg je het beeld te pakken? Ivo, je zeurt maar over je auto, en over dat goede boek van Grunberg. Ik leef toch niet eeuwig, Ivo! Maar wel ben ik ontzettend blij dat je nog altijd bestaat en net als ik de erekrans van het eeuwig gecancelde mag dragen in alle toegenegen glorie.

Je beste cancelvriend,

Martinus Benders

(Uno) en dan aanschuiven bij de bruine commies, in de bruine poeppakjury – Jezus en communisme, communisme en here Jezus. Wie de geschiedenis van het communisme kent weet hoe naarstig die
parasiet te werk gaat. Even een voetnoot voor de volgende brief: hoe de parasiet van oudsher ziekte gebruikte om genocides mee te maskeren. Daar wil ik het de volgende brief met je over hebben.