Je weet dat facebook een dystopisch instrument is dat zo in elkaar is gezet dat jij altijd zo weinig mogelijk publiek zult bereiken. Maar je gedraagt je alsof dat niet zo is, en je wel nog publiek via dat medium bereikt.

Je weet dankzij de media dat bekende Nederlanders voor een substantieel deel bestaan uit verkrachters en andere kwaadaardige parasieten. Toch blijf je van de beeldbuis je familiegevoel tanken.

Je weet dat je altijd genoeg te eten zult hebben. Toch gedraag je je alsof morgen een hele lange winter aan gaat breken en je snel zoveel mogelijk in moet slaan.

Zien jullie het patroon hierboven? Je gedragen alsof is de meest voorkomende parasitaire conditie. Wil je een meester worden over je eigen lot dan moet je in kaart gaan brengen op welke terreinen in jouw leven je je gedraagt alsof.

Een voorbeeld uit mijn eigen leven: ik werd steeds maar geconfronteerd met mensen die zich gedragen alsof het op de een of andere manier een mysterie is dat ‘ik niet genoeg gelezen’ zou worden of niet genoeg bekendheid zou hebben.

Maar dat is helemaal geen mysterie. Ik heb een zwik van zulke figuren aan mijn been (Marc van Oostendorp, Chretien Breukers, Hans van Willigenburg, Alexis de Roode, Willem Thies e.a.) die allemaal net doen alsof het een ‘mysterie’ is dat ik niet bekend genoeg zou zijn, terwijl er geen enkele andere dichter is met zo’n gevolg en ik zo namen en rugnummers kon noemen van de misdadigers in kwestie.(1.)

Die mensen doen alsof dat een mysterie is om dezelfde reden dat een ander doet alsof facebook wel een instrument is om publiek mee te bereiken.

Maar het is geen mysterie: het is een kwaadaardig systeem, en dat doen alsof houdt juist dat kwaadaardige systeem in stand.

Het heeft geen enkele zin te constateren dat we in een corrupte samenleving leven als je vervolgens met je portemonnee die corruptie gewoon blijft steunen. Daarmee zal niemand het oneens zijn, maar als je ze erop wijst dat hun gedrag niet rijmt met hun conceptuele leefwereld krijg je doorgaans te maken met een vorm van agressie.

Dat is zo omdat in werkelijkheid dit doen alsof een vorm is van verslavingsgedrag. Toen ik een keuze maakte voor helderheid een aantal jaren geleden koos ik er bewust voor alle mogelijke middelen in die keuze mee te nemen, en alles voortaan als ware het een drug te behandelen.

Brood en kaas harddrugs? Jazeker. Dat fastfood een harddrug is mag wetenschappelijk allang en breed bekend heten. Dat alle brood en kaas en 98% van de rest van het supermarkteten fastfood is is de volgende volledig juiste observatie. En net zoals een alcoholist doet alsof hij niet verslaafd is, doet alsof het morgen anders gaat zijn – zo heeft deze verslavingsgeest 99.8% van de mensen via allerlei verslavingsmechanismes in de greep. Jaja, we leven in een rotte wereld. Maar laten we gewoon doen alsof dat niet zo is, want wat is het alternatief? Een gevecht, misschien wel een levenslang gevecht. Voor iets onduidelijks als ‘helderheid’. Nee, enkel een gek zou die keuze maken, toch?

(1) Het is toch volstrekt onmogelijk zo’n waslijst recensies te hebben van gewaardeerde critici en dan nog vol te houden dat ik geen dichter van belang zou zijn zoals parasitaire entiteiten als Jos J., Jeroen D. en andere verknipte populisten dat pogen doen. Of neem zo’n luie recensie van Vermaat: in Meander stonden wel 6 hele positieve recensies van de losse bundels, en nu ze verzameld zijn is er geen goed woord over mogelijk van de Inquisitie? Tut, tut. Nee, dit is Blade Runner, dames en heren, en u bent hier omdat het dichterskelet in de kast niet ophield met praten en de echte publiekstrekker is.