Allereerst de vraag: is het triprapport een literair genre? Ik vind eigenlijk van wel. Menig triprapport op Erowid wist mij meer literaire vreugde te verschaffen dan brouwsels die uit een soort verkrampte gewoonte werden geschreven. Mijn SHHHHHHHHHROOM zal dan ook een stevig hoofdstuk hebben met de beste triprapports die er te vinden zijn over de waardstoel.

Te gast bij Inge Geurts in Houthalen, België. Inge is een Amanita Sage die ook bekendheid geniet als model en droomwever. De ceremonie gaat om 19.00 beginnen en de hostess is stemmig gekleed in een prachtige Amanita outfit. Het ritueel is gebaseerd op de elementen, we zijn met een kleine groep van 6 deelnemers, we beginnen met het element vuur en het uitspreken van de persoonlijke intentie door middel van een stenen ei dat van handen wisselt.

Ik val ietwat uit de toon omdat ik persoonlijk niet ‘geloof’ in het zetten van intenties of beter gezegd: ik geloof dat mijn aanwezigheid zelf al de intentie is. Dat zit verknoopt met mijn filosofietjes over hoe het universum in elkaar steekt, ik ben daar dus is dat mijn intentie, en ik heb verder weinig eisen, verwachtingen of projecties aan dat feit toe te voegen. Maar ik verwoord het geloof ik op een mooie manier, dus iedereen heeft begrip voor mijn gebrek aan intenties. Overigens, ik hou veel meer van het woord ‘oogmerk’. Er kleeft iets vreemds aan het woord ‘intentie’ naar mijn gevoel, al was het maar omdat het wel erg gebaseerd is op een decimaal systeem.

We krijgen elk ons eerste kopje van het medicijn. Lokaal geplukte Amanita Muscaria is op de correcte wijze is behandeld zodat er nauwelijks nog iboteenzuur in aanwezig is. Heel smooth – ik drink Inge’s thee al wel eens eerder, en zulke zachte Amanita dronk ik niet eerder, dus haar brouwseltechniek is onberispelijk. We hadden een vriendin meegenomen die last had van depressie en tegenslag, en zij had nog nooit eerder enig entheogeen middel benut, dus besloot ik samen met haar rustig aan te doen en de helft van de eerste portie van 4 gram* te nemen, om samen met haar heel geleidelijk te beginnen.

Amanitagloed

De eerste dronk was heel smakelijk. Muziek en dans werden ingezet. Er was een vermaard didgeridoospeler aanwezig die Nektar heet, een volleerd meester op dit instrument. Toen hij zijn zelfgemaakte didgeridoos begon bespelen werd ik helemaal het geluid in getrokken en werd ik overmeesterd door een grote verbazing: hoe is het in vredesnaam mogelijk dat al dit geluid uit een holle stronk komt? Mijn partner Veronique ook wel bekend als Amanita Chanter zet haar stem in en in de tweede ronde, lucht, na het nuttigen van het tweede kopje medicijn begint ze fanatiek mee te trommelen.

Ik zit inmiddels in de mij al zo bekende Amanita-gloed. Hoe kun je die omschrijven – het is alsof je een fles gluhwijn drinkt waar je heel helder van wordt, zonder de vernauwing die je meestal voelt op alcohol. Het is dat gloeiende, beschermende gevoel gepaard met de helderheid die dit een erg aangenaam middel maakt. Lees mijn komende boek SHHHHHHHHROOM om te begrijpen hoe het komt dat deze wonderlijke paddenstoel werd gedemoniseerd ten gunste van de nihilistische alcohol. Enfin, badend in de gloed wordt de ceremonie langzaamaan steeds surrealer, alsof het allemaal in een droom aan het gebeuren is. Dat is ook een heel typisch kenmerk van de waardstoel – hij verandert deze werkelijkheid in wat het in wezen is: een droom.

In de aarde ronde komen wat heftige emoties los bij sommige deelnemers. Dat mag allemaal, in een reiniging is dat zelfs de bedoeling. Ik geef wat energetische hulp aan de persoon naast mij, die zegt nog niets te merken, maar na een tijdje valt ook bij haar het kwartje en begint ze de helderheid op te merken. Mijn lief gaat helemaal op in de muziek en zang, haar fanatieke getrommel past echter wonderwel bij de prachtige tonen van Nektar.

Steeds mooier

De ceremonie wordt ondertussen steeds mooier, en dan moet ik met name de geuren melden die de Sage weet verspreiden bij elk element, die tot de fijnste geuren behoren die mijn neus ooit wist ontdekken.

Bij het vierde element ‘water’ aangekomen zit ik inmiddels al compleet in een soort droomwereld. De sage neemt een soort enorme trommel die watergeluiden maakt en maakt er droomachtige bewegingen mee boven onze hoofden. Ik zie inmiddels alles overtrokken met een DMT droomlaag, vol kleuren en patronen, en de ceremonie is een van de mooiste taferelen die ik ooit zag, met een serene Inge die met haar droomtrommel magische geluiden en bewegingen maakt.

Intermezzo: Ik realiseer me dat wat de meeste triprapporten leuk om te lezen maakt juist de visionaire waarnemingen zijn. Ik noem dat zelf allang geen ‘hallucinaties’ meer omdat voor mij die DMT droomlaag gewoon bij de hersenen hoort, en ik zag in dit geval een soort mandala van witte slangen die de kamer overtrok in een geometrisch patroon waarin de slangen steeds de hemel in schoten. Het was voor mij uberhaupt een slangenjaar na diverse keren de aspisadder in het wild te zijn tegengekomen, en een recente droom waarin ik droomde dat mijn Kundalini een witte anaconda was. Er was een stortvloed van beelden, de meeste herinnert mijn psyborg niet meer – wel een prachtig beeld van Inge als een soort oeroude priesteres, die de droomwerkelijkheid tot leven weet wekken met haar serene bewegingen.

Inmiddels heb ik van alle deelnemers het meeste Amanita weten nuttigen, ik zit tegen de 11 gram aan, wat richting een wat zwaarder Amanitatrip beweegt. De werkelijkheid is een droom, ik begin vervormingen waar te nemen in de ruimte-tijd en in de vormen van dingen. De ceremonie is ten einde, lopen is inmiddels een heel avontuur weten worden. We gaan slapen in de ceremonieruimte, en de hele nacht zone ik tussen deze wereld en de droomwereld, en het lijkt we alsof het dezelfde wereld betreft.

De volgende dag doen we met de groep een nabespreking. Iedereen blijkt een geweldige ervaring rijker te zijn, allemaal om uiteenlopende redenen. Voor mij is het de mooiste ceremonie die ik ooit bij wist wonen, ik ben dankbaar voor de prachtige beelden. Zelden wist de ochtendzon me een helderder blik op de wereld te verschaffen. Het daagt me dat dit soort vieringen ooit de norm waren, avonturiers die bij elkaar komen om met elkaar het reizen te vieren. En ik zie nu in dat juist de Amanita Muscaria zich daarvoor leent, omdat deze paddenstoel niet het super-vervreemdende effect heeft van sommige andere substanties en dus zich beter leent voor een sociale setting. Zoals een zuidamerikaanse sjamaan me zei: ‘Amanita biedt bescherming, ik wil geen enkele trip meer zonder haar aanwezigheid doen.’ – waarvan akte, hoewel San Pedro, mijn andere Ally, naar mijn gevoel ook beschermend weet werken.

De prachtige vlammen van de Magnolia sommmeerden voor mij een goede samenvatting van dit bijzondere weekeinde:

• voetnoot: Inge gebruikt verse Amanita om haar drank te maken, de grammen verhouden zich ongeveer 1:10 – 100 gram verse paddenstoel is ongeveer 10 gram gedroogde. Ik dronk dus 110 gram verse paddenstoel ofwel 11 gram gedroogde.