Retraite? Schrijversretraite? Er is geen enkele schrijver die ooit een boek schreef in een retraite – schrijvers wonen in hotels, en niet de eerste de beste vijfsterrenhotels, maar van die griezelige, shabby the Shining plekken, waar het meubilair minstens zeventig jaar oud is, alles lekt en de deurklink om de haverklap uit zijn beslag valt.
Retraites zijn voor mensen met een kantoorbaan die even willen doen alsof ze een leven hebben. En daar moet dan tot overmaat van ramp ook weer een boek uit ontstaan, en zo’n tenenkrommend retraite industrietje met wat van die vrolijke krullenbollen die zelf ook wel eens een boekje schreven dus ze weten hoe het moet. Retraite. Vroeger gingen ze bloemschikken of bridgen, nu moet het allemaal op retraite. Serieus, wie kan schrijven kan dat overal, ik schreef het leeuwendeel van mijn werk in een vochtige kelder met uitzicht op het waakvlammetje van een boiler.
Zo’n ‘retraite’ is enkel een script, een stukje script waarmee je doet alsof je leven iets ‘literairs’ heeft terwijl iedereen weet dat je nog nooit een werkelijk positieve recensie van een criticus wist scoren. Als ik een schrijftip zou moeten geven zou ik zeggen, hup, je kelder in, of tenminste zo’n prachtig vervallen oostblok hotel waar de wind tegen je kaken roest, en dan niet een boekje in 3 weken maar jaren en jaren beulen op een manuscript, dat daarna zo goed is dat geen hond het zou willen uitgeven.
Stop de vertrutting van de literatuur – een nomadisch bestaan in vervallen hotels leven is niet hetzelfde als in Geneve biefstukjes eten terwijl je voor de zekerheid je appartementje in Leiden maar aanhoudt.
