Even als uitzondering op de regel een Nederlandstalige update tussendoor.
Mijn zus Mieke Benders stierf in de zomer aan een kanker die zich vanuit de baarmoeder had verspreid en niet meer te behandelen was. Ik heb haar intense doodstrijd bijgewoond, de begrafenis geregeld en haar nagedachtenis. Mieke werd 49 jaar oud.
Op de rouwkaart heb ik dit gedicht gezet van Emily Dickinson:
As from the earth the light Balloon
As from the earth the light Balloon
Asks nothing but release —
Ascension that for which it was,
Its soaring Residence.
The spirit looks upon the Dust
That fastened it so long
With indignation,
As a Bird
Defrauded of its song.
Ik heb verder met geen woord over ‘coronavaccinatie’ of oversterfte gerept. Mieke had alle injecties gehaald inclusief boostershots, ik heb de papieren zelf nog moeten opruimen.
Nu lees ik dat het RIVM geen data geeft over oversterfte omdat ze de ‘privacy’ van dode mensen
willen beschermen.
Ik laat hier graag even Professor Emeritus Piere Capel aan het woord over de nieuwe boostershots:
Laat ik het zo zeggen: we zullen niet vergeten welke mensen het weer eens niet gewusst hadden. Mensen die Nietzsche een wappie zouden hebben genoemd.
Ondertussen kan ik u enkel sterk aanraden omwille van uw gezondheid zulke mensen zo spoedig mogelijk uit uw omgeving te verwijderen, en u klaar te maken voor erger, want deze misselijke geest
is nog lang niet klaar met de mensheid.
Zelf werk ik ondertussen aan een nieuwe bundel, in welke de duistere geschiedenis een dusdanige rol weet spelen dat u de bundel in het donker zult moeten lezen:
Ook Jan Mankes stierf veel te vroeg. Een deel van de bundel handelt over het narratief dat over zulke mensen weet overleven. Er staat een luguber drieluik in over van Gogh, over de dood van Dylan Thomas, en ook Anna van Saxen komt er in voor.
Ik was namelijk in Meissen, het centrum van de macht tijdens de meest duistere periode die de mensheid wist kennen, als je de huidige niet mee zou tellen. Daar maakte ik deze foto:
Anna was getrouwd met Willem van Oranje. Dat had ze beter niet kunnen doen, want ze eindigde in een kamer zonder ramen in Dresden, waar ze langzaam krankzinnig werd door de afwezigheid van enig licht.
Zelf liep ik in die zwartgeblakerde kathedraal een of andere griep op, terwijl ik toch al 11 jaar geen griep meer had gehad.
Kortom, wilt u waarlijk politieke gedichten – dan weet u nu waar u moet zijn. Mijn advies ze in het donker te gaan lezen neemt u echter beter ter harte.
Martinus Benders
(Als je tegen Nederlanders ‘taalplezier’ zegt denken ze meteen aan mierenneuken over spelling of grammatica. Dat is de vorm van ‘taalplezier’ die ze op school opdoen. En dan komen ze, zoals bij de Kaneelfabriek, de taalnazi uithangen met ook nog eens foute opmerkingen, want ‘wiens’ was volledig correct gebruikt daar. En als je dan bedenkt dat dit eigenlijk de enige soort reacties zijn die je in Nederland krijgt op een inhoudelijk stuk – niet enkel vormcommentaar, maar foutief vormcommentaar – dan weet je dat in dit land iets faliekant mis is – dat zo’n Jos J. niet weet wat Panta Rhei is en daarom het vloeibaar spellen van Herrenkietelaars naam niet weet waarderen is slechts een van de symptomen van deze reusachtige verkramping die aan de basis ligt voor het volslagen gebrek aan respect voor de dichtkunst en de taal – zie de discussie bij de Kaneelfabriek)