Beste Kees,
Je hele leven lang schrijf je eigenlijk al hetzelfde stuk. Alle stukken die jij afgelopen 50 jaar schreef vallen makkelijk samen te vatten: de literaire canon deugt niet. De mensen die deze canon organiseren zijn oppervlakkige nietsnutten.
Je gaat tekeer tegen iemand als Dera, terwijl die arme jongen overduidelijk geen partij voor je is. Zijn haargrens is er minstens tien centimeter door opgeschoven van de pure schrik.
En nu zijn het die lanterfanters Mohlmann & Schouten weer die het moeten ontgelden.
En altijd weer komt de aap uit de mouw: er is iets anders wat wel deugde. Dat ‘andere’ is in 98% van de gevallen je oude schoolvriend Arjen Duinker. Gelukkig maar, want als het Ilja Pfeijffer was geweest waren we bijna Marc van Oostendorp gaan verdenken.
Ik kwam je tot nog toe tweemaal tegen in het echte leven, Kees. Beide keren waren toevallig of niet in Café de Engel in Delft. Beide keren deed je net alsof ik niet bestond, waarbij ik me afvroeg of dat snobisme was of een soort van autisme. Je kwam, ging op een kruk aan de bar zitten, en kwam de hele avond niet van je plaats. Je had iets weg van een stijve lakei, en dat je beide avonden deed alsof je me niet kende herkende ik van je online gedrag: ook daar heb je mijn naam nooit ook maar een enkele maal in de mond genomen.
Dan doe je dus alsof deze pagina ofwel niet bestaat ofwel helemaal niet klopt. Want zodra die pagina wel klopt wordt het een heel merkwaardige zaak dat jij me zo negeert.
Dat is überhaupt een merkwaardige zaak, want in de literaire kritiek kun je dat niet doen. Daar dien je te weerleggen dat ik een talent zou zijn, met veel voorbeelden, en als er zoveel consensus is kan dat maar beter een onberispelijk stuk zijn.
Dat stuk blijft uit. En dat is niet zo best, het betekent dat niet Dera of Mohlmann het probleem zijn, maar dat jij dat probleem zelf bent, Meester ‘t Hart. Want de beste dichters doodzwijgen, nee, dat is een literaire halsmisdaad. Heb je mijn laatste bundel gelezen? Vast niet, maar daar staat een prozagedicht in dat over deze hele probleemstelling gaat:
De dood van Prince
Zen uit eigen werk. Dichters na mij. Het boek is beter dan de vrouw.
Atletiek van snijbloemen. Het probleem met mensen die naar zee gaan.
Een verdomd goede jeugdschrijfster & andere verhalen. Vet hart.
De dood van Prince. Merkwaardige producten. Stuk voor stuk
doodgezwegen. Niet neergesabeld door het handjevol recensenten
dat Vlaanderen rijk is, maar effenaf doodgezwegen. Ik had die werkjes
net zo goed met rook in de lucht kunnen schrijven. Toen ik weer rustig
was en de tram de Korenmarkt had bereikt, stapte ik af. En wie zag ik
in de verte? Niemand minder dan… (Lees verder achter een heel dikke
en heel hoge betaalmuur)
Jaja, het gaat ook over de man wiens oeuvre jij niet kent of aan wiens oeuvre je maling hebt: Koenraad Goudeseune. Die dus met die prachtige regel over Deleu kwam: Deleu bloemleest poëzie als een zwembad zwemmers. Bam, raak. De man heeft werkelijk nog nooit de neus buiten de eigen mailbox gestoken. Maar dat is jou om het even – je doet liever alsof het een mysterie is dat Mats Rijneveld na maanden tafeldame te zijn geweest bij de Psychopaat des Vaderlands een hitje scoorde en je doet alsof dat iets te maken heeft met de ‘macht van de poëzie’.
Nee Kees, steek toch die sokpop weer in de boekentas. Je bent zelf de middelmaat die je meent te bestrijden. Je kunt foeteren tegen onderdeurtjes wat je wilt: het verhult niet dat het echte probleem zit bij de man die het bar slechte met het middelmatige weet verwarren.
Martinus Benders, 24-01-2023
