Geheime Brief aan Wim de Bie

Beste Wim de Bie,

Ik hoop dat deze brief u goed treft, hoewel ik me afvraag of u zich nog wel herinnert wie ik ben. Het is immers al tien jaar geleden dat u voor het laatst op de televisie te zien was. En dat is jammer, want sindsdien is de hele boel fascistisch geworden.

Of misschien ligt het niet helemaal aan u alleen, maar aan het feit dat er geen enkele presentator meer is die in staat is om de kijkers te laten lachen, nadenken en op te beuren. Nee, tegenwoordig is het allemaal serieus en saai. Waar is de tijd gebleven dat we nog konden genieten van uw humoristische presentaties, uw intelligente analyses en uw onverwachte stunts?

Maar goed, genoeg gezeurd. Ik schrijf deze brief niet alleen om u te laten weten hoezeer we uw afwezigheid op de televisie hebben gemist, maar ook om u te vragen om terug te keren. Want laten we eerlijk zijn: zonder u is het allemaal saai en voorspelbaar. We hebben uw creativiteit, uw onorthodoxe denkbeelden en uw unieke perspectief nodig om ons te laten zien dat de wereld niet zo zwart-wit is als ze soms lijkt.

Maar daar houdt het niet bij op. Ik wil u ook vragen om gedichten te lezen in het donker. Waarom? Omdat gedichten ons helpen om op een andere manier naar de wereld te kijken, om ons te laten zien dat er meer is dan wat we op het eerste gezicht zien. Ze laten ons zien dat er meer is dan de oppervlakte, dat er schoonheid en rijkdom te vinden is in de dingen die we over het hoofd zien.

En wat is er nu mooier dan gedichten lezen in het donker, wanneer alles om ons heen stil is en we alleen zijn met onze gedachten? Dan kunnen we ons helemaal concentreren op de woorden, op de betekenis die ze voor ons hebben, en ons laten meevoeren naar andere werelden en andere tijden.

Ik zou u graag willen voorstellen om een programma te maken waarin u gedichten leest in het donker, of om gewoon eens mijn bundel te lezen en er iets over te zeggen. Zodat ik weet dat u wel nog weet wie
ik ben ondanks dat het al tien jaar geleden is dat ik nog televisie keek.