‘Gesloten Brieven aan een Open Inrichting’ is een boek van Martinus Benders waar deze brief een deel van gaat zijn. Het is niet de bedoeling dat u reageert op deze brief, mijnheer van der Graaff, sterker nog het wordt bijzonder op prijs gesteld als u elke reactie achterwege laat en gewoon accepteert dat u nu bij de mensen hoort die gesloten brieven ontvangen.
Beste Maarten,
Een week of wat geleden ontving ik via facebook een chatbericht van een bezopen figuur die volgens hemzelf naar mij toe werd verwezen door ene Maarten van der Graaff als ware ik een autoriteit op het gebied van alcoholische versnaperingen. Ik wil je daarvoor hartelijk bedanken, en het zette me een beetje aan het denken over mijn literaire rol in het verleden en het heden en dan met name het gegeven dat ik nooit mensen heb geadresseerd die jonger waren, vooral omdat ik de regel van KRS One (‘I don’t battle young rappers / That’s child abuse’) dan in het achterhoofd krijg. Maarten, ik heb je een aantal keer in het echte leven ontmoet. Je leek me een geschikte kerel die echter gebukt gaat onder de loden last van de ‘gegoede familie’ – ja, dat is echt heel erg zichtbaar. Elke blik die je de wereld in werpt zit als het ware vol kwelkak. Mij verbaasde het dus niets dat toen je je eerste bundeltje publiceerde meteen bij de Koning aan mocht schuiven en dat je daarop beschaamd en furieus reageerde in het NRC, dat je brieven verwelkomde als waren het kruimels die van de tafel van het laatste avondmaal zelf kwamen gevallen.
Dat telgen uit gegoede families verdomd vaak voor een leuke literaire carrière kiezen en dat de kranten daar dan veel talent in weten ontdekken is sinds Lunchgate en Ali B eigenlijk alweer oud nieuws. Nu we weten dat Nederlandse Academici je ook in het bejaardenhuis gewillig gebakjes komen brengen is het plaatje eigenlijk zo goed als rond. Maarten, ik vond altijd dat je talent had, ondanks dit alles. Ik had echt met je te doen. Ja, ik weet dat je theologie moest studeren, en dat je klaargestoomd werd om de volgende Talent met het Gouden Windje in de Rug te zijn zoals onze vriend Roelof ter Napel dat nu in alle literair-religieuze legbatterijglorie vermag te zijn. Als witte mannen hebben we eigenlijk maar één literair script. Wij mogen van Jezus houden. En dat script mag je eigenlijk niet benoemen. In onze boerderij met leuke schrijvers gaat het eigenlijk voornamelijk over effectiviteit en nut.
En dat jij zo je best deed om dat van je af te schudden – daar kan ik enig respect voor opbrengen, werkelijk waar. Dat je dus nu zo’n dronken mijnheer naar me verwijst als zijnde een nuttige persoon op alcoholisch gebied – fantastisch. Maar ik maak me zorgen om je, Maarten. Ik heb eigenlijk sinds Lunchgate nooit meer iets van je vernomen. Gaat het wel goed met je, bezijden dan het fabriceren van het volgende eitje? Geeft ons heden ons dagelijks brood. Is het je ooit opgevallen hoe alcohol en brood hand in hand gaan en hoe *psyborgachtig* dat rare versje klinkt dat je erbij moet opzeggen van onze
grote leiders? GEEF ONS HEDEN ONS DAGELIJKS BROOD/ EN VERLOS ONS VAN ONZE SCHULD – brood, broeden, mensen die broden op hun volgende boekjes.
Wist je dat sprinkhanen ook broeden, om het even Bijbels te houden? Maar ik wou het eigenlijk over iets heel anders hebben met je. En dat is, je kunt het waarschijnlijk al raden, het Onze Vader Aller Samenzweringstheorien. Maarten, toen ik de 20e eeuw nog eens aan het analyseren was viel me plotseling iets op waardoor me de schellen van de ogen vielen. Bekijk dit plaatje eens goed:
Zie je al waar ik op doel? Jaja, toen al, ik hou je niet voor het lapje, kijk hier nog een plaatje:
Amazonreclames. Midden in de twintigste eeuw. Maarten, ik ben toch niet achterlijk? Jij ziet het toch ook, deze mensen waren toch gewoon aan het oefenen voor wat komen zou???
Snel. Gemakkelijk. Contactloos. Maarten, hoe snel, gemakkelijk en contactloos is jouw bestaan? Denk je dat ik hier iets heb weten signaleren? Waarom zaten er midden in de Twintigste Eeuw Amazon reclames verborgen?
Het contactloze, is dat een modern literair ideaal? Och, ik hoop dat je niet dusdanig gekweld werd door je lot dat je je aan de keerzijde des broods hebt begeven, de alcohol, en dat je de dronkenlap naar me verwees uit pure minachting omdat het je echt gelukt is je van deze verkramping te bevrijden. Palmolie en Psalmen, lekker lekker lekker. Hij is een lekker, Maarten, een lekker voor jou en mij.
Maarten, ik drink al vijf jaar niet meer. Laat eens een druppel alcohol op een mycelium vallen: het verschrompelt voor je ogen. En zo zie je al die gedrogeerde kippetjes in de batterij steeds kleinere eitjes leggen, verschrompelde eitjes, een soort tapijt van piepschuim maken ze allemaal samen. En midden in dat piepschuim herkennen wij witte jongens het piepschuimen gezicht van Onze Lieve Herder, dat spreekt verder voor zich – maar waarom die reclame op zo’n vreemde plek? Kun je het me uitleggen, Maarten? Dat is denk ik het enige dat ik je ooit vragen zal.
Je toegenegen collega,
Martinus Benders
