Wanneer gaan ze deze pedofielenvereniging eindelijk eens verbieden? Weer 5000 kinderen verkracht,
het is overal hetzelfde verhaal en blijft maar doorgaan:
Het meest vervelend vind ik persoonlijk nog wel de mensen die beweren dat dit ‘onze cultuur’ zou zijn.
Dan heb je toch bijzonder weinig verstand van religies:
Niks ‘onze cultuur’ maar een agressieve kolonist uit het Midden Oosten. Die middels het veroorzaken van trauma zich verspreid en handhaaft. Onze cultuur, dat is de groene boom, en het wordt hoog tijd dat mensen duidelijk te maken. Echte diversiteit, niet het Derde Excuusrijk.
Hoe het heeft kunnen gebeuren dat deze agressieve kolonist het voor elkaar wist krijgen dat iedereen meent dat het ‘onze cultuur’ zou zijn? Lees mijn boek Amanita Muscaria – the Book of the Empress.
Trauma speelt er een belangrijke rol in. Trauma heeft een bindende werking. Het verkrachten en hersenspoelen van kinderen is dus een bestaansvoorwaarde voor deze club, niet een anomalie.
We moeten deze duistere entiteit niet meer zien als een deel van onze cultuur, maar als een indringer, een parasiet die zich voedt met het leed en de pijn van de onschuldigen. We moeten ons ervan bewust zijn dat deze entiteit geen plaats heeft in onze samenleving en dat we alles in het werk moeten stellen om haar uit te roeien.
Foucaults Parrhesia
Michel Foucaults analyse van parrhesia, of waarachtigheid, binnen het vroege Christendom vormt een belangrijk onderdeel van zijn latere lezingen in “De Moed der Waarheid”. In dit werk schetst Foucault een verschuiving van het begrip parrhesia van een moedige publieke daad naar een vorm van introspectieve biecht binnen de context van het Christendom.
Foucault onderscheid twee soorten Parrhesia in de Europese geschiedenis:
Paganistische Parrhesia: In de context van de oude Griekse en Romeinse samenlevingen werd parrhesia begrepen als de daad van waarheid spreken tegen de macht, een vorm van moedig burgerschap. Parrhesiastes waren diegenen die zichzelf riskeerden, de waarheid openlijk en ronduit spraken, zelfs als dit kon leiden tot gevaar of straf. Ze deden dit ter verbetering van de stadstaat of het individu dat ze adviseerden. In deze opvatting was parrhesia een daad verbonden met persoonlijke en politieke moed, een plicht van filosofen en burgers gericht op de verbetering van de staat.
Christelijke Parrhesia: Bij de intrede van het christendom constateerde Foucault een transformatie van het concept van parrhesia. Het evolueerde van een publiek, politiek geladen vorm van waarheidsverkondiging naar een introspectief zelfonderzoek en biecht gericht aan God of een spirituele autoriteit, zoals een priester. Deze christelijke parrhesia kwam tot uiting in het sacrament van de biecht, een persoonlijke erkenning van eigen zonden, met als ultieme doel de verlossing van de ziel.
Foucault stelt dat deze verschuiving een overgang markeerde van een moedige daad die machtsstructuren uitdaagde naar een mechanisme dat gehoorzaamheid en zelfonderwerping bevorderde. De christelijke biecht, hoewel nog steeds een vorm van waarheidsverkondiging, werd een instrument van introspectie en zelfdiscipline, dat individuen aanmoedigde om hun gedachten, verlangens en handelingen in lijn te brengen met de christelijke doctrine. Volgens Foucault was dit een manier waarop machtsstructuren de meest intieme aspecten van het zelf infiltreerden.
Sinéad O’Connor en Michel Foucault
Op het eerste gezicht lijken beiden misschien niet veel gemeen te hebben, maar ze stierven op dezelfde leeftijd en hadden beide een militante reputatie: Sinéad zou in de ogen van Foucault een bewonderenswaardig voorbeeld zijn geweest van de klassieke (paganistische) parrhesia. Met de transformatie van de christelijke parrhesia naar een soort verborgen narratief dat doet alsof het niet meer bestaat en slechts ‘een achtergrondverhaal’ is, ontstond er een open uitnodiging om misbruik nog eens flink de kans te geven. Omdat dit narratief zich zo verschuilt, hebben we nu een politieke arena die doordrenkt is van christenen, die allemaal andere politieke meningen hebben, maar hetzelfde achtergrondverhaal delen.
Men doet alsof dat achtergrondverhaal irrelevant is, alsof het een bijzaakje is. Sigrid Kaag? Gelovig Christen. Thierry Baudet? Gelooft in de herkomst van Here Jezus. Frans Timmermans? Katholiek, het niet op audiëntie kunnen komen bij de Paus omschrijft hij als de misser van zijn leven. Partij voor de Dieren? Daar zit een of andere evangelische sekte achter. BlackBx? Krioelt van de evangelisten. De rebel Laurens Buijs? Here Jezus in da house. En zo kun je nog even doorgaan. Het hele politieke spectrum is doordrenkt met mensen die allemaal hetzelfde achtergrondverhaal delen, en ze doen allemaal alsof dat er niet toe doet en dat ze met elkaar van mening verschillen. Het verbergen van deze parrhesia onder het mom van een achtergrondverhaal heeft de weg vrijgemaakt voor een gevaarlijke minachting van de waarheid, waardoor we het zicht op onze ware culturele diversiteit verloren zijn.
De moderne parrhesia van zelfcensuur
Wanneer we de oppervlakkige meningsverschillen tussen onze politieke leiders wegnemen, zien we dat ze allemaal geloven in dezelfde waarheid. Ze delen hetzelfde achtergrondverhaal, de christelijke parrhesia. Dit is een parrhesia die waarheid niet zozeer ziet als een uitdaging aan de macht, maar als een middel tot zelfonderwerping en zelfdiscipline. Een parrhesia die zich niet richt op het uitdagen van machtsstructuren, maar op het bevorderen van gehoorzaamheid aan deze structuren. Een parrhesia die niet gericht is op het creëren van een betere samenleving, maar op het behouden van de bestaande orde.
Het probleem met deze vorm van parrhesia is dat het de illusie creëert van een pluralistische democratie, terwijl het in feite een enkele monolithische waarheid verdedigt. Het creëert de illusie van meningsverschillen, terwijl het in feite een diepe overeenstemming bewaart over de fundamentele waarden en normen van onze samenleving. Het creëert de illusie van diversiteit, terwijl het in feite een diepgewortelde homogeniteit handhaaft.
Deze vorm van parrhesia leidt tot een politiek van conformisme en zelfcensuur. Het moedigt politici aan om hun eigen overtuigingen en ideeën te onderwerpen aan een enkelvoudige waarheid, en om afwijkende meningen en kritieken te onderdrukken. Het leidt tot een politieke cultuur waarin het moeilijk, zo niet onmogelijk, is om fundamentele vragen te stellen over onze samenleving en haar machtsstructuren.
Elon Musk’s overname van Twitter
De overname van Twitter door Elon Musk onthulde een ongemakkelijke waarheid. De verbijsterende onthulling dat geheime diensten openlijk toegang hadden tot ieders postvak en deze ongehinderd konden lezen, markeerde een bijzonder verontrustende ontwikkeling in onze digitale levenssfeer. Het idee dat de overheid onze correspondentie opent en leest in de naam van veiligheid, roept zorgwekkende vragen op over de integriteit van onze persoonlijke sfeer en de grenzen van institutionele macht.
Het is een helder voorbeeld van hoe de eerder genoemde vorm van parrhesia zich manifesteert binnen de dynamiek van onze huidige samenleving. Het is een alarmerend bewijs van een politieke cultuur waarin individuele vrijheden en privacy moeten wijken voor een allesomvattende, enkelvoudige waarheid: de waarheid van de staatsveiligheid. Een waarheid die, geïnstitutionaliseerd en onaantastbaar, wordt gepresenteerd als een noodzakelijk kwaad, onmisbaar voor het behoud van de sociale orde.
De onthulling van Musk wijst ons op de diep gewortelde implicaties van het conformisme en de zelfcensuur die deze vorm van parrhesia met zich meebrengt. Het werpt een verhelderend licht op de ondoorgrondelijke complexiteit van een politieke structuur die haar burgers aanmoedigt om hun overtuigingen en meningen te onderwerpen aan een monolithische perceptie van veiligheid. Dit monolithische denken vormt een solide basis voor de onderdrukking van afwijkende meningen en kritische stemmen, waardoor de ontwikkeling van een rijk, divers en constructief discours wordt verstikt.
Maar bovenal is deze ontwikkeling een krachtig voorbeeld van de manier waarop een politieke cultuur – doordrenkt van deze vorm van parrhesia – het bijna onmogelijk maakt om fundamentele vragen te stellen over onze samenleving en haar machtsstructuren. In een wereld waarin staatsveiligheid het onaantastbare altaar vormt waarop individuele vrijheden worden geofferd, waar blijft dan de ruimte voor de noodzakelijke vraagstukken over de legitimiteit van deze machtsstructuren? Waar is de ruimte voor de ongemakkelijke, maar noodzakelijke debatten over de ethiek van deze invasie in onze privésfeer?
Bij elke klik, elke toetsaanslag en elk verstuurde bericht worden we, als gevangenen van deze vorm van parrhesia, gedwongen om te navigeren in een digitale wereld waarin onze persoonlijke sfeer niet langer ons heiligdom is, maar een open boek voor diegenen die beweren onze veiligheid te garanderen. Is dit de prijs die we betalen voor veiligheid, of is het de ultieme belichaming van de beperkingen van onze vrijheid door een doorgeschoten vorm van christelijke parrhesia? Dat zou de vraag zijn die Foucault op al te makkelijke wijze zou hebben beantwoord.
Angstaanjagend voorbeeld
Een van de meest angstaanjagende voorbeelden van deze zelfcensuur zagen we in de coronatijd, toen men deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat je je lichaam ter beschikking zou stellen van een medisch experiment waarvoor de overheid met de fabrikant contracten had afgesloten waarin de fabrikant van elke verantwoordelijkheid voor het product werd vrijgesteld.
Lees die zin nog eens.
Onder zulke condities zou elk rationeel mens de kat uit de boom kijken: maar de overheid begon te chanteren, ja, zelfs te dreigen. Mijn eigen bronnenonderzoek wees uit dat ik een kans van 1 op de paar honderd had op vervelende/ernstige bijwerkingen en dat die kans veel groter was dan de kans om door Corona in het ziekenhuis te belanden. Talloze wetenschappelijke onderzoeken hebben dat sindsdien weten beamen, maar de krankzinnige censuur leeft nog steeds voort:
In simpel Nederlands: van 777 deelnemers hadden er 40 een enzyme die enkel voorkomt bij hartschade (hs-cTnT) en die schade manifesteerde bij 20 deelnemers als een aandoening. Het gaat hier om een groep met de gemiddelde leeftijd van 37 jaar.
“Among 777 participants, median age 37 years, 69.5% women, 40 participants (5.1% [95%CI, 3.7%–7.0%]) had elevated hs-cTnT concentration on day 3 and mRNA-1273 vaccine-associated myocardial injury was adjudicated in 22 participants.”
Kortom, de overheid probeert je te dwingen met een medisch-genetisch experiment mee te doen terwijl de fabrikant geen enkele verantwoordelijkheid hoeft nemen, en de ongelofelijke hoeveelheid vroegtijdige doden die dit heeft veroorzaakt worden nog altijd onder de christelijke parrhesia in naam van de zelfcensuur weggemoffeld.
Wat is wegmoffelen toch een passende term.
De ongelofelijk agressieve media-malloten crowd, die mij maar niet konden uitleggen waarom ik niet bij zielige opa op bezoek kon als deze allang en breed ‘was gevaccineerd’. Het is het een of het ander, mensen. Of je bent gevaccineerd en dan heb je geen last van de ongevaccineerde, ofwel je ‘vaccinatie’ werkt voor geen meter, maar dan moet je ook niet zeuren dat anderen het moeten halen.
