Over (opnieuw) een nieuw dieptepunt bij neoconlinks.
Laatste maand schreef ik in de Philosophical Salon over iets wat ik een dieptepunt in de politieke geschiedenis zou willen noemen: mensen die het redden van drenkelingen strafbaar zouden willen stellen.
Het is naar mijn idee geen toeval dat dit idee juist hier boven komt drijven: zou je een machtscentrum van het neoliberalisme wensen zoeken, dan zou je hier op een geloofwaardige plek uitkomen. Zelf noem ik het ‘de psyborgcentrale’, een term waarmee ik een meute door propaganda aangestuurde psychologische borg-entiteiten benoem, wezens die worden aangestuurd vanuit een Kubusachtig datacentrum en die elke echte empathische gevoelens vreemd zijn. Kinderen bombarderen is zelfverdediging? De psyborg draait er zijn handje graag voor om. In het verleden wees dat handje vaak naar de leider, maar de Kubus heeft daarvan bijgeleerd.
Dienstbaarheid aan het collectief is waar je deze entiteiten aan kunt herkennen. Zelf menen ze natuurlijk dat het ‘Starfleet’ betreft, en als je ze er dan op wijst dat Starfleet er niet uitziet als een duistere, apocalyptische kubus – voor je het weet heb je als je geluk hebt een ban te pakken.
Ik mocht het geluk smaken pal naast die Kubus geboren te worden, vandaar dat ik me de moeite getroost er nog iets van te zeggen. Dat jullie helemaal niet Starfleet staan vertegenwoordigen met jullie kinderbombardementen en ponzi schemas. Dat je beter eens de stukken van Fabio Vighi zou lezen op de Salon, die tenminste zijn verlichtende inzichten dat het hier allemaal een ontspoorde economie is die zijn vernielend spoor steeds dwingender zal gaan trekken – de man heeft het bijna op elk vlak bij het juiste einde.
Deze week volgde er in mijn eigen kleine landje een nieuw dieptepunt. De man die 20 jaar lang op televisie ‘het gezicht van de progressieven’ mocht spelen (ik mocht hem van moment één af al niet – ik kan me goed het moment heugen dat ik hem voor het eerst zag en dacht: wat is dat nou weer voor onaangename hallucinatie?) – enfin, die man dus, blijkt twintig jaar lang jonge meisjes die onder zijn hoede gebracht werden te hebben misbruikt en zelfs bij de keel gegrepen en verrot gescholden.
Wat een vreemd boegbeeld voor de progressiviteit. En raad eens wie er driftig tegen de man kwamen aanschurken? De schrijvers, de een nog ‘populairder’ dan de ander, want de neoliberalen hadden verzonnen dat het beste criterium om schrijvers op te gaan beoordelen hun ‘zichtbaarheid’ was. En kijk ze daar eens zitten, zichtbaar als een kankergezwel in een aangetaste lever – je zou er onpasselijk van worden, maar waar ik persoonlijk toch vooral onpasselijk van wordt is dat opnieuw niemand de juiste vragen stelt.
Zo’n vraag is bijvoorbeeld: waarom kon deze man twintig jaar lang zijn gang gaan en werd het onderzoek naar hem met man en macht tegengehouden door de omroep, die middels advocaten dreigend alles de doofpot in wist krijgen, vele jaren lang? Het is volstrekt bizar om deze man aan te pakken maar de mensen die hem mogelijk hebben gemaakt, de mensen die hem op die plek plaatsten en het misbruik hebben gefaciliteerd – die laat je op hun plek zitten.
Duik je dieper in deze cultuur dan zul je ontdekken dat het wezenlijk een cultuur is die psychopathie tot norm heeft weten verheffen. Misschien is het op dit punt leuk een illustratief verhaal te vertellen: toen ik ooit door de staat tot solliciteren werd gedwongen besloot ik eens de proef op de som te nemen en sollicitatiemails naar topfuncties te versturen die ik totaal psychopathisch vorm gaf: ik schreef ze op zulke wijze als enkel een volslagen psychopaat zich zou uitdrukken. Wat denk je? Precies, bijna al die mailtjes kregen een positief vervolg, terwijl ik op normale, keurige mailtjes nooit antwoord kreeg.
De ‘schrijvers’ die zo dicht tegen deze psychopaat kwamen aanschurken, gaan die hun roem en hun verdiende geld weer moeten inleveren? Welnee, alles gaat gewoon verder ‘hoe het was’ en men gaat weer ergens anders de ingehuurde pias uithangen – de echte poortwachters van de kubus blijven buiten schot, want als er al iets valt is dat altijd een ingehuurd knechtje. Een knechtje dat twintig jaar lang de progressiviteit zelf in een kwaad daglicht mocht gaan stellen. Neoconlinks, je blijft je toch verbazen over zoveel – hoe noemde Coil het ook alweer? Constant Shallowness Leads to Evil – ik zou zelf eerder zeggen dat je het ‘leiden tot’ al gerust kunt weglaten.
Van die plaat afkomstig: toevallig ook een van mijn favoriete nummers van Coil, en ik wist niet dat er een clipje bij gemaakt was.
Entertainment en sadisme gaan hand in hand. Zodra het een boekwinkel of een bibliotheek niet meer interesseert om de beste boeken en de beste schrijvers in huis te hebben – waar dus de edele kunst van het aanleggen van een collectie is verpieterd tot commerciële vakvullerij: daar is sadisme al wezenlijk de norm geworden.
Wie tot een levenslange ballingschap wordt veroordeeld omdat hij de beste in zijn veld is onder auspiciën van een middelmaatsmilitie – zoals Jeroen Mettes het correct benoemde – het doet je terug verlangen naar die vreselijke jaren 70, de oorlog was misschien koud, maar die kou liet je tenminste nog voelen dat je leefde. Het was als het ware Hoffen Avant La Lettre.
Martijn Benders, 02-02-2024
Voor mensen die niet kunnen lezen, een verwaterde AI versie: