Zo, dat hebben we ook weer overleefd, het jubileum van de kale pedofiel met de clowndassen en schoothondjessmaak, uitgesnufft door een AIVD-autist. Die daarna een mediaverbod kreeg, alsof dat niet dubbelop zou zijn, een autist met een mediaverbod. Snel weer over tot de orde van de dag, een nieuw boek van Breukers, in welke stad worden dit keer vrouwen met een riem afgerost? Ah, Praag ditmaal. Heel leuk zo’n schrijver – in het ene boek mag het karakter ‘Peter’ vrouwen afrossen met een riem, in het volgende heet het karakter ‘Richard’. Hebben jullie het al geraden? Iemand vind het leuk vrouwen af te rossen met een riem, liefst sekswerkers in lage lonenlanden want vrijwilligers zijn spaarzaam en de subsidies karig. Toch maar weer terug naar de schoothondjes en de clowndassen?
De Nederlandse literatuur is een soort vliegenstrip volgeplakt met christenen en pedofielen. Waar de Nederlandse bevolking ontkerkelijkte en de religie massaal verliet hebben alle patertjes de literatuur ontdekt om toch nog te kunnen evangeliseren op scholen: poëzie in de klas! Ali B. pijpen op schrijverskamp – ik moet toch ooit nog eens een boekje schrijven Van Schrijverskramp naar Schrijverskamp – jaja de padvinderij leeft, leeft als nooit tevoren! En dat allemaal dankzij die verdienstelijke literatuur, vehikel van de karige, minzame glimlachjes.
Oh, en laten we de ‘marxisten’ niet vergeten. Onze kale heilige was een niet-zo-heel-trouwe volgeling van Karl, de eerste 20 jaar van zijn leven was het de arbeidersmoraal welke de klok sloeg in de darkroom betaald van het hooglerarensalaris.
Christenen, marxisten en kindervrienden, dus. Meer smaken zijn er niet, tenminste zolang we de christenen, marxisten en kindervrienden op hun woord mogen geloven.
Wat hebben christenen en marxisten eigenlijk gemeen dat ze in dit soort landjes zo dol op elkander zijn? Een grote behoefte aan het controleren van het narratief, denk ik, en een soort intrinsieke wederzijdse schuld: ze weten van elkaar dat ze liefhebbers zijn van de censuur, het is enkel een iets andere soort censuur, dus het respect borrelt al snel op en voor je het weet zijn er package-deals: jullie mogen ter rechterflank domineren als wij links mogen hebben.
Volgens de anarchist Graeber zijn het dit soort package-deals die ervoor zorg dragen dat op onze Universiteiten er nauwelijks een anarchist te bekennen valt. De Nederlandse Universiteiten kennende die vol zitten met Jezusminnende commies geloof ik dat direct.
Ondertussen zitten wij ermee opgezadeld. De beste oplossing is doen alsof het allemaal literair is, net als dat meisjes afrossen met een riem. En er dan heel gezellig over vergaderen, wat zou het literaire niveau van dit alles zijn? We kunnen er onderhand niet echt meer om lachen, dus het moet bijna wel erg literair zijn allemaal. Wanneer is het volgende schrijverskamp waarvoor we een padvinderskaarsje moeten opsteken?
