Waarde Ingmar,

Even tussen alle bedrijven door een brief van je collega Martinus. Tussen de Heytze-Top-100 en Avro’s Toppop Al-De-Beste-Heytzes zeg maar, en dan vergeet ik er vast een dozijn bij naam te noemen. Al sinds ik eenzaam en geisoleerd in een tochtige, koude afbraakwoning in Helmond vertoefde was het niets dan populariteit die van mijn leefdtijdgenoot (je bent een jaar ouder) afstraalde. Wat een succesnummer! De meest populaire dichter van mijn generatie!

Wat schetst mijn verbazing toen ik tussen alle bedrijven door vorige week De Nieuwe Canon van de Nederlandtalige Literatuur opende. Heytze, de meest populaire, in geen velden of wegen te bekennen!!! En dan zijn er wat muurbloempjes her en der die roepen dat het KANTL dat helemaal niet als de echte literaire canon bedoelde, maar die kunnen niet lezen, want het KANTL blad opent met de grote kop DIT ZIJN DE NIEUWE KLASSIEKERS.

Wis en waarachtig de echte canon dus. Wel tweeduizend zure en minder zure leraren werd om de mening gevraagd. Om de top 100 te halen moesten er minstens vier zijn die je naam wisten oprakelen in de rozige bubbel van antidepressiva waar ze dag in dag uit hun burnout mee verdrijven. Vier! En die waren er niet, Ingmar. Maar, maar… hoeveelste druk had jij nou ook altijd weer? Hoeveel geld bedoeld voor stadspromotie werd er doorheen gejast om…en zo leerde ik je eigenlijk kennen, of nee dat was de tweede kennismaking: je prees echt elk poëziedebuut wat op de markt kwam de lucht in, inclusief het mijne, en ik ben bij je aan komen bellen in Utrecht om te zien of je wel echt mijn debuut in huis had, want ik vertrouwde de boel niet.

Dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Lale belde aan, het was op de eerste verdieping, een onaanzienlijk flatje uit duizenden. Je doet open en schrikt. Benders! Benders? En waar je bij zo’n lofprijzende bespreking toch wat enthousiasme zou verwachten viel mij op dat je je toch vooral gedroeg als een betrapt roofdier. Toch had je mijn bundel wel degelijk in de kast staan, naast 1000 andere debuten die je allemaal met dezelfde vurigheid aanprees. In iets anders dan debuten had je geen interesse, zo liet je doorschemeren. In het debuut zit de essentie van een persoon, zo loopt je gedachtelijn, zoals bij een kindervriend de gedachtenlijn vaak ook dicht op de huid kan lopen. Debuutfetisjisme.

Het hele bezoek besprak je Magic the Gathering kaarten met Lale, en liet je eigenlijk het gesprek met mij helemaal links liggen. Ik zat er maar een beetje als derde wiel bij eigenlijk, zo herinner ik het me tenminste. Ik vond dat hele gesprek dan weer uitermate suf, en ik vroeg me af waarom ik nou eigenlijk was gaan aanbellen bij een man die vroeger bij me op schoot zat in de bus naar Lourdes.

Want zo hebben we elkaar echt onmoet, weet je nog? Je zat bij me op schoot, we reden voorbij aan collega’s en vrienden, daar staat Chretien Breukers, je had je pakje Magic the Gathering kaarten in je binnenzak gestoken, samen met de kaart van Utrecht.

Het moet ergens rond de eeuwwisseling zijn geweest dat ik wakker werd, mijn zojuist aangeschafte internetverbinding over een 14k4 modem verbond, en een aanval van Chretien Breukers voor de kiezen kreeg: wie is dat rare onbekende ventje die de Grote Populaire Dichter Heytze beschrijft als iemand die bij hem op schoot zit in de bus naar Lourdes?

My generation, baby. Ingmar, als schrijvers schrijver schrijvers schrijver vraag ik mij af wat er nou eigenlijk van die verkoopcijfers van je terecht wist komen. En wat dacht je van die miljoen optredens? Weet je hoeveel energie…hoeveel toppopenergie…en allemaal zonder ook maar enige weerslag op de literaire canon. Voel jij je nooit een beetje schuldig? Tegenover al die mensen die… en kun je me dat spel Magic the Gathering nou eens een keer fatsoenlijk uitleggen?

Duizend bloemige zoentjes,

Je toegenegen collega Martinus