In de strijd tussen goed en kwaad spelen twee gremlins, verrassend genoeg, een belangrijke rol. De goede gremlin, Tommy, is een schrijver die in een kolonne pick-up trucks naar het front trekt om spullen te leveren, omdat enkel schrijven of dansen niet voldoende is. De kwade Gremlin, Prighozin , trekt ook rond in een kolonne, maar het is onduidelijk waarom en waar naartoe.
Ik ben verheugd dat aan mijn kant, de goede kant dus, de schrijvers voor de tweede keer in de geschiedenis beseffen dat schrijven niet voldoende is. De eerste keer hoefden ze zich weliswaar alleen maar in te schrijven en niet letterlijk met pick-up trucks naar het front te rijden, maar de vooruitgang roept.
Schrijvers Jaap Scholten, Jelle Brandt Corstius en Tommy Wieringa hebben hulpgoederen geleverd aan het leger in Oekraïne. In Nederland verzamelden ze auto’s en medische spullen; afgelopen week vertrokken ze in een colonne van zeven groen gespoten terreinwagens naar Oekraïne.
Wacht even – ze verzamelden auto’s en spoten die toen ‘groen’. Zodat ze meer op legertrucks zouden lijken, want dat is natuurlijk handig als je een oorlogsgebied in rijdt, je wilt immers niet als een burgerauto overkomen, daar schieten de Russen op. Of zou het voor de camouflage zijn geweest? Moesten ze eerst door de vijandige linies breken door de bossen? Raadsels. Ik denk dat ze het gewoon een fijn gevoel vonden, dat spuiten. Je gaat naar het front en eerst lekker spuiten.
Het is het zenit van de nuttige schrijver dat hier zegeviert: drie schrijvers in zeven groen gespoten terreinwagens vol dameskleding.
En zijn ze vervolgens terug komen lopen of reden ze die ‘verzamelde auto’s’ ook weer terug en werden ze weer uitgezameld? Hebben ze de groene verf er weer afgeschraapt? Of rijden de heren nu ook in Nederland rond in groen gespoten terreinwagens, van bibliotheek naar bibliotheek om overal lezingen te geven over hun gevaarlijke avontuur?
Wij deden tenminste iets anders dan dansen of boeken schrijven.
Eén van de schrijvers volgt de agenda van Biden nauwgezet: hij stelt in een artikel dat vrede sluiten ‘crimineel’ zou zijn. En is de clustermunitie dan zeker democratisch?
Toen Prighozin zijn beroemde eendaagse opstand begon en het hele Westen geboeid naar zijn beeldscherm staarde, had dat toch meer impact dan toen deze drie schrijvers in groen gespoten terreinwagens dameskleding naar de Oekraïense grens reden. Ik wijt dat verschil in impact aan een andere geheime dienst – het is het verschil tussen een degelijke Hollywoodproductie en een toneelstuk in een omgebouwde graanschuur met Frank Lammers.
Zou Tommy in zijn groen gespoten terreinwagen bij het passeren van de Poolse grens hebben gezwaaid en getoeterd? Gisteren schreef ik over andere kaalhoofdige personen die de Oekraïense vluchtelingen niet willen zien komen in het oude Verzorgingshuis van mijn moeder in Geldrop.
Kan Klustertommy niet eens komen toeteren in zijn groen gespoten truck?
Het zijn me de tijden wel, tijden waarin schrijvers en wapenindustrie hand in hand ten strijde trekken tegen het kwaad.
Laten we hopen dat het genetisch gemodificeerd graan en de enorme vleesfabrieken in de ‘vuile zone’ die Oekraïne zou moeten worden, vlees dat allemaal weer terug naar het schone Nederland wordt gereden waar de ambtenaar een vinkje kan zetten voor het halen van een stikstofdoel – laten we hopen dat al die enorme misbruikpaleizen vol ellendige varkens een 20-jarige oorlog waard waren, want de idealen van onze klusterschrijvers beperken zich niet langer tot het vieren van de pedofilie.
Nuttige schrijvers, nuttige tijden
Het doet denken aan de coronatijd, weet je nog, toen de hele bullshitjobdivisie van de ambtenarij EINDELIJK nuttig wist worden. Ridders, helden, heerlijk kaartjes inkleuren, grafiekjes van ‘gevaccineerd’ tegen ‘ongevaccineerd’ – na tientallen jaren onzinnige ellende brak het grote nutfeest in alle gloria over ons uit.
Ik had het te doen met die mensen. Het hele leven nutteloos geweest, en plots verschijnt de glansrol, de voorzieningen roepen met een engelachtige stem!
Hand in hand kameraden! Grenzen sluiten tegen de verkoudheid die al overal zit. Code Rood, Code Oranje! Formules verzinnen! Wetenschap!
Maar helaas bleek het niet genoeg om het kwaad helemaal te verslaan. Dat stond plots met zijn leger
aan de grens.
Schrijven is niet genoeg.
Ook in de dichtkunst hebben we nuttige dichters, die zich inspannen om de politieke plaatjes wat beter bij het volk te doen inbranden. Zo schreef Ingmar Heytze in de coronatijd dit nuttige gedicht, waarin hij het staatsgeweld tegen demonstranten verheerlijkt, mensen die niet mee wilden doen aan een medisch experiment waarvoor de fabrikant van elke verantwoordelijkheid werd ontslagen:
Die wens om in het waterkanon van de overheid een religieuze functie toe te dichten, die verheerlijking van geweld tegen demonstranten: onze Ingmar schreef het een dag voor de Grote Nuttige Lockdown zou beginnen, en tagde het gedicht zelfs met ‘Uitgeverij Podium’.
Wanneer zou bij Onze Ingmar het besef gaan dagen dat gedichtjes schrijven niet genoeg is? Wanneer gaat hij zelf demonstranten platspuiten?
Ik denk dat die stap eigenlijk een maar heel klein stapje is. Want al dit nuttige gedoe bestaat bij gratie van de bullshit die dat nut zo nodig maakt. Zonder bullshitjob is al die nuttigheid dom en opdringerig. Ik denk dat Klustertommy toeterend naast het Waterkanon van Ingmar komt staan, als de duivel onze grenzen passeert en het tijd wordt te laten zien dat schrijfspieren ook nut kunnen hebben.
Maar, alles is oplosbaar. We lossen het allemaal samen wel op. Soms moet je vieze handen maken om tot een resultaat te komen. Lees vooral mijn stukje over coronabordjes in de crisistijd niet: in de Grote Airbnb van de dichtkunst kom je ver met een spreuk op een muur van water.
En wat gebeurt er als we deze zogenaamde idealen onder de loep nemen? We vinden een pot goud aan het eind van de regenboog, zoals in het verhaal van de leprechaun: een investeringsbank (van Lanschot) en een peperduur accountantskantoor in Helmond. De idealisten van 2023 zijn blijkbaar meer geïnteresseerd in de economie dan in ethiek, meer in oorlogswinst dan in de vredige waarheid.
De schrijver, die hand in hand met de investeringsbank zeven voertuigen komt leveren waarvan er onderweg al drie sneuvelden. Nee, niet van vijandig vuur. Gewoon van pure ellende, want kwaliteit leveren is niet echt een wezenlijk onderdeel van de agenda.
Martinus Benders, 17-07-2023
