Sinds vandaag ben ik officieel ook recensent op Meander geworden, mijn eerste recensie gaat over een bundel van Liesbeth Lagemaat:
Uit de bundel Vissenschild van Liesbeth Lagemaat blijkt tenminste dat er nog mensen bestaan die pogen lyriek en epiek te combineren tot een betoverend geheel. Die ambitie mag op zichzelf bewonderenswaardig heten. Lyriek schrijven is niet makkelijk, bij lyriek ben je tot in het diepst van je wezen bezig met hoe een regel klinkt. Klinkt dit betoverend, klinkt het mal? Klinkt het mal op een goede of juist op een onbeholpen manier?
Een lyrisch persoon is dan iemand die dingen zo kan opschrijven dat ze voor veel mensen een bepaald gewenst effect krijgen. Uit voorgaande mag duidelijk zijn dat archaïsch klinken zo’n beetje de aartsvijand van elke lyricus is, dat je bijna af kunt leiden wie geen lyricus is puur en alleen al uit het feit dat veel regels archaïsch klinken.
