Ik ben sinds kort lid van twitter. Daar leer je elke dag iets nieuws. Nu bijvoorbeeld weer dat oproepen tot een revolutie strafbaar zou zijn. Allerlei figuren van bedenkelijk allooi in foute pakken buitelen over elkaar heen om onderstaande jongeman het gevang in te manipuleren. Mensen die het rechtsysteem willen misbruiken om politieke tegenstanders uit te schakelen.
Mijn hemel, wat moeten die mensen weinig om handen hebben om hun dag met dit soort flauwekul te verbeiden. Hoe komt het toch dat het kluchtige zoveel terrein heeft gewonnen laatste 100 jaar? Ik had op hetzelfde Twitter een korte discussie met Arthur van Kruining – wie hem niet kent, de mooiste boekwinkel op deze planeet. En dat ging erover uit dat het script ALTIJD hetzelfde is: de muzikant begint met een plaat met ambitie, gooit daarna alles overboord en gaat kluchtige liedjes maken, vaak nog gelovend dat het kwaliteit heeft omdat het middels een junta-constructie met buma stemra (daar hebben we de ambtenaartjes weer!) broekzak vestzak wist worden. Wie niet Ali B wenst pijpen zal moeten wachten tot een van de toppers omvalt. Iedereen komt een keer aan de beurt, echt waar! Gezelligheid die hier in Galicie gelukkig ontbreekt, dus besloten we lid te worden van de plaatselijke bibliotheek. Mijn vierde bedevaart gaat naar de Galiciaanse dichter Rosalía de Castro. We vonden net toevallig de lokale bibliotheek van Cedeira, en kijk eens wie er groot op de muur staat, met zowel gelaat als ook een prachtig gedicht. We zijn al twee keer naar een gesloten boekwinkel gereden, maar ze bevond zich recht onder onze neus. We gaan lid worden!
We willen lid worden van de plaatselijke bibliotheek. Paniek, twee uitpuilende bejaardenogen achter een mondkapje. Ze blijken inderdaad na enig zoeken enkele boeken van Rosalia de castro in huis te hebben, dus ze staat niet voor niets zo groot op de gevel. De bibliotheek was in mijn fantasie veel groter. In de dichtbundels die ik opensla staat als laatste uitleendatum ‘1997’ geschreven op het kaartje. Als dat geen saudade is weet ik het ook niet meer. We mogen na het moeizaam invullen van een formulier de boeken gratis meenemen. Dat had je bij een psyborg van Nederlandse bodem niet hoeven proberen.
25 jaar. Vijfentwintig jaar niet uitgeleend. Dat verwacht je in een enorme bibliotheek van een obscuur boek, maar hier brengt de ouderwetse administratie ongewild de triestigheid zelf in kaart – in Galicia hebben ze een woord dat de overtreffende trap van saudade is – la morriña, een vorm van saudade die zelfs dodelijk kan zijn. Dat is natuurlijk voer voor Gedichten om te Lezen in het Donker.
