Ik kijk naar een steen, ik zit in Toscane, in een vulkanisch gebied. Een zekere kleur oranje begint met me te spreken, of tenminste, spreken zoals een kleur dat vermeend te doen. Dat is het begin van mijn dichtbundel, die kleur, en hoe die kleur op zijn reis naar de Noordzee liefst vijf betekenissen verloor, tot er alleen dat felle, botte, sinaasappelachtige koopmansoranje overbleef.

Vervolgens ga ik ook op pelgrimage naar een steen, en wel de grafsteen van Szymborska in Krakau. Die pelgrimage mislukt, omdat ik in Krakau aangekomen wordt afgeleid door het bestaan van Koning Krak.

Ondertussen was het plan paddenstoelenjagers te worden en in het Reuzengebergte begint de grote zeefjesdans, waardoor het sporenrijk nu ook eindelijk een plek wist te krijgen in mijn dichtbundels.

Maar het blijkt ook een slecht paddenstoelenjaar, dus wat me nog rest is een volgende pelgrimage: naar mijn dochter in Turkije, langs een onlogische route die via Albanië loopt, zonder QR code of voorbereidende papieren.

Stukken van die reis dringen tot in de bundel door, de hele wereld die veranderde in The Shining.

Het vulkanische speelt een rol in de bundel, het sporenrijk, sprookjes en de nachtmerrie van de zogeheten realiteit. Het is naar wat ik van anderen hoor alweer een hele goede bundel, ik ga hem echter niet langer naar recensiesites sturen. Buiten tenenkrommend amateurisme en politieke sturing vind ik gewoon ook dat ik gewoon wel genoeg recensies heb gehad, geef die recensies maar aan jongere mensen, aan mensen die zulke aandacht kunnen gebruiken.

Als je in de winter met je voeten in het gras gaat staan kun je voelen dat de aarde warmte geeft. De aarde is een levend wezen, geen dode rots in de ruimte.

In mijn nieuwe bundel geef ik ook een nieuw soort scheppingsverhaal dat zich rond paddenstoelen centreert als spiegeltjes.

In zo’n spiegel kun jij als lezer ook kijken. Ben je een mens of ben je een psyborg geworden?

Die vraag is vrij makkelijk te testen. Zie je wel eens kleuren die je nooit eerder zag? Of zie jij enkel en alleen de bekende kleuren overal? Als dat laatste het geval is ben je overgenomen door iets dat helemaal in een conceptuele realiteit leeft, die in stand wordt gehouden door een spanningsveld tussen drie hersengeneratoren. Je leeft dus al in een digitale werkelijkheid, eentje in je brein, vandaar dat je de hele dag aansturing zoekt uit de centrale, het internet.

Nou en? Precies. Nou en! Googelen maar, die nieuwe bundel van Benders. Of niet.