Wat vind ik van dit soort teksten, geschreven door wat zich het crème de la crème van het Nederlandstalig literatuurbestel waant? Het zijn vrij kinderachtige, leukerige teksten waarbij je om elke regel de schrijver bijna hardop ‘geniaal!’ hoort denken. Een giraf lijkt meer op een Eiffeltoren dan een leeuw, huhu, geniaal!

Oh, is het geniaal? Hoe geniaal is die vergelijking precies? Uhh, komt daar een geluid uit de cancelhoek? Hahahaha. Inderdaad, dit soort literatuur kan enkel bovendrijven dankzij het cancellen van alles wat beter was.

Het is voor mij precies wat ik bedoel met Kinderreich – een imperium van leukerige dingen bedoeld om kinderen klein en zoet mee te houden, en met al die breinplastificatie zal deze snoepwinkel gerust ook succes hebben ten gunste van de angstcultuur en psychopatenorde.

Het verband tussen psychose en psychopatie

Psychopatie en psychose zijn twee verschillende aandoeningen. Psychopatie is een persoonlijkheidsstoornis die wordt gekenmerkt door gebrek aan empathie en gewetensbezwaar, onvermogen om emotionele banden aan te gaan en problemen met het conformeren aan sociale normen en regels. Psychose, daarentegen, is een ernstige verkramping van de geest waarbij iemand verstoorde denk- en waarnemingsprocessen ervaart, zoals hallucinaties en wanen.

De krampachtige verschijning van Joost Oomen, die altijd enorm gedwongen leuk doet, kan wijzen op een psychose, maar niet noodzakelijkerwijs op psychopatie. Het is belangrijk om te onthouden dat psychose en psychopatie twee verschillende aandoeningen zijn en dat iemand met psychose niet per se ook psychopatisch is. Het is mogelijk dat Joost Oomen lijdt aan een vorm van psychose die hem ertoe dwingt om altijd enorm gedwongen leuk te doen, maar dat hij niet per se ook een psychopaat is.

Immers, cynisme kan ook gewoon de basis zijn voor dit gedrag. Doe een leukerd na, en vang centjes, klaar. Het is vergelijkbaar met iemand die op de buis op commando scheel kijkt.

Het belang van goede duiding

Om te weten of dit soort schrijvers slachtoffers zijn van een drugpsychose dan wel cynische uitbuiters van een psychopatenstructuur – dat is een verdomd lastige analyse om van buitenaf te maken. Het zou allebei waar kunnen zijn, maar niet tegelijkertijd.

Als we naar de symptomen van psychopatie en psychose kijken, zien we dat er enkele overeenkomsten zijn, zoals problemen met het conformeren aan sociale normen en regels en veranderd gedrag en afwijkende emoties. Echter, er zijn ook duidelijke verschillen tussen de twee aandoeningen, zoals het feit dat psychopatie gepaard gaat met gebrek aan empathie en gewetensbezwaar.

Omdat ik die psychopate trekjes wel degelijk waarneem in het huidige echec – ze vinden gezelligheid zooooo belangrijk dat ze er dichters voor beginnen wurgen – en omdat die psychopatie eigenlijk het tegendeel is van dat psychotische drugs-slachtofferschap; zo zou mijn conclusie van buitenaf al snel luiden dat deze schrijversgeneratie een cynische generatie is, en zeker niet de XTC slachtoffers die ze graag spelen.

Maar kunnen die mensen dan echt niet gewoon leuk zijn, Benders?

Jawel hoor, lieve lezers, dat kan best, maar dat noemen we in de volwassen mensenwereld het Kinderreich. Dat zit vol schrijvers en dichters die heel leuk zijn en heel creatief. En allemaal samen
zitten ze heel inclusief alles wat anders is te cancellen uit de zandbak.

Kinderreich heeft een ietwat wanstaltige bijklank. Je zou bijna denken dat het woord uit een naburige taal afkomstig is. Er is een bepaald oorzakelijk verband met breinplastificatie. Maar jullie favoriete schrijver gaat daar een andere keer een boompje over opzetten, toedeloe!

Oei, daar heb je Sander Mei weer!

Sander Mei kwam een aantal jaren terug de poëziewereld met stip binnen door meteen te gaan doen wat iedereen doet: recenseren. En na een halfjaartje de bundel, zo klaar. En kritiek lekker cancellen. Inmiddels al het derde bundeltje. Helemaal in heerlijke psyborgcommandostijl geschreven, leest u mee?

Synthese

sla een spijker door het raam
geef het meisje wat ze vraagt
mis haar echt

weet wat in gedachten leeft
meestal keren dieren terug

aap je vaders handschrift na
breek de wereld met vernuft
fabuleer

Tatatatatata ta
tatatatata ta
tata ta

Sander heeft opnieuw (was de vorige bundels ook al zo) te maken met meisjes die hem afwijzen. En die meisjes slaat hij met een spijker aan gruzelementen, en daarna mist hij ze, en daarna komen die diertjes
gewoon weer terug en gaat hij een dichter na-apen want dat hoort zo in Nederland.

tel niet mee als je niet gaat
wat je naliet ziet geen mens

maak haar na onder de boom
zoek geen ruzie om begrip
trek een streep

slaak een kreet buiten de tijd
roofdier huist in onze stem

zing je los van deze plaats
klop de spoken in je hoofd
bijt de zon

De Kreten slakende, loszingende Sander die deze bevelen houterig ophoest meent waarschijnlijk dat deze blafferige commando’s iets met lyriek uit te staan hebben. Dat is natuurlijk niet zo, maar je moet op je tellen passen als je zo’n psyborg een boodschap mee wilt geven. Maar in dit geval heeft de jongen me al sinds jaar en dag gecancelt, want ik pas niet bij zijn grote voortvarende dichterscarrière.

Lees je door de regels heen dan zie je veel geweld tegen vrouwen: er is de oppervlakkig laag, de schijnlaag, en daarachter de suggestieve laag. De vrouw is hier een diertje dat terugkeert naar
de slaag uitdelende patriarch.

‘Wat je naliet ziet geen mens’ is de kleinerende boodschap die de patriarch-psychopaat aan het zogenaamde object van zijn ‘liefde’ meegeeft: wat jij schiep ziet niemand. Het draai allemaal om mij.

Dat zal wel, Sander Meij. Maar kan eerst een echt dichter je eens een dichter noemen voor je aan
de lopende band bundels gaat uitpoepen? Dank!

Martinus, 15-12-2022