Kees,

Weet je nog, Kees, dit is precies één jaar geleden nu. De Gemeente Amsterdam deed het zelf op de post.

Waar was jij eigenlijk tijdens die hele coronacrisis, Kees? Waar was je sokpop? Vond je het allemaal niet interessant, niet belangrijk genoeg? Is dat ook niet wat het gros der Nederlandse schrijvers destijds van de Tweede Wereldoorlog vond, niet belangrijk genoeg om woorden aan te wijden? Ja, later, toen de kust veilig was. Toen was het plots een halve eeuw lang het enige.

En nu we het er toch over hebben: toen Guantanamo Bay en Abu Graib speelden, waar was Kees ‘t Hart toen? Waar was zijn lollige sokpop, die ons allen in komt peperen dat de bestaande orde goed is voor iedereen?

Waren het toen ook al de bundels van Arjen Duinker die in de weg zaten?

Maar Kees, echt, zo goed zijn die bundels van Duinker helemaal niet. Buurtkinderen is zijn beste bundel, en dat vind hij zelf geloof ik ook. Veel van zijn andere werk, tja, het is op zijn best matig, die goudvis bundel bijvoorbeeld, sorry maar je moet een aandoening hebben om daar grote poëzie in te ontwaren.

Leven jullie eigenlijk in de werkelijkheid? Die trekt zonder dat jullie er woorden aan durven wijden aan jullie voorbij, zo lijkt het. Wat heeft de wereld aan zulke schrijvers?

Waarom ben ik de enige dichter met een gedicht over 911?

Waarom moest juist die enige dichter gecancelled worden?

Vragen Kees, vragen die bij mij opkomen als ik je weer lollig zie doen met die sokpop tussen die 3 kalende leraren maatschappijleer.

Weet je, Kees, ik denk dat we nogal van mening verschillen over wat een groot schrijver is. Dat misselijke ambtenaartje dat je laatst zat aan te prijzen als de hoogste poëziekenner, bijvoorbeeld, de man die een zak geld krijgt elk jaar die hij uitdeelt aan mensen die hem een mailtje sturen. De man die gedichten bloemleest als een zwembad zwemmers (Goudeseune) – mijn god, heb je ooit de gedichten van die figuur gelezen?

Als je die gedichten gelezen hebt…nee, zo laag wil ik zelfs toch niet over je denken, terwijl al het bovenstaande toch zeker die richting uit wijst.

Thomas Möhlmann

Maar goed, het gefoeter van je sokpop op het gebrek aan kwaliteit van burgemeesterszoon Möhlmann. Nou Kees, daar denken ze dankzij het Letterenfonds in landen als Egypte en Saoedi-Arabië toch echt anders over. Dat je het hoofd vertalingen jarenlang met de eigen vertalingen bezig laat zijn waar dan enkele benevalente dictaturen van mogen meegenieten typeert een zekere zelfaansturing die op mij
redelijk anarchistisch weet overkomen, maar gelukkig was er ook nog iets anders waar onze geliefde rozenzoon zich die vier jaren mee heeft beziggehouden: een nieuwe vertaling van Awater.

Die typische combinatie van gematigd links en here Jezus vind ik het kenmerk van de Nederlandstalige literatuur afgelopen honderd jaar, dat, en het enorme gehalte aan pedofielen.

Is dat de cultuur waar jij je canon op ijkt?

Normaloverkramping

De geschiedenis van de poëzie is de geschiedenis van de normaloverkramping. Kees, ken je dit plaatje?

Hebben we je ook al niet over gehoord. Weet je wat ik denk? Ik denk dat het aan gedichtenweek ligt, Kees. Heb je daar wel ooit van gehoord? Dat is een week waarin…nee, ik durf er niet over te schrijven.
Ook ik heb mijn grenzen. Iedereen die over…je kort je leven met minstens tien jaar in, Kees. Het zelfs maar noemen van…Miriam van Hee. Sylvie Marie.

Met andere woorden: wat Möhlmann met zijn niveau als redelijk beschouwt.

Ja, ook het bar slechte beschouwt sommige zaken als redelijk, sommige als goed. Alleen is het volgens mij zo dat het bar slechte niets bar slecht vindt.

Net als voor de middelmatige het genie niet bestaat. Of de coronacrisis. Of 911. Of de Tweede Wereldoorlog.

Die heeft het veel liever over het hoogste. De schrijver. Kees ‘t Hart.

Heb je eigenlijk ooit antwoord van Möhlmann gehad, Kees? Besta je eigenlijk wel?
Dat zwijgen van Möhlmann, komt dat je niet bekend voor?

Is dat niet precies hetzelfde gezwijg als het gezwijg van Deleu
toen Goudeseune met kritiek kwam?

Je moet je eens voorstellen: een van de belangrijkste dichters van je tijd komt met een vernietigende kritiek op je, en wat doe jij? Je zegt geen boeh of bah.

Aan dat gezwijg, Kees, daar herkennen we het menstype aan.
Via hun kale kopjes kun je hogerop klimmen. Tot je ooit iets aantreft dat niet meer zwijgt.
Maar jij bent dat niet, Kees. En je gaat het nooit worden ook niet.

Met vriendelijke groet, je toegenegen vriend,

Martinus Benders

O nog iets, het vaccineren van huisdieren: