Bergen, reuzen en paddenstoelen – in deze sprookjesachtige bundel dwarrelt en stuift de magie, maar toch breekt ook een andere werkelijkheid door – de hele wereld veranderde in The Shining, en de bedevaart naar het graf van Szymborska, een simpele steen in Krakau, mislukt op het laatste moment, een reis zonder vinkjes over zestien landgrenzen naar zijn dochter weet echter wel te slagen. Deze dichtbundel is in zijn combinatie van sprookjesachtige natuurbeleving, historische achtergronden en griezelig actuele realiteit de beste bundel van Benders sinds hij de tel kwijt wist raken.
Waar in Baah Baaah Krakschaap de insecten centraal stonden en in Ginneninne de sterrenbeelden/fabeldieren slaat in O Kolle Klokkespin de sporenwereld de klok. Joehoe, juwelen in het mos! Joehoe, juwelen waar het eerst wormde!
(De covertekst van mijn nieuwe dichtbundel O Kolle Klokkespin/Zeefjesdans – het is overigens een goede traditie die tekst niet op het boek zelf te zetten – daar staat slechts het symbool der verbazing, dat wij allen kennen van de sociale media, in de vorm van een door mijn lief gefotografeerde Amanita Muscaria in het Reuzengebergte.)
Als ik Italie nog ooit ga bezoeken ga ik ditmaal niet Boticelli bestuderen maar ga ik op bedevaart naar Turijn om de door mij bewonderde band Negazione te traceren. Onderstaande twee platen klinken na 40 jaar nog steeds even fris en geniaal. Tijdens een concert van Negazione vloog tijdens het stagediven mijn lens uit mijn oog. Destijds had je nog ‘harde lenzen’ dat waren lenzen voor luitjes die van dit soort muziek hielden.
Dat concert was overigens tijdens een promotietoer van deze plaat:
Ja, het woord ‘Negazione’ vind ik zo prachtig dat ik er meteen een werktitel van maak voor mijn volgende bundel. Een bedevaart naar Turijn is als concept te saai, hoewel je natuurlijk precies de plek zou kunnen gaan bezoeken waar Nietzsche dat paard omhelsde.
Is dat niet eigenlijk de ultieme geste van…empathie? Intersoortelijk, zoals het hoort?
Over empathie gesproken, surprise surprise…men gaat precies nu een enorm leger aan medische robots uit de fabriek laten rollen, zo las ik in het nieuws, robots die de verzorging van ouderen etc. voor hun rekening gaan nemen. Wie zich afvroeg waarom de techbaasjes de afgelopen 10 jaar de zorg toch zo hebben laten krimpen vind hier het antwoord: dat was allemaal marketing, de redding is nabij, de robots komen die vreselijke krappe zorg voortaan voor ons verzorgen.
De dehumanisatie zet dus voort. Voortaan een blikkerige stem aan je bed, een onmenselijk oog. De anderhalve meter training kwam dus van pas om te wennen aan de nieuwe norm. De dekapitalisatie van arbeid is aan zijn volgende fase toe: het is nu echt game over voor de surplus value of labor, zoals Fabio Vighi overtuigend beargumenteerd in dit artikel:
Het past allemaal naadloos in het idee van ‘Nederland als datacentrum’ – je schaalt eerst de zorg afdoende af zodat de vraag stijgt, en dan kom je met ‘de oplossing’ na een tijdje de bevolking te hebben laten wennen aan een leven met minder menselijke warmte. De eerste sector die gerobotiseerd wordt is dus de medische. Daarna zullen andere sectoren volgen, kunnen we al raden welke de tweede gaat worden?
Surprise, surprise: ‘ons’ nieuwe kabinet gaat 5 miljard op de zorg bezuinigen. Hoe serieus kun je een pandemie nemen? Ik voorspel dat dit kabinet binnen een jaar gaat vallen, en dat we dan voor weer een lange, onbepaalde tijd door een ‘demissionair iets’ bestuurd zullen worden.
