2021 was het jaar waarin Veer en ik weer nomade werden, nadat Oom Pieter wiens huis we hadden kunnen lenen euthanasie liet plegen. De situatie op de Nederlandse markt evaluerende besloot ik dat het goedkoper was van Airbnb naar Airbnb te reizen dan iets te huren in Nederland – bizar maar waar.
2021 was het jaar waarin ik eigenlijk maar 1 film had willen kijken en 3 boeken heb geschreven, van hot naar her trekkende in een dystopisch Europa. Over die dystopie schreef ik ook een filosofieboek, en alweer een prachtige dichtbundel, dat zeggen tenminste kenners van mijn werk.
Het werden uiteindelijk twee films, want gister keek ik Don’t Look Up omdat een hunch me vertelde dat deze film een goede aanleiding zou zijn voor een stuk. En inderdaad, prachtig stuk propaganda weer, ik ga eens proberen of ik hier een goede analyse van kan maken voor the Philosophical Salon.
Een buitengewoon productief jaar dus, waarin Veer en ik poogden paddenstoeljager te worden, maar die missie is vooralsnog mislukt door allerlei grillige ontwikkelingen.
Een bizar vol jaar, bizar productief, bizar veel indrukken, een oneindig jaar bijna.
Ik hoor van veel mensen dat ze een slecht jaar hadden. Bedenk je eens welke oorzaak dat heeft. Bedenk je eens dat niets het recht heeft om van jouw jaar een slecht jaar te maken, van jouw tijd, van jouw speelfilm hier op aarde.
Wat mij toch het meest opvalt aan de moderne mensen is de volledige afwezigheid van…nieuwgierigheid. Ze zijn niet nieuwsgierig meer. Ze zijn niet steeds op avontuur, op ontdekkingsreis, ze ontdekken niet hoeveel geweldige muziek en geweldige gedichten er worden geschreven, maar draaien korte cirkeltjes in ‘het bekende’ in een soort afgestompte verzadiging.
Open je ogen. Er is geen andere tijd dan deze.
2021 was het jaar waarin ik met een uitgekiend dieet begon van 7 paddenstoelsoorten dat ik zelf heb samengesteld. 2021 was het jaar waarin ik 15 kilo verloor.
2021 was het jaar waarin ik 1 fles drank dronk en niet rookte. Die drank was door een Poolse vriend aangeboden, en was het eerst in 5 jaar dat ik dronk, ik was er een dag flink ziek van en dacht, tja, zo was dat inderdaad. Niet iets om over naar huis te schrijven, zeg je dan.
2021 was het jaar dat ik eindelijk op een vrij zware psilocybine trip naar dit nummer van Coil wist luisteren, wat ik altijd al had willen doen en wat een erg intense combinatie was. De insectoide wereld manifesteerde zich dit jaar op talrijke ronduit fascinerende wijzes. Zo was er een magische plek waar vliegen zich gewoon lieten aaien, echt waar, en zag ik een hommel voorbij vliegen die een spoor van patronen door de lucht trok en eigenlijk in een heel andere dimensie leeft, een veel mooiere droomdimensie. Slechts een glimps wist ik van die dimensie op te vangen, maar zo’n glimps is al helemaal waar je het voor doet.
Ik wens iedereen een bijzonder lang en vruchtbaar 2022. Verover je eigen tijd en haal er het maximale uit, laat niet een parasiet je tijd stelen en er een dystopie van maken.
Het bestaan van de parasiet is duidelijker nu dan tevoren. De ‘oude tijden’ komen niet meer terug. Wie zit te wachten en daarop hoopt, ik leef in je hoop mee maar mijn ervaring leert dat deze wereld structureel zo is opgezet dat de parasitaire machten het altijd winnen. Duistere machten die deze wereld in hun greep hebben. Zoom uit is het devies, en neem je leven weer in eigen handen.
Of je kunt natuurlijk ook billetjes gaan lezen bij Pukkelkop & Co, als je een fan bent van cynisme, leegverkoop en graag zit wachten op de ongetwijfeld magische biografie van Epstein en Dutroux.