Een van de interessante basistechnieken die een Tolteek krijger in zijn arsenaal heeft betreft het recapituleren van je hele leven, om een kopie van jezelf aan ‘De Adelaar’ te voeden.
In de boeken van Castaneda staat de techniek vrij eenvoudig en extreem beschreven als zijnde iemand die zichzelf levend begraaft en vanuit die duisternis zijn hele leven van moment tot moment weer terug in kaart moet brengen.
Dat is een mogelijkheid die misschien inderdaad voor krijgers die snel en effectief deze planeet achter zich willen laten om naar een andere dimensie te springen te gebruiken is – anderzijds zou je er ook een soort toxisch machogedrag in kunnen zien, waarin extremiteit prevaleert boven fijngevoeligheid. Ik heb er zelf geen oordeel over, wie zichzelf wil begraven en de ultieme samenvatting wil maken, doe het vooral op die manier.
Zelf beoefen ik liever een gematigde variant van deze techniek, door steeds beetje bij beetje mijn leven beter in kaart te brengen. Zo is er iets wat ik ‘in kaart brengen van de originele impuls’ noem. De crux van dat in kaart brengen is de vraag: Waarom? In mijn geval bijvoorbeeld: Waarom ging jij gedichten schrijven?
Nu moet je begrijpen dat de psyborg die bij iedereen geïnstalleerd wordt door maatschappij/school gebruik maakt van iets wat ik ‘het verhaalego’ noem, dat is een soort ego dat je levensverhaal en dus ook je herinneringen schept. Essentieel is dit een verlengstuk van de parasiet: jij herinnert niet je echte leven, maar een valse kopie die de psyborg als een serie samenvattingen heeft opgeslagen.
Zolang je leven een valse kopie is zul je als krijger niet veel succes weten boeken.
Zaaks is dus je hele leven opnieuw in kaart te brengen, beetje bij beetje. Je zult dan waarschijnlijk ontdekken dat je helemaal geen slachtoffer bent, dat elke gebeurtenis in je leven door jezelf bewust werd geschapen. Mijn eigen recapitulatie van de originele impuls tot gedichten schrijven is een prima voorbeeld.
Ik ging aanvankelijk door het leven met het ideetje dat ik wegens een meisje in mijn klas gedichten ben gaan schrijven. Ik had een gedicht voor dat meisje geschreven, die snapte er geen jota van, en dat onbegrip motiveerde me om het beter te willen gaan doen.
Dat was aanvankelijk mijn verhaal. Later, tijdens het recapituleren, merkte ik dat de impuls uit veel meer facetten bestond. Ho even, maar de boeken van Carlos Castaneda dan, die ik verslond als water tijdens mijn puberjaren en waarin Don Juan zo enorm veel achting tentoon spreidde over de macht van de poezie? Ho even, maar Annie MG Schmidt dan, tijdens de kinderjaren, je favoriete boek, Het fluitketeltje? Ho even, en KRS one/BDP dan, heb je dat nummer ‘Poetry’ op je 14e verjaardag niet grijs gedraaid?
Een eigenaardige mengelmoes van impulsen, maar waar het om gaat hier is de valsheid van het door het verhaalego gefabriceerde verhaal. Nee, ik was niet slachtoffer van een of ander meisje in mijn klas. Ik kreeg impulsen van andere warriors: Annie, KRS-One en Don Juan.
Yvon was daar enkel het laatste eindje van. De samenvatting klopte voor geen meter, en toch was dat ‘mijn levensverhaal’.
Vandaar dat ik mijn website weer moest aanpassen. KRS-One is de leraar, de echte leraar tussen al die valse leraren, slechte leraren. Een warrior van formaat deze man, die mijn respect wist verdienen en wie ik al sinds mijn veertiende verjaardag volg. Zijn energie is onberispelijk, en dat is zo omdat hij door onberispelijk te zijn persoonlijke macht wist verwerven. Welk systeem hij volgde om daar te komen doet weinig ter zake, voor mij nochtans – hij zal zelf zijn eigen impulsen opnieuw in kaart moeten brengen.
