Marc van Oostendorp, de man die zich begeeft in de duistere krochten van gewiste zaken op Wikipedia, op zoek naar trollachtige informatie die ooit door iemand werd geschreven. En dan ben jij de stalker, alleen omdat je het ooit gewaagd hebt om over deze oppermachtige ambtenaar te schrijven. Ik durf zelfs te beweren dat degene die zo geobsedeerd raakt door het doorspitten van andermans Wikipedia-pagina stalkerachtige neigingen vertoont. Zeker wanneer hij tussen neus en lippen door aan iedereen laat weten dat hij “wel vijf stalkers heeft” en jou als de meest aimabele beschouwt. Misschien is de man die hoerenlopers aantrekt als vliegen…zou het kunnen dat…och nee daar is ze weer, de complotpsychologie!
Zie het pestartikel op Neerlandistiek.nl
Veronique heeft laten weten dat ze gereageerd heeft op dit kinderachtige gedoe, maar haar reactie is niet verschenen. Hetzelfde gaat op voor mijn reactie; het is de standaard praktijk daar: mensen belasteren en vervolgens hun weerwoord ontnemen. Een tactiek geleend van Chrétien Breukers, die altijd exact dezelfde methodiek hanteerde. Het is de tactiek van een trol en van een kleinzielige geest die geen discussie kan winnen.
Het artikel staat opnieuw vol leugens, maar dat is inmiddels niets nieuws uit die hoek. Op mijn Engelstalige Wikipedia-pagina staat precies de informatie die daar gewoon kon blijven staan. Het verhaal heeft niets te maken met “een ellenlang verhaal over miskenning”, maar het betreft simpelweg mijn literaire geschiedenis zoals die op Wikipedia zou moeten staan, ware het niet dat een zekere ‘Ronald’ daar anders over dacht. Het is niet onwaarschijnlijk dat deze ‘Ronald’ dezelfde persoon is die altijd zijn kleuterachtige laster moet spuien op Neerlandistiek. Met andere woorden: censuur afkomstig uit hetzelfde netwerk.
In mijn aankomende boek zal ik met een bijna chirurgische precisie onthullen waarom er sprake is van grensoverschrijdend gedrag in de literaire wereld. Het boek draagt de titel De Eeuwige Ontgroening: Grensoverschrijdend Gedrag in de literaire wereld.
En dan hebben we daar nog Jona Lendering, bekend van zijn semi-christelijke stukjes. Hij beweert dat ik ‘geradicaliseerd’ ben omdat ik van mening ben dat een overweldigende 80% bezetting van de consensus-structuur door christenen niet representatief is. Volgens hem zou ik ‘geradicaliseerd’ zijn omdat ik pleit voor een seculier systeem met een deugdelijke Trias Politica.
Welnu, ik neem dat ter kennisgeving aan. Het zal wel kloppen dat ik in ‘hun omgeving’ de geradicaliseerde ben. Maar gelukkig is de werkelijkheid iets minder geneigd tot sektarische verdorvenheid. Mijn argumenten tegen de overmatige invloed van religie in de literaire wereld zijn niet gebaseerd op radicale ideeën, maar op het streven naar een evenwichtig en inclusief systeem waarin diversiteit en vrijheid van denken hoog in het vaandel staan.
Of zou het soms gaan om het erkennen van de enorme omvang van de Kerkelijke seksschandalen? Ben je soms een ‘radicaal’ als je niet je ogen sluit? Alleen al afgelopen twee jaar zijn we bestookt met ernstige pedofilieschandalen en het lijkt me eigenlijk de omgekeerde wereld om te doen alsof het erkennen van dit probleem de radicaliteit zou vertegenwoordigen. Ik zal onder dit artikel nog even de links posten naar nieuwsberichten uit afgelopen 2 jaar.
‘De Ergste Vrijdenker van Nederland’ noemde Alexis de Roode me eens, nog zo’n volgende apologist-sentry uit de Matrix. Och och, wat ben ik toch een rare mijnheer….omdat ik tegen mijn eigen liefhebbertjes inga! Hij heeft het allemaal aan zichzelf te danken! Tuurlijk jongens, ik schreef die laster en die leugens op jullie ambtenarenstekje. Tsk. Lees in mijn komende boek meer over wat ik De Eeuwige Ontgroening noem, een vorm van misbruik waar heel veel getalenteerde schrijvers mee van doen kregen. Schrijvers en dichters die dat vaak met de dood moesten bekopen.
Hoe zei Vighi het laatst ook alweer? Met zulke ‘vrienden’ heb je geen vijanden meer nodig. Maar Vighi is natuurlijk een enge, geradicaliseerde man:
https://thephilosophicalsalon.com/from-covid-19-to-putin-22-who-needs-friends-with-enemies-like-these/
Veronique liet me overigens weten voornamelijk iets te hebben geschreven over het logo van hun werkgever. Dat ziet er namelijk zo uit(1)
Nee, het spijt me, maar ik denk toch beter te weten waar de ‘radicalen’ zich verstoppen.
Het is maar het topje van de ijsberg, resultaat van een 5 minuten durende zoektocht op Google. Alleen al in Frankrijk waren er 330.000 slachtoffers van Kerkelijke pedofielen:
En dan ben ik een ‘radicaal’ omdat ik daar een probleem in herken? Wat een bijzondere gedachtegang. Nee, ik blijf gewoon heerlijk seculier en ik blijf erbij dat een 80% door christenen beheerste consensus-structuur niet representatief en problematisch is. Jurywerk van literaire prijzen dichttimmeren met geheimhoudingscontracten? Dat is grensoverschrijdend gedrag.
Op neerlandistiek.nl heeft van Oostendorp inmiddels laten weten dat het inhuren van een popi-jopi door een christelijk netwerk niet gepaard ging met vragen over zijn religie. Wat een fijne werkgever moet dat zijn. Maar dat het iets zou ‘bewijzen’ over een gebrek aan religieuze structuur is helaas een wel erg naïef standpunt. We kunnen deze oneindige stukjestieper die in Leiden zo weinig erkenning kreeg het natuurlijk niet kwalijk nemen dat de liefhebbende armen van Here Jezus zijn redding waren, en zolang hij oneindig bezoekers blijft trekken met lauwe stukjes zal zijn religieuze inborst voor de werkgever niet al te belangrijk zijn.
Hand in Hand met Thierry, want ook die gelooft in de wederkomst van Here Jezus op Aarde.
Meer nieuws van een maand oud: De man waarmee de christelijke Anton Dautzenberg zo uitgebreid zijn ‘literaire vrijheid’ zat te vieren op televisie een jaartje of 10 geleden is inmiddels in Equador gearresteerd voor kinderverkrachting. Waar blijft de literaire vrijheid nu? Hebben die kinderen daar ook recht op, denken jullie? Recht op trauma, net als bij De Eeuwige Ontgroening?
Wat was het verhaal op televisie destijds? Dat pedofilie een geaardheid was, een heel bijzondere geaardheid die geen beoefening vereiste? Het is in ieder geval bijzonder te noemen dat de kinderen die zo’n grote liefde voor volwassenen koesteren, eerst drugs nodig lijken te hebben om in die geestestoestand te komen:
Een) Overigens, In Dei Nomine Feliciter betekent eerder ‘In de naam van God dragen wij gelukkig fruit’, een gestolen heidense verwijzing naar Ambrosia/ de Vliegenzwam. Dat zal de reden zijn dat deze in vliegenzwamkleuren gehulde oplichters op de achtergrond zo mysterieus aanwezig blijven:
https://www.voxweb.nl/nieuws/het-vaticaan-heeft-de-radboud-universiteit-nog-niet-uitgeschreven
