SILENCIADOR
A porta antiga da fábrica permanece aberta,
o seu gancho enferruxado en dúas no chan.
O léxico da ruína humana aínda persiste
nos corredores desertos.
Alí están as máquinas, alí están os cintas transportadoras.
Fendas talladas como feridas na terra.
O po que se levanta coas túas pisadas
delata a localización do posto do encargado.
Se cegas os ollos por un momento,
podes quase ouvir a luz enferma
do despacho aínda iluminando os corredores.
É o ruído do vento ou alguén conta moeda,
xa non amortecida polo refrains salvadores mortos?
*
SERAIL DA ÚLTIMA ORACIÓN
Aplastamento de laranxas e pezas de backgammon.
Discreción na rúa. Na casa de té un vello
Perdeuse a si mesmo. Contas de ollo gastadas
soltándose dun rosario. Tilintar
de oracións. No fondo tres pontes
ramificándose do Bósforo.
Está moi quente para durmir. Ten unha botella de
colonia, o seu pelo gris
cheira a suor e limón. Esta noite conducirá
o seu taxi e pedirá timidamente aos pasaxeiros
as direccións. No seu espello
as sombras dunha vida nocturna
que non pode comprender. O seu contador clica.
A súa cidade é unha cidade de rúas e aves,
vecinos e flores en balconadas de madeira.
Isto é en outro lugar. Os seus fillos
sempre o deixarán. Un día sacarán
dele da casa de té mentres el só
dormía, como hoxe. Estará cálido
e despertará
en unha cidade con rúas e aves e veciños,
zumbando como avispas ao redor dun tiro
de sol familiar. O seu pelo cheirará a limón
a súa man buscará o rosario
e pediranos timidamente outra vez,
unha última vez, que lle indiquemos o camiño
a esta casa, a esta rúa perdida.
*
OS FALECIDOS
Os falecidos nunca se van completamente de nós.
Cando durmimos, eles deslizan
en vellos hábitos. Contan monedas acumuladas
baixo a cama, peinan o seu cabelo lacado
recto ou descarten bolsas de lixo. Todo con
rutina inquebrantable. Nós, que só somos as súas
faintes memorias, estamos estendidos na cama,
incendiosos con fogos soñadores na nosa cabeza
que os transportan de volta a casa.
Cando os seus pensamentos sombrios,
que son lixeiros pero non escatiman nada,
dúbidan por un momento,
estenden as súas mans gastadas
nos nosos soños
para aquecerse, quizais,
ou de algunha maneira aínda agarrarse á creencia,
para extinguir esta única luz que coñecen
ata que todo estea escuro e o sono
presente a si mesmo
con cortinas abertas.
*
O TEMPO
O tempo só cruza os dedos por si mesmo.
Na nosa infancia, cando se alarga ao seu máximo,
pon unha tranca na nosa cara
realmente destinada á morte
e os seus compañeiros de aventuras.
Ás veces chega demasiado cedo
na máscara do amor.
Ás veces tarda demasiado, entón
ese amor xa non atopa un palacio
detrás daquela pequena porta, ningunha cámara de tesouros, nin sequera
unha cama feita, pero
un armario de limpeza atestado
con un esfregón, unha teia de araña
e unha polilla asustada
aínda buscando desesperadamente
o burato da chave
nas estrelas.
todos os poemas de Karavanserai, Nieuw Amsterdam publishers, 2008. Estarán dispoñibles en breve na colección 'The Book of the Poems' en inglés.
