Dit was een slecht paddenstoelenjaar, daarover is iedereen in de gemeenschap het nu wel eens. Het viel mij al erg vroeg in het seizoen op, heel veel aardappelbovisten en nauwelijks andere paddenstoelen. Bovisten zijn gifverzamelaars, dus het is toch een teken dat de natuur zich poogt te verschonen. Ik vrees ook dat het idee dat de insecten kunnen verdwijnen en daarna de dieren maar de paddenstoelen tot in de eeuwigheid daar geen last van gaan hebben nogal bekrompen is. Natuurlijk gaan die daar op allerlei manieren last van hebben – insecten en dieren spelen een wezenlijke rol bij de sporenverspreiding.

De bossen bij Mierlo lijken op geen enkele manier meer op de bossen uit mijn jeugd. Ze lijken op hoe een oerbos er uit zou zien op een ansichtkaartje. Hele ijverige boswachters hebben hun theorietjes ‘hoe het moet’ tot in de puntjes uitgevoerd, het maakbare bos. Helaas is dat maakbare bos inmiddels niet al te levendig meer.

Steeds maar bomen eruit rukken en nieuwe bomen planten is een soort bio-industrie van het bos maken. De perfecte manier om alle mycelia om zeep te helpen, natuurlijk, dus ik weet niet in hoeverre stikstof hier nu echt het probleem was.

Het maakbare bos, de maakbare liefde, de maakbare poëzie. Het is allemaal even verkrampt en levenloos. Maar omdat de psyborg juist oprukt en steeds meer de mens verdringt – je moet tussen alle regeltjesfetisjisten de menselijkheid tegenwoordig met een vergrootglas zoeken.

Ik heb altijd gezegd dat ik nooit in een bejaardenhuis wil eindigen. Maar eigenlijk maakt men van de hele samenleving in sneltempo zo’n bejaardenhuis. Eindeloos veilig wachten op de dood. Dezelfde lui die ook de toeslagenaffaire veroorzaakten gaan de probleempjes wel even voor ons oplossen door met heel veel geld naar ideetjes te smijten. Tuurlijk.

Zouden ze dat ook doen als ze dat uit eigen zak moesten betalen? Ik denk dat iedereen het antwoord daarop wel weet.

Miljoenen arme mensen aan de bedelstaf brengen die afhankelijk zijn van de toeristenindustrie kan bij de psyborgs op geen greintje empathie rekenen. De gedachte komt niet eens bij ze op dat ze bezig zijn veel levens te verwoesten. Ze doen het allemaal voor een denkbeeldige entiteit die ‘Oma en Opa’ heet. Die zitten ondertussen de laatste jaren van hun leven eenzaam te verpieteren, want ook gevaccineerd is eenzaamheid voortaan de norm.

In tegenstelling tot andere jaren werk ik na afronding van mijn dichtbundel meteen weer verder aan mijn volgende boek. Dat wordt een boek over de Amanita Muscaria, ik hoop het ergens in het voorjaar af te gaan hebben. Dit is dus even het laatste logje, ik wens iedereen een fijn uiteinde en een schitterend nieuwjaar zonder al teveel sociale regeltjes.