Toch ga ik ook uitnodigende brieven schrijven. Niet open brieven, dat medium is door de leraren verziekt. Als je iets een ‘open brief’ noemt rent iedereen hard weg, want dan begint er weer zo’n schoolfrik te ‘polemiseren’ met een ‘scherp pennetje’. Nee, uitnodigende brieven gaan het worden. De eerste ga ik schrijven aan Ray Cappo, de zanger van Youth of Today. Nee nee, dit zijn geen skinheads. Dit zijn straight edge hardcore punks. Ik zag de band toen ik 18 was in de kraakbunker in Eindhoven. Straight edge betekent: geen drank, niet roken, vegan, geen systeemdrugs. Heel dicht dus bij de positie waarin ik mezelf nu heb weten bewegen. Ray Cappo is een Hare Krishna, en een fervent voorstander voor rechten voor dieren en bomen net als ik dat ben.
Aan de weledelgeleerde heer Ray Cappo,
Mag ik je hierbij uitvoerig bedanken voor de energieke wijze waarop je een vrij eenvoudige boodschap mijn leven in bracht: dat je als je wilt dat dingen veranderen je assertief moet worden, en dat je vooral jezelf moet veranderen omdat dat een rimpeleffect op de kosmos heeft. Och Ray, we ontmoeten elkaar zo’n 30 jaar geleden in Eindhoven, in een gekraakte bunker. Een heel dynamisch concert, en ook nu nog op je 52e sta je daar met genoeg energie om nog drie keer de handstand te doen tijdens je concert, dat is inspirerend voor mij en ook voor jonge mensen, denk ik.
Dank ook dat je zo’n voorloper wilde zijn voor verandering, echte verandering zoals Veganisme dat is, een andere religie, een andere kijk op dieren en bomen. Zelf heb ik recentelijk een nieuwe vorm van straight edge zijn uitgevonden: straight edge met psychedelica. Het bestaat vast al wel ergens, maar ik denk niet in de vorm waarin ik het wist gieten. Maar vrees niet, ik kom niet tegen je preken over gebruik van paddenstoelen of mooie kleurtjes die je zou kunnen missen in dit leven.
Wel wil ik het met je hebben over het bos, want als Sage ging ik de verplichting aan de belangen van het bos in de mensenwereld te behartigen. En jij bent altijd ook voor het bos een spreekbuis geweest, zo heb je het in dit concert over bomen dezelfde rechten geven als mensen. En dan gaat het met name om het meest basale recht van allemaal: het recht geen product te zijn. Bomen hebben recht hun hele leven uit te kunnen leven. Er zijn geen andere diersoorten die ook ‘bomen kappen’. Ze zijn nu bezig van het bos een bio-industrie te maken, planten, kappen, planten, kappen. Dat is kwaadaardig, en ze begrijpen niets van wat een bos is en hoe het werkt, en dat je niet constant het mycelium op die wijze kunt storen.
Er bestaat gelukkig sporadisch nog wat echte wetenschap, her en der. Je kunt het nieuws bijna niet missen: recentelijk heeft men ontdekt dat paddenstoelen ‘tot wel 50 woorden’ met elkaar kunnen spreken. Ik zat dat ‘tot wel 50 woorden’ tussen aanhalingstekens omdat daar weer een vlag in schuilt voor de psyborg-parasiet. O, het zijn maar 50 woorden. Maar dat was in de sample die is onderzocht.
Met andere woorden: de wetenschap leverde het keiharde bewijs al dat Roald Dahl met zijn verhaal over krijsende bomen vol gevoel die pijn hebben als je er een bijl in zet – vijftig jaar geleden, onder de parasitaire normaloverkramping was dat nog zo ondenkbaar dat men dit een absurdistisch verhaal noemde. En nu? Gewoon werkelijkheid.
Ah. Maar een ‘werkelijkheid’ waar onze samenleving niet op is ingericht. Was ik een psyborg, dan zou ik dit lezen en zou ik denken, ok, bomen en paddenstoelen kunnen praten. Maar waar is dat een metafoor voor?
Het is geen metafoor. Oei! Nu gaat dezelfde bot snel elders andere metaforen opzuigen. Stel je voor, een boom met evenveel recht op bestaan als een mens. Whats next?
Ja, Ray Kappo, wat dan? Hoe kun je leven in een wereld waar alles leeft en alles dezelfde rechten heeft? Waar we niet mijnheer pastoor nodig hebben om te ‘vertalen’ wat een onzichtbare Sokpoppengod ons te vertellen heeft? Ray, ik weet eigenlijk weinig over je Krishna geloof. Waarom koos je precies dat geloof uit? Heb je last van het Hank uit Breaking Bad effect? Want dat dacht ik als eerste toen ik die live video zag, hey, Hank uit Breaking Bad. En die was ook erg tegen ‘drugs’. Ik denk dat de oude zuippunks in de bunker vroeger jullie niet goed wisten duiden. Die dachten namelijk dat jullie positiviteit een morele boodschap was. Zo van, lekker positief doen met zijn allen. Maar ik verstond het altijd als een energetische positiviteit, afkomstig uit een Universum waar nu alles is veranderd in pure energie. Mag ik je bij deze nogmaals bedanken dat je zo’n fijne bijdrage leverde aan deze wereld.
Toch zit er ook een soort dilemma in deze versterkte vorm van muziek. Ik hou zelf heel erg van rock, en van rocken, en van rock n roll, en ik ben ervan overtuigd dat de geesten van de Amanita Muscaria ‘take a stand’ als een soort volkslied in kabouterland zingen, maar toch heb ik ook veel vrienden die nu Tinnitus hebben, ondanks de oordoppen, en zelf ga ik nu ik vooral bezig ben met het trainen van mijn zintuigen nooit meer naar concerten. Ze zijn die boxen maar harder en harder gaan zetten door de tijd heen, in plaats van dat ze mensen leren hun oren te gaan gebruiken. Toch kun je van een rockband niet verwachten dat ze akoestisch gaan spelen. Hoe sta jij tegenover dit dilemma, Ray?
Och help me toch, Mijnheer Cappo. Ik ben te straight edge geworden om concerten te bezoeken!
Je toegenegen vriend,
Martinus
