Waar zou hij toch zijn, die literaire arena?
Een scherpzinnige opmerking van Coen Peppelenbos, die
in de jaren negentig een soapboekje publiceerde,
en sindsdien verdomd goed weet hoe leuk het is met literatuur bezig te zijn.
Versnipperd. Sorrie jongen, het is versnipperd! Het is niet bij te houden!
Goed, vroeger had je wel 30 literaire bladen en dat zijn er nu nog maar drie,
maar die bladen vroeger werden wel altijd door dezelfde mensen gevuld.
Dat is nu gelukkig niet meer zo, nu zijn we versnipperd.
Nu zijn we wat? Wie sprak daar zojuist?
Waar is de literaire arena?
Waar is dat ene zeepboekje van Coen Peppelenbos?
Waar is het zeepboekje?
Nee, ik durf het niet te zeggen.
Nee, ik durf niet te zeggen dat we misschien moeten bukken.
Waar zou hij toch zijn, die literaire arena?
Het is, denk ik, een hedonistische vraag. Want in de tekstverwerker van Coen Peppelenbos zoekt hij de literaire arena nooit. En de zouteloze recensies die hij constant post omdat hij 10 cent per klik ontvangt van Lira – hij benoemde het ooit zelf tot recensiemotief – wat zelfs geleid heeft tot het bespreken van boeken van vier decennia geleden – nee, ook daar wordt het literaire strijdtoneel niet onthuld.
Maar waar wel? Hallo? Literaire Arena, bent u daar?
We hadden het gister over visitaties. Een stuk zeep bewijst daar goede diensten, dus het is niet slechts een teken van een geniale ingeving of een verblijf in het gevang.
