Liep je ook zo te hoop voor het recht op vrije expressie toen Willem Engel werd aangeklaagd door de Staat voor opruiing, of is het enkel als de kerkelijke aansturing van de literatuur in het geding komt?

Mijn vraag aan een ‘activiste’ op facebook.

Wie het werk bekijkt van deze Pim Lammers ziet dat het vreselijk slecht werk is: kinderachtig, zelfs of misschien vooral voor kinderen, en slecht geschreven: dat verhaal in een literair blad is werkelijk beneden elk peil, zo slecht.

En dan heb je dat issue van de pedofilie. De Nederlandstalige literatuur heeft al honderd jaar een pedofilieprobleem: en dan heb ik het over een veel te hoog gehalte aan mensen met die aandoening vergeleken bij de bevolking. En dat heeft weer een duidelijke oorzaak: een bepaalde sekte heeft er belang bij zijn misdaden te verdoezelen, duizenden en duizenden kinderen werden verkracht en de daders nooit gerechtelijk vervolgd, en dus is het controleren van de verhalen die worden verteld van het allergrootste belang voor zulke misdadigers.

Gerard Reve kreeg nooit voet aan de grond in de Nederlandse cultuur, tot hij de onzichtbare baasjes naar het kruis begon schrijven: plots werd hij wél een heel beroemde schrijver. Dat maakt van Reve een cynische figuur, met een nogal duistere energie. Zijn kloon Marieke Rijneveld, wiens boeken ook vol pedofiele tafereeltjes voor de meesters achter de schermen staan – idem dito. Ze mocht tafeldame worden bij de Psychopaat des Vaderlands, dit onschuldige gedrogeerde lammetje. En zo repliceert zich een bepaalde cultuur en mag de schrijverskaste elke tien jaar een keer op de kast klimmen om het grote ideaal te komen verdedigen: de vrijheid tot pedofilie.

We kennen allemaal het verhaal van Achterberg: de man die als dertigjarige religieuze freak een meisje van 13 stalkte en aanrandde en daar gedichtjes over schreef waar de paapjes van gesmuld moeten hebben. Het meisje werd bijna levenslang de media uit gehouden, want de beroemde dichter had toch gewoon literair recht op vrijheid? Hanlo, een pedofiel, maar omdat het jongetjes waren deed dat niet ter zake, de regel leek te zijn: als je religieus was mochten het ook meisjes zijn. Wat dat betreft had Reve dus een uitzonderingspositie weten bereiken, een revolutie. En dan hebben we het nog niet eens over Ted van Lieshout die al 40 jaar als meest gelauwerde kinderboekenschrijver een gematigde vorm van de kinderliefde predikt: waarschijnlijk het grote voorbeeld van deze Pim Lammers.

Het enige ideaal waar de schrijverskaste de afgelopen dertig jaar op te betrappen was was het verdedigen van de vrijheid tot pedofilie: in 2011 hadden de gezamenlijke schrijvers er 20.000 euro voor over om een hele pagina te vullen in de Volkskrant om de christelijke Anton Dautzenberg te verdedigen, die weer voor Stichting Martijn in de bres sprong.

Is dit allemaal typisch Nederlands? Nee, ik denk dat overal ter wereld waar deze akelige sekte nog voet aan de grond heeft dit probleem speelt. In Polen, bijvoorbeeld, waar recentelijk pas aan het licht kwam hoe godsgruwelijk veel kinderen zijn verkracht door deze brutale sekte. Ook daar zul je in de literatuur de nodige poortwachters aantreffen die deze in bepaalde banen willen leiden: het is niet voor niets zo dat Gombrovicz in Ferdydurke de hele literatuur als een pedofiele aandoening beschrijft, gecontroleerd door pedante leraren met enkel interesse in frisse kontjes.

Motief

Wat is het belangrijkste motief van de pedofiel? Zich toegang weten verschaffen tot kinderen. En nu wordt het interesssant: wat is er zo bijzonder aan de Nederlandse literatuur de laatste 20 jaar? Twee dingen:

Uno) De literaire kritiek werd vervangen door een orde van pedante leraren die prijzen dichttimmerden met geheimhoudingscontracten (om onbekende reden)

Due) De literaire wereld ging zich nog bijna uitsluitend bezig houden met de ONTLEZING middels honderden stichtingen en initatieven die kinderen vaak inferieure literatuur moesten slijten

Niemand die vroeg: waarom? Je hoeft echt maar even het konijnenhol in te duiken om te zien dat de man achter Stichting Poezie op School de overbekende kerkpaap Huub Oosterhuis is. Waarom heeft deze man plots zoveel interesse met het slijten van zijn gedichten aan kinderen? Daar zou natuurlijk enkel een evangelisch motief achter kunnen zitten, maar wie de geschiedenis kent zou überhaupt vragen: waarom moeten wij dit willen? Evangelisatie op scholen, alsjeblieft zeg.

Ook de leraartjes hebben het steeds nergens anders meer over, de ontlezing, de duivelse ontlezing. En dat terwijl de oorzaken van dat concentratieprobleem glashelder zijn: breinschade door psychiatrische drugs. Maar geen woord daarover, en geen woord over de weggepoetste literaire kritiek, zonder welke het bedrijven van literatuur uberhaupt zinloos wordt, en dus ook het schrijven van boeken, en dus ook het lezen. Geen woord van onze pedanterikken: maar alarm, maar owee, de ONTLEZING, we moeten met kinderen aan de slag met volstrekt minderwaardige literatuur.

Kortom: er zijn genoeg redenen dit literaire wereldje eens flink te gaan doorlichten. Ik zou beginnen met die geheimhoudingscontracten, want zulke contracten bestaan waar zaakjes verborgen dienen worden. En dan zou ik dichters en schrijvers die met jonge kinderen werken ook een bewijs van goed gedrag en toezicht laten houden. Want die morbide belangstelling voor coming of age literatuur is op zichzelf
verschrikkelijk verdacht: ik had als tiener nul komma nul behoefte aan volwassenen die mij pedant kwamen begeleiden bij het volwassen worden, en dat je voor hen een speciaal soort literatuur zou moeten schrijven is werkelijk te neerbuigend voor woorden.