Vandaag voor de verandering een iets lastiger vraag. Als de definitie van psyborg deze is:

‘digitale entiteit die bestaat uit een spanningsveld tussen drie hersengeneratoren, met name de praatgenerator, de denkgenerator en de visuele cortex en die van buitenaf gevoed wordt door een parasitair netwerk’ – goed, dat zou mijn definitie van de ‘psyborg’ zijn, een soort psychologische borg-entiteit die doet alsof hij altijd en immer ‘voor het algemene goed’ werkt maar zijn commandos via het internet en andere media van de centrale ontvangt – IS dat niet al die verkramping?

Ja en nee is het antwoord. Als je naar iets als autisme kijkt zie je heel goed waarom het antwoord zowel ja als nee is.

De psyborg waant zichzelf vooral tegenwoordig erg vaak ‘een autist’ omdat hij zich nu eenmaal van nature als een machine gedraagt. Maar het verschil met een echte autist is dat

Uno) De psyborg sociaal prima functioneert
Due) De psyborg zich inspant voor ‘de goede zaak’ (dat doet een autist niet behalve als je dat hem opdraagt
Tres) De psyborg voortdurend via de media zijn NLP commandos moet consumeren

Dus nee, de psyborg is juist verre van een autist, het is meer een perfecte ambtenaar-psychopaat als Rutte dat is, een borgachtige entiteit die overal waar hij komt de lucht weet controleren en beheersen.

Ze doen zich natuurlijk wel heel graag als een autist voor, omdat het slachtoffer spelen de modus operandi is van de moderne parasiet.

Een autist valt juist uit de toon, een psyborg past juist erg goed bij de rest. De twee zijn voor iemand met een heldere blik absoluut niet met elkaar te verwarren.

Wat is dan die zogeheten ‘normaloverkramping’? Kijken we naar de dichtkunst dan wordt het plaatje snel duidelijk: de poëzie moet de gemeenschap dienen door begrijpelijke gedichtjes te fabriceren over onderwerpen die de Centrale aanreikt. De ‘normaloverkramping’ is het rode boekje van de psyborg, waarin hij kan lezen hoe het hoort en wie er de prijsjes verdiende dit jaar.

De psyborg is de entiteit, de normaloverkramping de modus operandi, de bijbel van de psyborg. Wij weten hier hoe het hoort. Wij doen hier de zaken altijd al zo.

Universeel aanwezig

Het antwoord is dus dat de psyborg en de normaloverkramping bij elkaar horen. De ‘gek’ is een moderne uitvinding – foucault’s proefschrift over de psychiatrie bleef volslagen onbeantwoord, maar het is een feit dat depressie, ADHD en al die andere etiketjes in de natuur niet bestaan. Er is geen ‘geestelijk’ versus ‘lichamelijk’. Jouw hersenen zijn niet ziek. Wat wel ziek is is het systeem dat je poogt wijs te maken dat de dystopie waarin je moet leven en die je je zo slecht laat voelen door jouw ziekte wordt veroorzaakt.

De normaloverkramping is de enige echte psychische ziekte

Natuurlijk, je hebt ook wel mensen in wiens hersenen wat loos is. Maar die zijn er niet zo heel erg veel. Het gros van de ‘zieken’ bestaan uit mensen die geen zin hebben mee te draaien in de ratrace of de dystopie, en zich wijs hebben laten maken dat hun hersenen niet werken en dat ze drugs moeten slikken. Drugs die via het grondwater ook weer de genetica van andere mensen en dieren bereiken.

Hoe herken je een normaloverkramping?

Ongelofelijk simpel. De persoon is tussen de 40 en 50 jaar oud en heeft 2 luie dunne boekjes geschreven, waarop slechts in uiterst formele zin de best is gedaan. Toch meent deze persoon ondanks het feit dat niemand enthousiast op deze luie prestatie reageerde dat hij zich online naar anderen toe als een ‘dichter’ moet presenteren.(*) Zie je het patroon al? Luiheid is precies het aartskenmerk van de normalo.

Te lui om een muzieksmaak te ontwikkelen, dus luistert hij zijn hele leven wat de tienertijd hem leerde.
Te lui om een oeuvre te schrijven, dus bleek hij plots een performancekunstenaar, hoewel hij alles neuzelend en mompelend voorleest.

En zo kun je nog wel even doorgaan. Voor mensen in een normaloverkramping is literatuur maar een spelletje, het gaat om de gezelligheid met elkaar. Herken je dat? O ja, de ‘herkenbaarheid’ en het ‘herkenbare’, weer vlaggen om de psyborg en zijn normaloverkramping mee te spotten.

Had Prince op zijn vijftigste ook pas 10 liedjes geschreven?

Nee, natuurlijk niet. Als een krijger iets kiest geeft hij er zijn volle kracht aan. Wie het krijgerschap ambieert kan niet anders dan de normaloverkramping als de meest ernstige ziekte beschouwen: het is precies wat je als kunstenaar klein, onbeduidend en uitwisselbaar maakt.

(*) Het woord dichter kun je hier naar believen veranderen in bijv ‘hoogleraar’ of ‘programmeur’ of welke titel ook. Een literair criticus die op zijn vijftigste twee dunne boekjes schreef? Etc.