Op de begrafenis van mijn vader heb ik live een muzikant laten spelen. Het was een prachtige dienst, met veel muziek en poëzie. Drie bijzondere nummers sprongen er voor mij uit op de begrafenis. Allereerst natuurlijk het prachtige liedje dat Ton de Jong speelde, later daarover meer. Hier een nummer uit de dienst dat voor mij betekenis droeg. Een nummer van Miguel Aceves Mejía, El crucifijo de piedra

Cuando la estaba queriendo
Cuando la estaba sintiendo
Todita mía la vi partir
Me juró que regresaba
Pero todo era mentira
Porque ya su alma no era de mí

En la noche silenciosa
Nos miramos frente a frente
Sin hablar
Ella me dijo de pronto
Que olvidara su cariño
Que no me quería engañar

Fue bajo del crucifijo
De la torre de una iglesia
Cuando la luna nos alumbró
Yo la estreché entre mis brazos
Con ganas de detenerla
Pero el orgullo me lo impidió

Ya solo frente a la iglesia
Y llorando ante el Cristo
Fui a implorar
Al contemplar mi tristeza
El crucifijo de piedra
También se puso a llorar

Een lied over een verloren liefde, in schitterende falset gezongen. De kathedraal in het filmpje lijkt erg op de kathedraal in Santiago de Compostella, het christelijke bedevaartsoord waar we nooit wisten arriveren, omdat de dood van mijn vader roet in het eten strooide. Frente a frente, gezicht tegen gezicht.

Gister kwam de proefdruk van Gedichten om te Lezen in het Donker binnen. Ik had een concreet concept verzonnen en wou weten of het ook werkt: alle pagina’s van het boek waren in dezelfde
toon bruin als het omslag, en de letters wit. En nee, het werkt niet afdoende naar mijn smaak,
dus ik ga gewoon terug naar een traditioneler druk en maak enkel de digitale versie zo.

Misschien maar goed dat we nooit in Santiago wisten arriveren, want mijn vorige bezoek aan
een christelijke pleisterplaats, Meissen, waar ik voor de bundel het anonieme graf bezocht van
Anne van Saksen ontaarde in mijn eerste griep in jaren. De sekte is weer volop in het nieuws, Paus Johannes bleek een heilige toedekker van kinderverkrachting. Alle files over zijn leven zijn vernietigd,
zo lezen we, en dat betreft dan de files van de geheime dienst, want de kerkelijke bestanden
zijn niet toegankelijk. Met zulke vernietigingsfeestjes wordt ‘Wir haben es nicht gewusst’ een
wel heel concrete belofte.

Omdat mensen in een soort digitale waas leven beseffen ze vaak niet wat de natuur van een probleem is. Laat ik het even voor je uitspellen: alleen al in Frankrijk zijn er 330.000 kinderen verkracht door ‘geestelijken’ die voor die misdaden nooit vervolgd zijn. Een half miljoen. Kinderen. Verkracht. Zonder vervolging.

Dringt de omvang van het probleem inmiddels tot je door?

Bedenk je eens wat voor rechtssysteem een half miljoen verkrachte kinderen onbestraft laat.

In Nederland was het niet anders, maar hier mogen psychopaten die deze pedofielensekte
representeren de ‘literatuur aansturen’ en je mag raden waarom ze dat nou zo graag willen.

Zo kreeg ik voor mijn kiezen dat de meest ‘getalenteerde’ dichter van mijn generatie een christelijk padvinderdichtertje was dat zich meteen ook als een teek in het letterenfonds nestelde. De jongen heeft letterlijk nog nooit ergens een positieve recensie weten scoren, behalve dan…bij christenen.

Ook het ‘grote talent’ van de generatie onder mij diende zich al aan en blijkt…je raad het al!
En ook hij…hup in het letterenfonds!

Overal waar deze psychopatensekte zich heeft genesteld zijn paddenstoelen in de ban gedaan middels de eerste drugswet die gebruik van de assertief makende Waardstoel moest uitbannen (zie mijn nieuwe boek). Dit omdat het waarnemen van het energetisch universum koste wat kost voorkomen moest worden – de normaloverkramping die de wetenschap ook wel The Default Network Modus
noemt is verre van een DEFAULT modus uit de natuur: die hersenconfiguratie is een
gekweekte en gemanipuleerde configuratie, waardoor een prachtig multidimensionaal
instrument, de hersenen, werd tot een droevig vervelend autistisch rekenmachientje, een soort depressieve hond die constant achter de eigen staart aanrent.

Wat voor soort energie trek je aan, denk je, als je een half miljoen kinderen verkracht,
of een half miljoen levende wezens door de shredder haalt ‘om een griepje te voorkomen’?

Dat is geen retorische vraag.
Dat is een verschrikkelijk belangrijke vraag.

In het ‘universum van de psyborg’ trek je daar helemaal geen energie mee aan. Hij leeft in een mechanisch universum waar je een half miljoen levende wezens kunt verkrachten of doden zonder dat dat ook maar een enkele energetische consequentie heeft.

Laat dat eens tot je doordringen.

Tegelijkertijd verbied hij naarstig en met veel leugens (verbergen van medische toepassingen) alle middelen die wel het universum in energetische toestand laten doorsijpelen.

Enfin, mijn bundel gaat in druk dus terug naar conventionele vorm. Dat is voor het milieu des te beter, want al die inkt is vervuilend, maar in de gratis verkrijgbare digitale variant handhaaf ik het concept.

De laatste week ben ik bezig geweest de spullen van mijn vader op te ruimen. Duizenden en duizenden
uren verslaglegging, zijn hele leven tot in de puntjes vastgelegd, alsof hij een ongelofelijke
beroemdheid was. Maar voor wie? Dat is helemaal niet duidelijk. Niemand gaat al die banden, al die films, die duizenden CD’s….voor wie maakte hij die? Aan wie deed hij verslag?

Ook die vraag keert in mijn bundel terug.
Mijn volgende project is het boek SHHHHHHHHROOM.